segunda-feira, 11 de janeiro de 2010

l derretir de la niebe i de l tiempo

houbo un anho - anhos sessenta de l seclo XX - de nebadas i cencenhadas tan fuortes que s'alhargórun las férias de l Natal por mais uns quinze dies de lhibardade sien tino: lhembra-se-me bien de querer que nunca aqueilha niebe se derretisse, de que l tiempo s'ancarambinasse colgado de ls telhados i janeiro nun se deixasse acurtiar ne l choro de ls chupos a derretir-se; la cuncéncia de l tiempo ye mais fuorte quando nun mos deixa fazer l que tenemos de fazer, i cumo sabe bien aquel arrolhar dua spera que mos pon la lhibardade a la puorta, niebe que podemos agarrar a las ambuças i cun eilha sfuracar la deceplina a boladas, i rindo-mos deilha an caramonos cun nariz grande i uolhos de bulhaca; yá uns anhos que nun antraba por janeiro alantre na mie tierra i esses dies fúrun cumo un renacer, ua besita a un paraíso que yá muitá habie perdido: nun bonda la cuncéncia que tenemos de ls sítios, mas ye eissencial la cuncéncia que deilhes tenemos ne l tiempo: la mie tierra an janeiro nun ye la mesma que pula Páscoa, ne l berano ou por dezembre afuora, porque todo demuda i l zaspero ye que demuda sin nós, tamien partecipantes de la mudança: nun ye possible ponermos la bida stendida nun assomadeiro i deilhi mos assomar-mos i quedar a ber todo a demudar i nós siempre na mesma, i ye esso que la niebe mos trai de nuobo: al derretir-se, scuorre por eilha l tiempo i ben-mos ua atrecida cuncéncia de cumo nun hai carambelo que mos mantenga eiternamente.




Sem comentários: