sábado, 27 de dezembro de 2008

niebe



la niebe assomou-se a anclariar la nuite, mas quedou-se, solo deixando un rastro de friu i las rues inda mais solas: sali a la jinela, mas solo se bie a caras al candieiro de la rue, cumo se s'assomara a un speilho; inda fui un cachico al ansaio de ls Pica Tomielho, que siempre gusto de ls ouber, solo ye pena que nun fálen siempre an mirandés, mesmo para alhá de las cantigas, que para mi balien mais trés drobos, mas esto ye solo la mie oupenion, que respeito l bun trabalho que fázen; al tornar para casa, yá ls cristales de gilada relhúzen cumo streilhas que s'acocórun a ber la niebe, las rues inda mais zertas, yá que esta nuite nien un gato bi al rés bés de las paredes; agora, ls rachones árden chenos de gana, anquanto le bou tirando las aranheiras als mius blogues i besitando outros amigos, que la quadra nun me ten deixado muitas bejitas; assi calentico, dá para ber mais uas cousicas pa la palhestra de manhana (yá ye lhougo a la tarde), an Miranda, subre Leite de Vasconcelos i la lhéngua mirandesa.

2 comentários:

Scalhabrés disse...

Ai Jasus, andamos miesmo zancuntrados.
You fui a ber l ansaio de ls Pica i nun lo bi! Por acauso tamien nun me pareciu bien que nun falában an Sendinés/Mirandés. Mas por l outro lado hai que ber que tamien tocórun ls Gandaios, un grupo de rapazes de Sendin i you solo conheci a un. Nun ye que falórun i apuis cantórun an Sendinés i Nuno Coixo que staba al miu lado até mirou para mi cumo que a dezir: mira que bien fala l rapaç.

Un abraço,
Cecílio

Amadeu disse...

Rialmente ye perciso tener puntarie. Mas há de haber mais oucasiones.
Mira, l rapaç de ls Gandaios que cantou i falou ye miu sobrino, filho de miu armano Carlos i si fala mi bien. Chama-se Thibault i tamien scribe mi bien an mirandés.
Bá un abraço i até un die destes, que l mundo ye pequeinho i nistante mos beremos.

Un abraço,
Amadeu