quinta-feira, 30 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXIX

L mistério de las cousas, adonde stá el?
Adonde stá el que nun aparece
Al menos a amostrar-mos que ye mistério?
Que sabe l riu desso i que sabe la arble?
I you, que nun sou mais do que eilhes, que sei desso?
Siempre que miro pa las cousas i penso ne l que ls homes pénsan deilhas,
Rio-me cumo un rieiro que sona fresco nua piedra.

Porque l solo sentido scundido de las cousas
Ye eilhas nun tenéren sentido scundido nanhun.
Ye mais stranho do que todas las stranhezas
I do que ls suonhos de todos ls poetas
I ls pensamientos de todos ls filósofos,
Que las cousas séian rialmente l que parécen ser
I nun haba nada que antender.

Si, mirai l que ls mius sentidos daprendírun eilhes solos: -
Las cousas nun ténen seneficado: ténen eijistença.
Las cousas são l solo sentido scundido de las cousas.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

O mistério das cousas, onde está ele?
Onde está ele que não aparece
Pelo menos a mostrar-nos que é mistério?
Que sabe o rio disso e que sabe a árvore?
E eu, que não sou mais do que eles, que sei disso?
Sempre que olho para as cousas e penso no que os homens pensam delas,
Rio como um regato que soa fresco numa pedra.

Porque o único sentido oculto das cousas
É elas não terem sentido oculto nenhum.
É mais estranho do que todas as estranhezas
E do que os sonhos de todos os poetas
E os pensamentos de todos os filósofos,
Que as cousas sejam realmente o que parecem ser
E não haja nada que compreender.

Sim, eis o que os meus sentidos aprenderam sozinhos: -
As cousas não têm significação: têm existência.
As cousas são o único sentido oculto das cousas.]

terça-feira, 28 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVIII




Bendito seia l mesmo sol doutras tierras
Que fizo mius armanos todos ls homes,
Porque todos ls homes, un sfergante al die, l míran cumo you,
I nesse puro sfergante
Todo lhimpo i sensible
Tórnan lagrimosamente
Al Home berdadeiro i premitibo
Que bie l sol nacer i inda nun lo adoraba.
Porque esso ye natural – mais natural
Que adorar l sol i apuis a Dius
I apuis todo l mais que nun hai.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:
Bendito seja o mesmo sol de outras terras
Que fez meus irmãos todos os homens,
Porque todos os homens, um momento no dia, o olham como eu,
E nesse puro momento
Todo limpo e sensível
Regressam lacrimosamente
E como um suspiro que mal sentem
Ao Homem verdadeiro e primitivo
Que via o sol nascer e ainda o não adorava.
Porque isso é natural – mais natural
Que adorar o sol e depois Deus
E depois tudo o mais que não há.]




sexta-feira, 24 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVII


Cumo un grande borron de fuogo puorco
L sol çpuosto tarda-se nas nubres que quédan, ben un silbo perdido de loinge na tarde mui serena.
Debe de ser dun camboio mui loinge.

Neste sfergante ben-me ua andeble suidade
I un andeble deseio sereno
Que aparece i zaparece.

Tamien a las bezes, a la frol de ls rieiros,
Fórman-se cacholicas n’auga
Que nácen i se çfázen
I nun ténen sentido nanhun
A nun ser séren cacholicas d’auga
Que nácen i se çfázen.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Como um grande borrão de fogo sujo
O sol-posto demora-se nas nuvens que ficam, vem um silvo vago de longe na tarde muito calma.
Deve ser dum comboio longínquo.

Neste momento vem-me uma vaga saudade
E um vago desejo plácido
Que aparece e desaparece.

Também às vezes, à flor dos ribeiros,
Formam-se bolhas na água
Que nascem e se desmancham
E não têm sentido nenhum
Salvo serem bolhas de água
Que nascem e se desmancham.]

terça-feira, 21 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVI


I hai poetas que son artistas
I trabálhan ne ls sous bersos
Cumo un carpinteiro nas trabas!...

Que triste nun saber frolir!
Tener que poner berso anriba de berso, cumo quien faç ua parede
I ber se stá bien, i sacar se nun stá!...

Quando la sola casa artística ye la Tierra toda
Que baria i stá siempre buona i ye siempre la mesma.

Penso nesto, nó cumo quien pensa, mas cumo quien nun pensa,
I miro pa las froles i dá-me la risa…
Nun sei se eilhas me anténden
Nien se you las antendo a eilhas,
Mas sei que la berdade stá neilhas i an mi
I na nuossa quemun debindade
De mos deixarmos ir i bibir pula Tierra
I lhebar al cuolho pulas staçones cuntentas
I deixar que l aire cante para mos drumirmos,
I nun tenermos suonhos ne l nuosso suonho.]


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

E há poetas que são artistas
E trabalham nos seus versos
Como um carpinteiro nas tábuas!...

Que triste não saber florir!
Ter que pôr verso sobre verso, como quem constrói um muro
E ver se está bem, e tirar se não está!...

Quando a única casa artística é a Terra toda
Que varia e está sempre boa e é sempre a mesma.

Penso nisto, não como quem pensa, mas como quem não pensa,
E olho para as flores e sorrio…
Não sei se elas me compreendem
Nem se eu as compreendo a elas,
Mas sei que a verdade está nelas e em mim
E na nossa comum divindade
De nos deixarmos ir e viver pela Terra
E levar ao colo pelas estações contentes
E deixar que o vento cante para adormecermos,
E não termos sonhos no nosso sono.]

domingo, 19 de julho de 2009

fame



tengo que sperar l chegar de la soledade: solo assi la scrita sperta; por esso te ben siempre esse nuolo de que screbir ye star fuora de l mundo, atentiando sues formas i raízes: talbeç nun passe dun modo de moler l tiempo, ne l molino de la lhembráncia adonde l feturo mata sue fame.





sexta-feira, 17 de julho de 2009

L Guardador de Ganados XXXV




L lhunar pul meio ls altos galhos,
Dízen ls poetas todos que el ye mais
Que l lhunar pul meio ls altos galhos.

Mas para mi, que nun sei l que penso,
L que l lhunar pul meio ls altos galhos
Ye, alhá de ser
L lhunar pul meio ls altos galhos,
Ye nun ser mais
Que l lhunar pul meio ls altos galhos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

O luar através dos altos ramos,
Dizem os poetas todos que ele é mais
Que o luar através dos altos ramos.

Mas para mim, que não sei o que penso,
O que o luar através dos altos ramos
É, além de ser
O luar através dos altos ramos,
É não ser mais
Que o luar através dos altos ramos.]




quinta-feira, 16 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXIV

Acho tan natural que nun se pense
Que me pongo a rir a las bezes, solico,
Nun sei bien de quei, mas ye de qualquiera cousa
Que ten que ber cun haber giente que pensa…

Quei pensará la mie parede de la mie selombra?
Pregunto-me a las bezes esto até dar por mi
A preguntar-me cousas…
I ende zagrado-me, i anquemodo-me
Cumo se dira por mi cun un pie cun formigueiro…

Quei pensará esto de aqueilho?
Nada pensa na nada.
Tenerá la tierra cuncéncia de las piedras i plantas que ten?
Se eilha tubir, que tenga…
Que me amporta esso a mi?
Se you pensasse nessas cousas,
Deixaba de ber las arbles i las plantas
I deixaba de ber la Tierra,
Para ber solo ls mius pensamientos…
Antrestecie i quedaba a las scuras.
I assi, sien pensar, tengo la Tierra i l Cielo.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Acho tão natural que não se pense
Que me ponho a rir às vezes, sozinho,
Não sei bem de quê, mas é de qualquer cousa
Que tem que ver com haver gente que pensa…

Que pensará o meu muro da minha sombra?
Pergunto-me às vezes isto até dar por mim
A perguntar-me cousas…
E então desagrado-me, e incomodo-me
Como se desse por mim com um pé dormente…

Que pensará isto de aquilo?
Nada pensa em nada.
Terá a terra consciência das pedras e plantas que tem?
Se ela tiver, que tenha…
Que me importa isso a mim?
Se eu pensasse nessas cousas,
Deixava de ver as árvores e as plantas
E deixava de ver a Terra,
Para ver só os meus pensamentos…
Entristecia e ficava às escuras.
E assim, sem pensar, tenho a Terra e o Céu.]

terça-feira, 14 de julho de 2009

L Guardador de Ganados XXXIII



Probes de las froles ne ls alegretes de ls jardins rigulares.
Parece que ténen miedo de la polícia…
Mas tan buonas que flúren de l mesmo modo
I ténen la mesma risa antiga
Que tubírun a la suolta pa l purmeiro mirar de l purmeiro home
Que las biu aparecidas i le topou lhebemente
Para ber se eilhas falában…

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Pobres das flores nos canteiros dos jardins regulares.
Parecem ter medo da polícia…
Mas tão boas que florescem do mesmo modo
E têm o mesmo sorriso antigo
Que tiveram à solta para o primeiro olhar do primeiro homem
Que as viu aparecidas e lhes tocou levemente
Para ver se elas falavam…]



Picon de ls Arteiros



hai un lhapo cun chibiteiro adonde la tarde se senta a oubir l checharrar i a zrobar l zbotado negro de la selombra; assóman las cabecicas de ls tomielhos sue ambeija al frescor de las fedieiras, i assi prénden sou bolo de oulor i cinza, mui loinge yá de l miel; torno al tiempo an que l Picon atrabessa l Douro cun sou bózio de piedra, belas de silenço a arder pulas arribas; la piel de la tierra queimada stica-se al son de renacer outra beç, inda que an uolhos de xaras, tomielhos, scobas, carrasqueiras, piornos... i na Ourrieta, al lhado, hai giente que se scribe an tierra i arrenega de frunteiras, perdida i zupiada, que até pula mimória bai sfriando, bai morrendo; júlio arde an zaspero, hoije abafado pula fin de l més: mas fui alhá que ampeceste l mundo, siempre i siempre contra toda la sperança, a derretir la selombra de ls alcaforros, a ancaminar ls remolinos de l Riu, a trocá-le las buoltas als arressaios adonde s'oupie la fame a pique, todo cumo quien cunsola un dius que chora la ampurfeiçon cun que fizo l mundo!




segunda-feira, 13 de julho de 2009

la çafra



yá ban secos ls manhuços de yerba cidreira ne l cabanhal: bola sou oulor caliente, agora solo lhembráncia de delores, horas malas que ls dies han de traier; apuis deziste, cumo se me liras ls uolhos: hai que la picar i ansacar nua fardela pa que nun le bole la malzina, puis l aire ye un sfamiado, i cul ameroso de ls uolhos fazes-le cuçquinhas al angurriado de las fuolhas, trocidas antes de tiempo culs delores que ban a sanar; fuolha a fuolha bai-se filando l berano, mais acerca la cinza an que la huorta buolbe a sue tierra i l berde s'ancarrapita pula moreira a agarrar l relhuzir doce de las moras caídas; paro até la fresca de la tarchica, que l silenço derretido de las palabras nun rejiste a tanta túndia na çafra de l poema.



quarta-feira, 8 de julho de 2009

requiem de camino



deixarás solo ls uolhos para cunduzir, que l restro de l cuorpo mal sobra pa s'ampapar de música: assi i todo tinhe-la culas quelores de l camino, upe-la por sierras i cabeços i afonda-la por slúbios balhes i ribeiras, que apuis yá tenes campo pa ls sonidos boláren i, lhibres, angarráren por sue rodriga las palabras; nunca Mozart manginou que le lhebarien sue grande música por outostradas zertas, antre muntanhas colgadas de luzicas andebles i siempre loinge cumo an cuontas de nino, anquanto l altemoble bai passando triunfalmente an guarda d'honra a la ourquesta que s'alhina a cada lhado: por alturas de la Sierra de la Streilha, apuis ls tunes, deixados yá ls castielhos i ls bózios brancos de casicas pulas lhadeiras, farto de stourar nas peinhas, inda bou a tiempo de le ancostar l Rex tremendae a la Guarda, muito a custo arrepassados ls Dies irae que se me sparbórun por to la sumana, por to l més i l anho sien fin, essas rábias que me tóman cuonta de la lhuç i solo me déixan lhibre l remanso de la nuite: ende ampeça l Recordadre i mui debrebe entro ne l Benedictus por toda aqueilha natureza, aqueilha lhuç, aqueilhas quelores i baláncio nas óndias de ls cabeços calbos adonde ls ganados nien me cháman pa l Agnus Dei, todo perdido naqueilha Communio que me agarra l sentido i me bai achegando de l sítio adonde naci, para donde siempre cuorro i adonde gustarie de tener ua ampossible Lux aeterna; nun me deixa triste aquel Requiem, mais que muorte trai-me un renacer i nunca Mozart l poderie haber feito para antierros, a pensar an muorte, mas solo an rucerreiçon, mapa de caminos nuobos para ua outra bida: lhieba-me la música pula mano, guia-me l sentido, defende-me de l stouro que me arrinca a la cinza de ls dies, pon-se de guarda als lhados de l'outrostrada i nun me dá çcanso, nun deixa que me perda ou me angulha l ceçar de las benas adonde me cuorre l'augadielha cun oulor a pocho de las cousas que m'ansínan amportantes; quando ls redadeiros acordes s'armánan culs stouros de l motor, inda me queda campo pa nun pensar an nada, nun mirar para nada, slubiando na outrostrada cumo por un buraco de l tiempo que por sfergantes se scamujiu i me deixa cumo se you mesmo yá nun eisistira, bolo raso pulas painuras de Sayago.

terça-feira, 7 de julho de 2009

sien mi

staba you i l mundo, ne l mundo, cul mundo: nun derrepente, zapareci nun sei para adonde; sien antender cumo, l mundo cuntinou... sien mi!