sábado, 19 de setembro de 2009

Biografie



Jazes. Para ti bai esta purmeira fala. Naciste
cula República, pul albar dun seclo yá caído,
corriste, die a die, la custelhaçon de ls anhos, ou lhuzes
que relhuzíran nas bordas de ls eiclipses,
sien azeite nas candelas pulas nuites de ls mistérios.
Coinciste l rastro negro de ls manantiales,
la sede de ls rius, l aguelhon de las chuibas ne l scachonar
de las mundiadas, l oundear de la carambina nas lhinas
brancas de janeiro, ls picos de las muntanhas
i sues lhadeiras ancubiertas. Las plantas nacírun-te
de las manos, las sementeiras anteriores tamien.
Fuste íntemo de ls perros i de las abes de las alturas,
portegiste ls rétiles, quando zabrigados,
aguanteste la cinza de ls deimingos, l'andadura molhenga
de peciçones i de juntouros. Batiste a la puorta
de l lhuçque fusque debagar. Quejiste la nuite suolta,
l puro i lhiberto hourizonte, adonde coubira l azul
que te lhebaba. Agora respiras l tiempo
na preça de casa amplacable de l silenço, la paç
bieno pula primabera, bordeando
la fin dun seclo que fui tou, i l cumpriste
lhargamente, cumo ua marra, ou un manolho
de centeno que apertasse nas manos.
Hoije upes-te na spessura de ls clarones, nas seinhas
de l’auga, ne ls oupores de ls montes.

Ardes. A essa lhuç you acendo este poema.

Fernando de Castro Branco, O nome dos mortos.





[An pertués

Biografia

Jazes. Para ti vai esta primeira fala. Nasceste
com a república, no dealbar de um século já tombado,
percorreste, dia a dia, a constelação dos anos, ou luzes
que brilhassem nas margens dos eclipses,
sem azeite nas candeias pelas noites dos enigmas.
Conheceste o rastro negro das nascentes,
a sede dos rios, o aguilhão das chuvas no tropel
das enxurradas, as ondulações do gelo nas linhas
brancas de Janeiro, os cumes das montanhas
e os seus lados encobertos. As plantas nasceram-te
das mãos, as sementeiras interiores também.
Foste íntimo dos cães e das aves das alturas,
protegeste os répteis, quando desabrigados,
suportaste a cinza dos domingos, o ritmo melancólico
de procissões e de cortejos. Bateste à porta
do crepúsculo devagar. Quiseste o relento,
o puro e liberto horizonte, onde coubesse o azul
que te levava. Agora respiras o tempo
no átrio implacável do silêncio, a paz
chegou pela Primavera, beirando
o fim de um século que foi teu, e o cumpriste
longamente, como um marco, ou um molho
de centeio que apertasse nas mãos.
Hoje levitas na espessura dos clarões, nos sinais
da água, nas fumarolas dos montes.

Ardes. A essa luz eu acendo este poema.]




Sem comentários: