ye triste ser bielho

nun te scondes atrás l oufemismo de la que agora cháman treceira eidade, essa an que ls delores ou nun eisísten ou se faç de cuonta i ls nuobos bózian bien alto, nua risada, que bielhos son ls farrapos, mas nó bielhas tamien son las pessonas i nun hai que deixar perder essa palabra berdadeira dua eidade a que solo nun chegaremos se mos morrirmos nuobos; hoije, deziste-me mais ua beç que ye triste ser bielho i tengo de acraditar an ti, mas deixas-me sien repuosta i a meio la pregunta de porquei? i alhá benes tu, bien beio l que le bai passando als outros i a mi passará-me l mesmo, mais die menos die, que quieres que te diga; esta sociadade adonde bibimos todo faç para scunder la muorte, agora mais inda faç para scunder la belheç cumo se fura ua cousa que nun eisiste porque mos quieren cumbencir que somos eimortales ou para alhá caminamos: tenemos miedo de mos mirar al speilho fracos, andebles, deloridos, angurriados, bibindo cada die cumo se fura l redadeiro; cuncordo mesmo cuntigo que ye triste ser bielho, por todas las rezones i tamien por esta: la belheç ye la sola eidade de que nunca bamos a tener lhembráncias ou suidades, que nunca poneremos cumo un tiempo an que fumus felizes, seia esso l que fur, porque nunca mos deixaran campo para tanto, yá que la belheç ye la redadeira eidade i cuido que l pior ye fazermos de cuonta que nunca caminamos para alhá i siempre puode ser zarredada para un die apuis, até que mos bate a la puorta sien que mos déiamos de cuonta i sien que stéiamos purparados i nun hai admirança: hai cousas para que nunca stamos purparados.