segunda-feira, 19 de outubro de 2009

Diário 22

Miu pai gustaba de assar un uobo na cinza de l borralho, yá cun pouca calentura; quando l sacaba lhababa-lo até quedar bien lhimpico i ambolbie-lo nun guardanapo; apuis, inda bien caliente, partie-le un cachico de la casca a la punta de riba i iba alhá molhando carolicos finicos de pan até se acabar; you era garotico mui pequeinho i daba-se-me na alma molhar alhá tamien cachicos de pan a la par de miu pai; nunca se me há de squecer aquel ritual i aquel sabor, ua de las melhores maneiras de comer pan que you coinci, de las mais delicadas i mais finas; puode haber quien cuide que todo queda puorco de la cinza, mas nun ye berdade i até la casca de l uobo relhumbra apuis de lhabada; muitos anhos apuis fui pa la Fráncia i soube que comien uobos aparecidos, mas nunca cheguei a saber adonde ye que ls assában ou se ls cozien ou cumo era: nunca ls porbei i inda bien puis de certeza que nun me íban a saber tan bien cumo ls de miu pai.



3 comentários:

Scalhabrés disse...

A mi nun se me dá pan a la hora de quemer, a nun merendar i zayunar. Solo ne l zayuono i al merendar ye que l pan ye central i anton nun antendo pa que stá l pan a las percipales refeiçones...pa un andar siempre a deixar l garfo? Al almuorço i a la cena solo me sirbe l pan para ua cousa, molhá-lo ne l amarielho de ls uobos quando ls hai. Ende si me sabe bien. Peç miel.

Yá miu abó ye alrobés, nun come sien pan. L pan, el si ye barato, inda assi nun hai modo de miu abó angordar. Debe ser de la sangre bá; inda que nun coma muito siempre debie star mais cebadico. Mas ne l sou ramram alhá debe zgastar todo.

Abraço,
Cecílio

Amadeu disse...

Tenes rezon ne l que dizes, amigo Scalhabrés. Mas, tal cumo tou abó, you criei-me ne l tiempo an que l percipal quemido era l pan. Até se dezie quando se iba a almorçar ou a merendar: «bamos a comer l pan». L pan era eissencial cada refeiçon i inda hoije a mi me custa a comer sien pan.
Estes diários nun ténen a ber cula mie bibéncia, mas de pessonas cumo muis abós, i tamien de mius pais i de pessonas cumo tou abó Perç.
L pan ye cumo l angordar, bai de las pessonas.

Abraço,
Amadeu

Ana disse...

Quando era pequeinha (Tenie uns 10,11, 12 ou 13 anhos…) lhembro-me an Sendin, durante las « bacanças », que ua de las cousas que miu abó Manuel, l pai de miu pai que chegou a ir pa la França… an 1918, 19, 20 ?… Nunca cheguei a saber bien al cierto; mas acho qu’inda nun staba casado i só sei que quedou alhá pouco tiempo para depuis ir para Sebilha, talbeç depuis de star casado) gostaba de dezir an francés para nós ls nietos que yá sabiemos bien mais falar francés que pertués ou tamien sendinés era, por mais stranho que pareça, « Œufs à la coque » ! Quier dezir : uobos mei cozidos (l mais de las bezes nua pequeinha caçuola solo uns 2 minutos an auga a ferber) i comidos depuis de ls haber puosto cada un nun « oveiro » (esta ye la palabra an pertués; « oubeiro » an mirandés ? i « coquetier » an francés) i scachado por acaso la punta de riba para molhar alhá dentro tiricas de pan untadas por bezes cun manteiga i de deitar alhá dentro uns granicos de sal i tamien porque nó de pimienta… (A essas tiricas de pan, dá-se-le an francés l nome de « mouillettes » de l berbo « mouiller » : molhar) ; ls « oubeiros » puoden ser de porcelana, de stanho i até de prata. Fui mie mai que antroduziu esse hábito de comer uobos mei cozidos, « à la coque » cumo nós dezimos tamien zde anton, mui cedo an nuossa casa depuis de ber franceses i crianças francesas comer uobos dessa maneira nas casas adonde eilha trabalhou.
Mas tornando al miu abó…
Nun hai mais de dous anhos que un die me lhembrei de le preguntar : “Mas porque ye que abó Manuel gostaba tanto de dezir an francés « Œufs à la coque » ?"
I de momento, só me lhembro de eilha dezir assi : «Mira, el parece que a cierta altura stubo an casa dua "Mademoiselle" que era mui buona segundo cuntaba i que gostaba muito del… »
I pronto yá nun se me lhembra de mais nada… Un die tengo que preguntar a mie mai que me diga outra beç l que sabe i de l que ye que se lhembra…
Mas ua cousa ye cierta : las dues palabras francesas que associo al miu abó paterno que yá nun ye deste mundo bai a fazer quaije 30 anhos mas que fui un de ls purmeiros sendineses a ir até la França ne l purmeiro quarto de l seclo atrasado son precisamente essas dues : œufs à la coque… i tamien… mademoiselle…

Ne l cielo steia miu abó !