sábado, 11 de abril de 2009

géstios sien tiempo



hoije a la nuite fui a Freixeno de Spada a la Cinta, que hai alhá ua percion que atrabessa la bila de lhuzes apagadas; cheguei un cachico antes i yá ne l Sagrado de l'eigreija algues pessonas sperában que todo ampeçasse, a meia nuite an punto, altura an que s'apágan las çhuzes an to la bila: hai ua lhuna tan fuorte que alhumbra la nuite cun un aire de mistério, an que se béien ls búltios de negro bestidos, mas cumo se nun tubíran rostros i assi ye que todos ls figurantes aparécen culs rostros tapados; alantre ban dous rapazes bestidos de negro, a modo frailes, a arrastar uns cachos de fierro que até fázen chiçpas na calçada, restros de charruas a que un tiu al miu lhado chamaba «as lares», dan siete passos i apuis páran un cachico; atrás ben l que cháman «a velhinha», ua tie cun un lhampion nua mano i ua choupa noutra, toda bestida de negro, drobada i a andar cun uns passicos que parece que nien se mexe: a cada cacho bai alguien que se azinolha delantre deilha i dá-le a buer bino dua bota que trai andrento la bestimienta negra, anque eilha se zbie d'algues pessonas que delantre deilha se azinólhan; lhougo atrás bénen las «Trés Marias», negras tamien eilhas, de braço dado i acumpanhando l andar quaije parado de la bielha; por fin, doze cantadores que cántan nas cruzes que hai spalhadas pula bila, l hino Vexilla regis prodeunt... que yá ben de l seclo VII, un cachico zafinados hai que dezir; la giente que acumpanha todo esto nun passará de un ou dous cientos de pessonas, anque se beia giente a spreitar de las jinelas; an toda esta cerimónia nun se bei un cura i todo se passa fuora de l’eigreija; un pon-se a pensar naqueilho i queda ampressionado al ber que la cerimónia yá ye mais para turismo que outra cousa, mas pregunta-se l que poderá querer dezir cada un daqueilhes géstios, cada ua daqueilhas figuras, cada ua daqueilhas cantigas; quando mos beniemos yá ambora, oubie-se bien l pio de la queruja acerca l’eigreija i nun me sonou mal nien cuidei que fura de mala seinha cumo quando era garotico; al fin ben-me siempre aqueilha eideia que nunca antendi, mas que ye berdadeira, subre la capacidade de rejistença destas cousas, mesmo para alhá de las pessonas que deixórun de acraditar an todo aqueilho: mistérios de la eisistença, eignorança de quien somos i para adonde bamos, mantenéncia de géstios que nun se sabe yá an que tiempos bótan raíç, mas muito daqueilho ye precrestiano: mirei pa la lhuna a preguntar, mas eilha scundiu-se atrás dua nubre i nun me quijo respunder.



Sem comentários: