domingo, 25 de novembro de 2007

Para-me de repente l pensamiento


Pára-me de repente l Pensamiento...
- Cumo se debrebe aplaquiado
Na Bouba Correrie... an que, lhebado...
- Anda an Busca... de Paç... de Squecimiento...


- Para Surpreso... Scruitador... Atiento
Cumo para... un Cabalho Alboriado
Lantre un Abismo... a sous pies rasgado ...
- Para... i Queda... i Tarda-se un Momiento ...


Ben traído an la Bouba Correrie
Para al pie de l Abismo i se demora


I Margulha an la Nuite, Scura i Frie
Un Mirar d’Aço que an la Nuite splora ...


- Mas l delor ye Spora todo l die ...

- I El Galga... i Cuntina... a fuorça de Spora!


Ângelo de Lima
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:

Pára-me de repente o pensamento
- Como se de repente sofreado
Na Douda Correria... em que, levado...
- Anda em Busca...da Paz...do Esquecimento


Pára Surpreso...Escrutador...Atento
Como pára...um Cavalo Alucinado
Ante um Abismo...ante seus pés rasgado...
- Pára...e Fica...e Demora-se um Momento...


Vem trazido na Douda Correria
Pára à beira do Abismo e se demora


E Mergulha na Noute, Escura e Fria
Um Olhar d’Aço, que na Noute explora...


- Mas a Espora da dor seu flanco estria...

- E Ele Galga...e Prossegue...sob a Espora!]

sexta-feira, 23 de novembro de 2007

La galana ambelesada01

a la lhéngua mirandesa


Cansada de bolar quier nuobas alas
doliente de scundida pide rue
fartica de chequeiros pide salas
ambergonhada quier ua proua sue.

Se nun la fálan cada die se muorre
se nun la scríben scacha-se salagre
se nun l’ansínan queda-se nun cuorre
se nun la trátan buolbe-se an binagre.

Renace an cada nino que l’aprenda
relhuç an cada lhibro que la scriba
chora por inda haber quien nun l’antenda.

Beisos de muorte bótan-le parriba
i eilha rejiste andeble sien eimenda
até s’achar remédio pa que biba.

Fracisco Niebro (2001)

lhéngua03


Nunca se le han de squecer aqueilhes purmeiros dies de scuola: la lhéngua que siempre falara, que cuntinaba a falar an casa, i que falaba todo mundo na aldé, todos menos ua meia dúzia de fidalgos, essa lhéngua nun podie antrar na scuola. La porsora lhougo dixo que tenien de falar cumo habie de ser i nó cumo falában na rue i an casa. Purmeiro fui un choque: era cumo apagar muitos anhos de scuola. Mas adepuis ampeçou a çcunfiar: la porsora si era ua pessona bien sabida, i habie de tener algue rezon. Inda porriba ls lhibros éran todos an fidalgo i nien ua palabrica que s'aparecira cula sue lhéngua. Era mesmo para çcunfiar: ua lhéngua daqueilhas, que nun benie ne ls lhibros i nun antraba na scuola, nun iba a lhado nanhun. Até ls pais, que era l que sabien falar, nun la defendien, assi cumo quien arrrenega la mai ou ten bergonha deilha. Stában siempre cula mesma adaínha: mira se sós spierto pa la letra, mira se studas ls lhibros, tu fala-me cumo debe de ser, tu lhibra-te-me desta bida arrastrada, tu mira a ber se sós alguien na bida, aporbeita que a mi lhougo de pequeinho me mandórun culas canhonas, i por ende afuora. Arre, que checharrar! I fúrun aqueilhes anhos todos a martelhar, que até ne l recreio, als jogos, un tenie que falar fidalgo. Nun daba para antender: la china ou las necras jogadas ne l recreio era an fidalgo; na rue i apuis de scuola era cula nuossa fala. Até cansaba tener que star siempre a scolher la lhéngua que se podie ousar, que un anganho lhougo podie traier atrás ua lhambada bien stralhada. Éran lhénguas an tenson, sticadas cumo filo de stendedeiro por un arrocho que naide bie, mas staba alhá. Acabou por pensar: para que habie de sujeitar ls filhos a todo esso que tubo de aturar? Nó, nun balie la pena andar cun tanta cumplicaçon: la bielha fala nien un solo lhibro tenie, nien al menos ua carreirica de lhinhas a relampar acontra l branco de la fuolha. Ls lhibros i la porsora ye que tenien rezon.

Fracisco Niebro


quinta-feira, 22 de novembro de 2007

Çfruitar de l que tengo i cun salude



Quei ne l templo cunsagrado a Apolo pide
l poeta? Quei diç, de la pátera l nuobo
bino arramar? Nó de la rica
Sardeinha las grandes colheitas,

nó de l’abranada Calhábria ls buns
ganados, nó l ouro ou l marfil de la Índia,
nó tierras, adonde l Liris la assossegada
auga ruobe, calhado riu.

Póden cula pedadeira de Cales aqueilhes a quien dou
la Fertuna ua binha, i an dourados copos
l rico mercador arrame
binos trocados por Sírias mercadories,

stimado puls próprios diuses, pus trés i quatro bezes
al anho torna a ber l ouceano Atlántico
sin peligro: a mi susténtan-me azeitunas,
chicórea i tienras malbas.

Çfruitar de l que tengo i cun salude a mi
premite, ah filho de Lhatona, i, pido-te, cun todo
l juízo, nien ua belheç hourrible
arrastrar nien faltoso de la cítara.

Hourácio Flaco [Odas, Lhibro I, XXXI]

Traduçon de Marcus Miranda




[an lhatin:

Quid dedicatum poscit Apollinem
uates? quid orat, de patera nouum
fundens liquorem? non opimae
Sardiniae segetes feraces,

non aestuosae grata Calabriae
armenta, non aurum aut ebur Indicum,
non rura, quae Liris quieta
mordet aqua taciturnus amnis.

Premant Calena falce quibus dedit
Fortuna uitem, diues et aureis
mercator exsiccet culillis
uina Syra reparata merce,

dis carus ipsis, quippe ter et quater
anno reuisens aequor Atlanticum
inpune: me pascunt oliuae,
me cichorea leuesque maluae.

Frui paratis et ualido mihi,
Latoe, dones, at, precor, integra
cum mente, nec turpem senectam
degere nec cithara carentem.

Horatius Flaccus, Carmina, Liber I, XXXI]

lhéngua02


Mesmo quando falaba pertués, era a la sue moda: bolbie cuostas i sentie la caçuada cumo baba a scorrir; outros éran mais çcarados i çpejában-le risicas cumo túndias. Apuis, ampeçórun a aparecer aqueilhes barraigistas todos, que nun tenien adonde caier muortos, mas habien-se çcubierto ricos an lhéngua. De tantos que éran, nun tenien que se afazer als questumes i a la lhéngua, cumo siempre fui la lei de ls benediços. Zde hai muito que ye assi: uas lhénguas sírben para fazer caçuada de las outras, cumo se uas lhénguas nacíran yá cun sangre azul i outras cun sangre de criado: nun l sabe, mas yá las figuras de ls quelóquios de Gil Vicente fázen caçuada de ciertos modos de falar cumo l sou. La berdade ye que yá iba farto dessa caçuada toda, i nun querie passar de sous lhemites, senó inda tenie que respunder an tribunal sabe-se alhá por quei. L melhor serie mesmo deixar la fala i, assi, yá naide caçuarie de l sou modo de falar. Nun fui capaç, que essa fui la fala que siempre falou. Chegou-se a cumbencir que la lhéngua era un strobilho, era pouco bibideira: el yá nun iba a lhado nanhun, mas ls garotos, cuitados, que culpa tenien? L melhor era mesmo ansiná-los zde l ampeço, nun le passara cumo a el. Treminou, antoce, que ls filhos, esses si nun la íban a falar i, por esso, nunca habien de saber la quelor de las risadas de caçuada.

Fracisco Niebro


quarta-feira, 21 de novembro de 2007

Berdes son las huortas



Berdes son las huortas
Cun rosas i flores;
Moças que las régan
Mátan-me d’amores.

Antre ls fragaredos
Que deiqui berdégan,
Berdes yerbas médran,
Altos arboledos.
Sal destes fraguedos
Auga cun que flores
Doutras son regadas
Que mátan d’amores.

Cul’auga que cai
Daqueilha spessura,
Outra se mistura
Que ls uolhos la trai:
Toda junta bai
Regar brancas flores,
Donde hai outros uolhos
Que mátan d’amores.

Celhestres jardins:
Las flores, las streilhas;
Hourtelanas deilhas
Son uns çarafins.
Rosas i jasmins
De muitas quelores;
Anjos que las régan
Mátan-me d’amores.

Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro



[An pertués:

Verdes são as hortas
Com rosas e flores;
Moças que as regam
Matam-me de amores

Entre estes penedos
Que daqui parecem,
Verdes ervas crescem,
Altos arvoredos.
Vai destes rochedos
Água com que as flores
Doutras são regadas
Que matam de amores.

Co a água que cai
Daquela espessura,
Outra se mestura
Que dos olhos sai:
Toda junta vai
Regar brancas flores,
Onde há outros olhos
Que matam de amores

Celestes jardins:
As flores, estrelas;
Horteloas delas
São uns serafins.
Rosas e jasmins
De diversas cores;
Anjos que as regam
Matam-me de amores.]

Trabalho


Que trabalho zacracionado, l de la lhéngua,
essa an que dizes cun mano sámbana

zbios, zacertos, zatinos.

Eugénio de Andrade [Pequeno Formato]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
Que trabalho exasperado, o da língua,
essa em que dizes com mão insegura
desvios, desacertos, desatinos.]

lhéngua01

Dezírun-le que Nuosso Senhor fizo ricos i probes. Éran assi las cousas... I que ls probes até tenien la bantaige de l cielo: ua cuonta de agulhas i camelos que nunca dantendiu mui bien. Mas l que sentie ne ls probes era la zbantaige de la barriga, i até de la lhéngua: porque nun falában ls ricos ua lhéngua cumo la sue? Nien la falaba l cura, nien l doutor, nien ls porsores, nien ls que salien i tornában de cara lhabada. Se calha ls probes éran mais probes por faláren aqueilha lhéngua: deixá-la talbeç fura mei camino andado para ampeçar a ser rico, assi cumo demudar de çapatos para melhor andar l camino de la bida. Se nunca fui capaç de la deixar, antonce ls filhos serien un bun ampeço: nun habien de tener la mesma i zgraciada bida del. Era buono nun le ansinar als filhos la lhéngua que solo ls probes falában. La lhéngua de ls probes.

Fracisco Niebro


domingo, 18 de novembro de 2007

Mar

Binte anhos l manginei
óndias, noufraijos, quelores;
quanto del li só guardei
probes bidas i delores.

Siempre gustei mais de tierra,
i an beç d'óndias altaneiras
mais quiero chubir la sierra,
pisar de to las maneiras.

Fonso Roixo


sexta-feira, 16 de novembro de 2007

Salmos (007)


Lhamentaçon que Dabide cantou al Senhor,
a perpósito de las las palabras de Cuxe, l benjaminita


Senhor, miu Dius, an ti cunfio;
lhibra-me de todos ls que me persíguen i salba-me.
Para que nun me rapínhen, cumo l lhion,
i me spartícen, sin que naide me puoda baler.


Senhor, miu Dius, se you fiç algun mal,
se hai anjustiça an mies manos,
se paguei cun mal al que staba an paç cumigo
(i al alrobés poupei l que me oupremie sen rezon),
ende, que l einemigo baia atrás de mi i me agarre;
i ancanque an tierra la mie bida,
i oubrigue la mie glória a morar ne l puolo.


Albanta-te, Senhor, an tue rábia,
i faç-le frente a la rábia de ls mius einemigos
i sperta para mi, i manda la senténcia.
Assi te ha de arrodiar l juntouro de ls pobos,
i de la tue altura ben a mandar nel.


L senhor fazerá juízo als pobos;
l Senhor junga-me cunsante l miu dreito
i cunsante l’einocéncia que hai an mi.
Acaba cula maldade de ímpios,
mas cunfirma ls que son justos,
tu, á Dius Justo,
que porbas ls coraçones i ls renhones.


La mie porteçon stá an Dius,
que salba ls que ténen coraçon sincero.
Dius ye un justo juiç,
que, a qualquiera altura, se puode anrabiar.
Se nun se cumbertir,
ha de aguçar la spada,
armar l arco i apuntar la frecha:
contra el purparou armas mortales,
de las sues frechas faç tiçones a arder.


Mirai que stá cun delores de maldade
amprenhou de trabalhos i bai a parir mintiras.
Yá scabou un poço mui fondo
mas fui el que se caiu ne l galaton que fizo.
La maldade del cairá-le anriba la cabeça
i la sue bioléncia abaixará pa anriba la miolheira.


Lhoubarei al Senhor cunsante la sue justícia
i cantarei al nome de Senhor, l Antíssemo.


terça-feira, 13 de novembro de 2007

Lhénguas i almendreiras

Quando se fala na muorte de las lhénguas, lhembra-se-me um poema de l miu amigo António Cabral [Ouve-se um rumor, Livros do Nordeste, 2003], esse poeta mais grande de l Douro. Diç assi:



Fui ua pena esta almendreira secá-se, à tiu Quin.
Bó! Nun se secou de todo. L haber dado froles i almendras nun se secou. Yá nun se bos lhembra?
Tiu Quin, tiu Quin, cun essa ye que bós m'amolestes. Un copo a la salude.


[an pertués:
Foi uma pena esta amendoeira secar, ó ti Quim.
Ora! Não secou de todo. O ter dado flores e amêndoas não secou. Já num se alembra?
Ti Quim, ti Quim, com essa é que você me tramou. Um copo à saúde]


Ye berdade, la muorte tamien ten a ber cun dar froles i fruitos. Por uas i outros tamien habiemos de abaluar la nuossa lhéngua.


segunda-feira, 12 de novembro de 2007

Assomadeiros6


Cumo un se assoma al tiempo? Se houbira ua jinela de l tiempo que se abrisse pa la manhana que ende ben, inda menos bibirie l die de hoije. Ne ls assomadeiros de l tiempo ye siempre de nuite, que solo l scuro se bei claro. Son assomadeiros de suonhos. Nien por esso son menos guapos, que nien todos ls assomadeiros puoden serbir solo para sacar retratos.

Fracisco Niebro

sexta-feira, 9 de novembro de 2007

Alberto Caeiro - L Guardador de Ganados - VIII

Nun meidie de fin de primabera
Tube un suonho cumo un retrato.
Bi a Jasus Cristo abaixar a la tierra.


Bieno pula lhadeira dun cabeço
Feito outra beç garotico,
A correr i a arrebolcar-se pula yerba
I a arrincar froles pa las botar fuora
I a dar-le la risa pa que s’oubira de loinge.


Habie-se scapado de l cielo.
Era nuosso demais para fenhir
De segunda pessona de la trindade.
Ne l cielo era todo falso, todo an zacordo
Cun froles i arbles i piedras.
Ne l cielo tenie que star siempre sério
I de beç an quando bolber a ser outra beç home
I chubir pa la cruç, i star siempre a morrer-se
Cua corona toda al redror de picos
I ls pies spetados por un crabo cun cabeça,
I até cun un farrapo al redror la cintura
Cumo ls negros ne ls zeinhos antigos.
Nin sequiera l deixában tener pai i mai
Cumo ls outros rapazicos.
L pai de l era dues pessonas –
Un bielho chamado Jesé, que era carpinteiro,
I que nun era pai del;
I l outro era ua palomba burra,
L’única palomba feia de l mundo
Porque nun era de l mundo nin era palomba.
I la mai del nun habie amado antes de l tener.
Nun era mulhier: era ua mala
An que el habie benido de l cielo.
I querien que el, que solo nacira de la mai,
I nunca tubira pai para querer cun respeito,
Apregonasse la bundade i la justícia!


Un die an que Dius staba a drumir
I l Sprito Santo andaba a bolar,
El fui-se a la caixa de ls milagres i roubou trés.
Cul purmeiro fizo que naide soubira que el se habie scapado.
Cul segundo fizo-se eiternamente houmano i rapazico.
Cul treceiro fizo un Cristo eiternamente na cruç
I deixou-lo spetado an la cruç que hai ne l cielo
I sirbe de modelo a las outras.
Apuis scapou-se pa l sol
I abaixou pul purmeiro raio que agarrou.


Hoije mora na mie tierra cumigo.
Ye un garotico galano de risa i natural.
Lhimpa las muormas al braço dreito,
Anda çcalço pulas poçacas d’auga
Apanha las froles i gusta deilhas i squece-las.
Atira-le calhuadas als burros,
Rouba la fruita de ls fruitales
I cuorre a chorar i a boziar de ls perros.
I, porque sabe que eilhas nun gústan
I que to la giente acha grácia,
Bota-se atrás las rapazas
Que ban an quadrilhas pulas stradas
Culas barrilas a la cabeça
I alhebanta-le las saias.


A mi ansinou-me todo.
Ansinou-me a mirar pa las cousas.
Apunta-me to las cousas que hai nas froles.
Amostra-me cumo las piedras son angraciadas
Quando la giente las ten na mano
I mira debagarico para eilhas.


Diç-me mi mal de Dius.
Diç que el ye un bielho burro i que stá malo,
Siempre a sgarriar pa l suolo
I a dezir cochinadas.


La Birge Marie lhieba las tardes de l’eiternidade a fazer meia.
I l Sprito Santo coça-se cul bico
I chube-se anriba las cadeiras i cága-las.
Todo ne l cielo ye stúpido cumo l’Eigreija Católica.
Diç-me que Dius nun antende nada
De las cousas que fizo –
“Se ye que el las fizo, de l que dubido” –.
“El diç, por eisemplo, que ls seres cántan la sue glória,
Mas ls seres nun cántan nada.
Se cantárann serien cantadores.
Ls seres eijísten i mais nada,
I por esso se cháman seres”.


I apuis, cansado de dezir mal de Dius,
L Menino Jasus drume-se ne ls mius braços
I you lhiebo-lo al cuolho para casa.

.............................................................

El bibe cumigo an mie casa a meio de l cabeço.
El ye l Eiterno Garotico, l dius que faltaba.
El ye l houmano que ye natural,
El ye l debino que le dá la risa i que joga.


I ye por esso que you bien a la cierta
Que el ye l Menino Jasus berdadoso.


I l garotico tan houmano que ye debino
Ye esta mie bida de to ls dies de poeta,
I ye porque el anda siempre cumigo que you sou poeta siempre,
I que l miu mais pequeinho mirar
Me inche de quelubrinas,
I l mais pequeinho rugido, seia de l que fur,
Parece que fala cumigo.


L Rapazico Nuobo que bibe cumigo
Dá-me ua mano a mi
I l’outra a todo l que eisiste
I assi bamos todos trés pul camino que houbir,
Brincando i cantando i dando-mos la risa
I gozando l nuosso segredo quemun
Que ye l de saber por to l lhado
Que nun hai mistério ne l mundo
I que todo bal la pena.


L Rapazico Eiterno anda siempre cumigo.
La direcion de l miu mirar ye l sou dedo apuntando.
L miu oubido listo d’alegrie para todos ls rugidos
Son las cuçquinhas que el me faç, jogando, nas oureilhas.


Damos-mos tan bien un cul outro
An cumpanhie de todo
Que nunca pensamos un ne l outro,
Mas bibimos dambos a dous
Cun un acuordo íntemo
Cumo la mano dreita i la squierda.


Al scurcer jogamos las necras
Na scaleira de la puorta de casa,
Sérios cumo cumben a un dius i a un poeta,
I cumo se cada piedra
Fura todo un ouniberso
I fura por esso un grande peligro para eilha
Deixá-la caier al suolo.


Apuis you cunto-le cuontas de las cousas solo de ls homes
I a el dá-le la risa, porque todo ye ancredible.
Dá-le la risa de ls reis i de ls que nun son reis,
I ten pena d’oubir falar de las guerras,
I de ls comerços, i de ls nabius
Que quédan fumo ne l aire de ls altos mares,
Porque el sabe que todo esso nun ten aqueilha berdade
Que ua frol ten al florir
I que anda cula lhuç de l sol
A alboriar ls montes i ls balhes
I a fazé-le doler als uolhos las paredes ancaliadas.


Apuis el drume-se i you deito-lo.
Lhiebo-lo al cuolho para andrento de casa
I deito-lo, znudando-lo debagarico
I cumo seguindo uns modos mi lhimpos
I todo cumo faç ua mai até el star amplache.


El drume an drento la mie alma
I a las bezes sperta de nuite
I joga culs mius suonhos.
Buolbe uns de patas al parriba,
Ancarramela uns ne ls outros
I bate las palmas solico
Dando-le la risa pa l miu suonho.

........................................................

Quando you me morrir, filhico,
Seia you l garotico, l mais pequeinho.
Agarra-me tu al cuolho
I lhieba-me para andrento de tue casa.
Znuda-me l ser cansado i houmano
I deita-me na tue cama.
I cunta-me cuontas, s’acaso you spertar,
Para you me drumir outra beç.
I dá-me suonhos tous para you jogar
Até que naça qualquiera die
Que tu sabes qual ye.

............................................................


Esta ye la stória de l miu Menino Jasus.
Porque rezon que s’antenda
Nun há-de ser eilha mais berdadosa
Que todo quanto ls filósofos pénsan
I todo quanto las relegiones ansínan?

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, Guardador de Rebanho]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
O guardador de Rebanhos – VIII


Num meio-dia de fim de primavera
Tive um sonho como uma fotografia.
Vi Jesus Cristo descer à terra.


Veio pela encosta de um monte
Tornado outra vez menino.
A corerr e a rolar-se pela erba
E a arrancar flores para as deitar fora
E a rir de modo a ouvir-se de longe.


Tinha fugido do céu.
Era nosso de mais para fingir
De segunda pessoa da trindade.
No céu era tudo falso, tudo em desacordo
Com flores e árvores e pedras.
No céu tinha que estar sempre sério
E de vez em quando de se tornar outra vez homem
E subir para a cruz, e estar sempre a morrer
Com uma coroa toda à roda de espinhos
E os pés espetados por um prego com cabeça,
E até com um trapo à roda da cintura
Como os pretos nas ilustrações.
Nem sequer o deixavam ter pai e mãe
Como as outras crianças.
O seu pai era duas pessoas –
Um velho chamado José, que era carpinteiro,
E que não era pai dele;
E o outro pai era uma pomba estúpida,
A única pomba feia do mundo
Porque não era do mundo nem era pomba.
E a sua mãe não tinha amado antes de o ter.
Não era mulher: era uma mala
Em que ele tinha vindo do céu.
E queriam que ele, que só nascera da mãe,
E nunca tivera pai para amar com respeito,
Pregasse a bondade e a justiça!


Um dia que Deus estava a dormir
E o Espírito-Santo andava a voar,
Ele foi à caixa dos milagres e roubou três.
Com o primeiro fez que ninguém soubesse que ele tinha fugido.
Com o segundo criou-se eternamente humano e menino.
Com o terceiro criou um Cristo eternamente na cruz
E deixou-o pregado na cruz que há no céu
E serve de modelo às outras.
Depois fugiu para o sol
E desceu pelo primeiro raio que apanhou.


Hoje vive na minha aldeia comigo.
É uma criança bonita de riso e natural.
Limpa o nariz ao braço direito,
Chapinha nas poças de água,
Colhe as flores e gosta delas e esquece-as.
Atira pedras aos burros,
Rouba fruta dos pomares

E foge a chorar e a gritar dos cães.
E, porque sabe que elas não gostam
E que toda a gente acha graça,
Corre atrás das raparigas
Que vão em ranchos pelas estradas
Com as bilhas às cabeças
E levanta-lhes as saias.


A mim ensinou-me tudo.
Ensinou-me a olhar para as coisas.
Aponta-me todas as coisas que há nas flores.
Mostra-me como as pedras são engraçadas
Quando a gente as tem na mão
E olha devagar para elas.


Diz-me muito mal de Deus.
Diz que ele é um velho estúpido e doente,
Sempre a escarrar no chão
E a dizer indecências.


A Virgem-Maria leva as tardes da eternidade a fazer meia.
E o Espírito-Santo coça-se com o bico
E empoleira-se nas cadeiras e suja-as.
Tudo no céu é estúpido como a Igreja Católica.
Diz-me que Deus não percebe nada
Das coisas que criou –
“Se é que as criou, do que duvido” –.
“Ele diz, por exemplo, que os seres cantam a sua glória,

Mas os seres não cantam nada.
Se cantassem seriam cantores.
Os seres existem e mais nada,
E por isso se chamam seres”.


E depois, cansado de dizer mal de Deus,
O Menino Jesus adormece nos meus braços
E eu levo-o ao colo para casa.

.........................................................

Ele mora comigo na minha casa a meio do outeiro.
Ele é a Eterna Criança, o deus que faltava.
Ele é o humano que é natural,
Ele é o divino que sorri e que brinca.


E por isso é que eu sei com toda a certeza
Que ele é o Menino Jesus verdadeiro.


E a criança tão humana que é divina
É esta minha quotidiana vida de poeta,
E é porque ele anda sempre comigo que eu sou poeta sempre,
E que o meu mínimo olhar
Me enche de sensação,
E o mais pequeno som, seja do que for,
Parece falar comigo.


A Criança Nova que habita onde vivo
Dá-me uma mão a mim
E a outra a tudo o que existe
E assim vamos os três pelo caminho que houver,
Saltando e cantando e rindo
E gozando o nosso segredo comum
Que é o de saber por toda a parte
Que não há mistério no mundo
E que tudo vale a pena.

A Criança Eterna acompanha-me sempre.
A direcção do meu olhar é o seu dedo apontando.
O meu ouvido atento alegremente a todos os sons
São as cócegas que ele me faz, brincando, nas orelhas.

Damo-nos tão bem um com o outro
Na companhia de tudo
Que nunca pensamos um no outro,
Mas vivemos juntos e dois
Com um acordo íntimo
Como a mão direita e a esquerda.


Ao anoitecer brincamos as cinco pedrinhas
No degrau da porta de casa,
Graves como convém a um deus e a um poeta,
E como se cada pedra
Fosse todo um universo
E fosse por isso um grande perigo para ela
Deixá-la cair ao chão.

Depois eu conto-lhe histórias das coisas só dos homens
e ele sorri, porque tudo é incrível.
Ri dos reis e dos que não são reis,
E tem pena de ouvir falar das guerras,
E dos comércios, e dos navios
Que ficam fumo no ar dos altos mares.
Porque ele sabe que tudo isso falta àquela verdade
Que uma flor tem ao florescer
E que anda com a luz do sol
A variar os montes e os vales
E a fazer doer aos olhos os muros caiados.


Depois ele adormece e eu deito-o.
Levo-o ao colo para dentro de casa
E deito-o, despindo-o lentamente
E como seguindo um ritual muito limpo
E todo materno até ele estar nu.


Ele dorme dentro da minha alma
E às vezes acorda de noite
E brinca com os meus sonhos.
Vira uns de pernas para o ar,
Põe uns em cima dos outros
E bate as palmas sozinho
Sorrindo para o meu sono.

.................................................

Quando eu morrer, filhinho,
Seja eu a criança, o mais pequeno.
Pega-me tu ao colo
E leva-me para dentro da tua casa.
Despe o meu ser cansado e humano
E deita-me na tua cama.
E conta-me histórias, caso eu acorde,
Para eu tornar a adormecer.
E dá-me sonhos teus para eu brincar
Até que nasça qualquer dia
Que tu sabes qual é.

.........................................................

Esta é a história do meu Menino Jesus.
Porque razão que se perceba
Não há.de ser ela mais verdadeira
Que tudo quanto os filósofos pensam
E tudo quanto as religiões ensinam?]

quarta-feira, 7 de novembro de 2007

Odas de Ricardo Reis (030)


Felizes, ls que culs cuorpos ambaixo las arbles
Stan na úmada tierra,
Que nunca mais súfren l sol, ou sáben
De ls males de la lhuna.


Arrame Eolo l lhapo anteiro anriba
L orbe sfarrapado,
Bote Netuno, an ambuças, al parriba
Las óndias arrebentando.
Todo le ye nada, i l própio zagal
Que passa, a la tarchica,
Ambaixo l’arble adonde stá quien fui la selombra
Amperfeita de un dius,


Nun sabe que ls sous passos ban acubrindo
L que podie ser,
Se la bida fusse siempre bida, la glória i ua beleza eiterna.


Fernando Pessoa [Odes, de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro

[an pertués:
Felizes, cujos corpos sob as árvores
Jazem na úmida terra,
Que nunca mais sofrem o sol, ou sabem
Das doenças da lua.


Verta Eolo a caverna inteira sobre
O orbe esfarrapado,
Lance Netuno, em cheias mãos, ao alto
As ondas estoirando.
Tudo lhe é nada, e o próprio pegureiro
Que passa, finda a tarde,
Sob a árvore onde jaz quem foi a sombra
Imperfeita de um deus,


Não sabe que os seus passos vão cobrindo
O que podia ser,
Se a vida fosse sempre vida, a glória
e uma beleza eterna.]

terça-feira, 6 de novembro de 2007

Salmos (006)


Salmo de Dabide pa l mais grande Cantador,
cun strumientos de cuorda.


Senhor, nun me reinhas na tue rábia
nien me castigues an tou rancor.

Ten mezericórdia de mi, Senhor,
porque stou a çfalhecer;
sana-me, Senhor, porque ls mius uossos stan andebles.

Até la mie alma stá mui ambaralhada,
mas tu, Senhor, até quando?

Torna, Senhor, lhibra la mie alma;
salba-me, pula tue mezericórdia.

Porque na foia, naide se lhembrará de ti;
ne l sítio de ls muortos, quien te ha de lhoubar?

Yá stou cansado de tanto gemer.
To la nuite fago nadar la mie cama
culas mies lhágrimas rego l miu catre.

Ls mius uolhos yá ban cunsemidos de mauga;
i ban quedando bielhos por bias de ls mius einemigos.

Fastai-bos de mi, bós que oubrais l mal,
porque l Senhor yá oubiu la boç de ls mius saluços.

L Senhor yá scuitou l miu pedido,
l Senhor bai a aceitar la mie ouracion.

Todos ls mius einemigos han de ser ambergonhados
i tornar al para trás, cunfundidos, nun sfergante.

Traduçon de Fracisco Niebro


segunda-feira, 5 de novembro de 2007

La muorte de calhar


Las biaiges que sou atórun-me an redomas
Al cuorpo de las palabras. A la muorte de calhar.
De l abecé miu nun sei las cristalinas
Formas de aladas lhetras nestes bersos finales.
Son pantasmas de sol. Son pantasmas de sede
Que chégan alta nuite para nanhun lhugar.


Adebino nas antranhas de las scuras migradoras
L solstício de la bida alhá la muorte clara.
Mas quien me ben a cegar, cun frechas boladoras
Nega-me agora la paç de las secretas paisaiges.


Mius Armanos de astronabes, guiadas por un muorto,
Que me spéran i antoce, que me cántan i fálan.
Que na bazie Cruç curcefícan miu cuorpo
I déixan la frol, mesmo al meio la sala.
A la jinela rasgada, pa las cinzentas augas,
Ancóstan-me, sien uolhos, i déixan-me quedar.


Nun tengo nada mais a screbir anriba las óndias.
I, inda que tubira, naide lerie l Mar.

Natércia Freire, 1919-2004 [Poesia Completa]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
As viagens que sou prenderam-se em redomas
Ao corpo das palavras. À morte de calar.
Do alfabeto meu ignoro as cristalinas
Formas de aladas letras nestes versos finais.
São fantasmas de sol. São fantasmas de sede
Que chegam alta noite para nenhum lugar.


Decifro nas entranhas das trevas migradoras
O solstício da vida além da morte clara.
Mas quem me vem cegar, com setas voadoras
Nega-me agora a paz das secretas paisagens.


Meus Irmãos de astronaves, guiadas por um morto,
Que me esperam e estão, que me cantam e falam.
Que na vazia Cruz crucificam meu corpo
E abandonam a flor, mesmo a meio da sala.
À janela rasgada, para as cinzentas águas,
Encostam-me, sem olhos, e deixam-me ficar.


Não tenho nada mais a escrever sobre as ondas.
E, mesmo que tivesse, ninguém leria o Mar.]

domingo, 4 de novembro de 2007

Lhebantou-se la galana


Lhebantou-se la galana
lhebantou-se alba
i bai lhabar camisas
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

Lhebantou-se la pimpona
lhebantou-se alba
i bai lhabar eináugas
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

(I) bai lhabar camisas,
lhebantou-se alba;
l’aire se las zbia
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

I bai lhabar eináugas;
lhebantou-se alba;
l’aire se las lhebaba
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

L’aire se las zbia;
lhebantou-se alba;
puso-s’alba an rábia
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

L’aire se las lhebaba;
lhebantou-se alba;
puso-s’alba danhada
ne l riu:
bai-las a lhabar alba.

D. Deniç
Traduçon de Fracisco Niebro


[an galhego-pertués:

Levantou-s’a velida
levantou-s’alva
e vai lavar camisas
eno alto:
vai-las lavar alva.

Levantou-s’a louçana
levantou-s’alva
e vai lavar delgadas
eno alto:
vai-las lavar alva.

(E) vai lavar camisas,
levantou-s’alva;
o vento lh’as desvia
eno alto:
vai-las lavar alva.

E vai lavar delgadas;
levantou-s’alva;
o vento lh’as levava
eno alto:
vai-las lavar alva.

O vento lh’as desvia;
levantou-s’alva;
meteu-s’alva em ira
eno alto:
vai-las lavar alva.

O vento lh’as levava;
levantou-s’alva;
meteu-s’alva em sanha
eno alto:
vai-las lavar alva.]

La cabra i la binha


Uns caçadores íban atrás dua cabra pa la caçar. La cabra biu-se tan mal que se scundiu nua binha. Ls caçadores nun dórun cun eilha i fúrun-se ambora. La cabra, al ber que l peligro habie passado, puso-se a comer las fuolhas de las cepas. Ls caçadores, que inda íban acerca, oubírun l rugido i metírun-se por meio de la binha até que achórun la cabra i la matórun.

Porqui se bei que hai quien, quando se bei mal, busque ajuda an pie de ls amigosl, mas apuis acaba por ser anjusto cun eilhes.

(Fábula de Eisopo, amanhada)


sexta-feira, 2 de novembro de 2007

Purpara-te, nabiu, pa las termientas

Á nabiu, lhebaran-te outra beç pa l mar nuobas
óndias. Á, l que fazes? Cun mais fuorça busca
un porto. Nun bés que
stá znudo de remos l tou lhado,

i que tanto l mastro stragado pul able Áfrico
cumo las antenas gémen i que sin cuordas
a custo rejistir la quilha
puode al adominador

mar? Nun stan anteiras tues alas,
nin tous diuses, para que a eilhes outra beç acudas na termienta.
Anque, á pino de l Punto,
filho dun arboledo de nomeada,

t’agabes dun nacimiento i dun nome einútele:
an nada cua delantreira pintada l corajoso marineiro
cunfia. Tu, se de l aire nun
quieres ser monhecro, acoutela-te.

Tu que, hai pouco, para mi fuste un quebradeiro de cabeça,
i agora sós un deseio i un pesado ancarrego,
ls mares que cuorren antre las relhuzientes
Cíclades debes eibitar.

Hourácio Flaco, Odas, Liber I, XIV
Traduçon de Marcus Miranda



[an lhatin:
O nauis, referent in mare te noui
fluctus. O quid agis? fortiter occupa
portum. Nonne uides ut
nudum remigio latus,

et malus celeri saucius Africo
antemnaeque gemant ac sine funibus
uix durare carinae
possint imperiosius

aequo? non tibi sunt integra lintea,
non di, quos iterum pressa uoces malo.
Quamuis Pontica pinus,
siluae fili nobilis,

iactes et genus et nomen inutile:
nil pictis timidus nauita puppibus
fidit. Tu, nisi uentis
debes ludibrium, caue.

Nuper sollicitum quae mihi taedium,
nunc desiderium curaque non leuis,
interfusa nitentis
uites aequora Cycladas.

Horatius Flaccus, Carmina, Liber I, XIV]

quinta-feira, 1 de novembro de 2007

Odas de Ricardo Reis (029)


Mais quiero rosas, miu amor, a la pátria,
I mais magnólias amo,
Que la glória i la bertude.


Çque la bida me nun canse, deixo
Que la bida por mi passe
Çque you quede l mesmo.


Que amporta a aquel a quien yá nada amporta
Que perda i outro binça
Se la ourora rompe siempre,


Se cada anho cula primabera
Las fuolhas aparécen
I cul outonho acában?


I l restro, las outras cousas que ls houmanos
Acrecéntan a la bida,
Que me ouméntan na alma?


Nada, a nun ser l deseio de andifréncia
I la fedúcia mol
Na hora que fuge.

Fernando Pessoa [Odes, de Ruicardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Prefiro rosas, meu amor, à pátria,
E antes magnólias amo
Que a glória e a virtude.

Logo que a vida me não canse, deixo
Que a vida por mim passe
Logo que eu fique o mesmo.

Que importa àquele a quem já nada importa
Que um perca e outro vença,
Se a aurora raia sempre,

Se cada ano com a primavera
As folhas aparecem
E com o outono cessam?

E o resto, as outras coisas que os humanos
Acrescentam à vida,
Que me aumentam na alma?

Nada, salvo o desejo de indiferença
E a confiança mole
Na hora fugitiva
. ]


La matéria simples



Ls relampos que na nuite bénen
son de ls uolhos de ls que sónhan,
biaiges puls mares doutras augas.
Son ls que nun gústan de se albantar
ne l aire porriba ls antigos ouceanos
i áman ls rieiricos
i l fondo ambisible de ls poços.

Fiama Hasse Pais Brandão [Fábulas]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
Os brilhos que na noite vêm
são dos olhos dos que sonham,
viagens pelos mares de outras águas.
São os que não gostam de se elevarem
no ar sobre os antigos oceanos
e amam os pequenos riachos
e o fundo invisível dos poços.]