domingo, 7 de agosto de 2011

munha (4)


las ribeiras que solo cuorren nua parte de l anho, quando mais chuobe, ténen un ancanto special, tráien bida adonde nun eisistie i, para alhá d'auga, arrástan cun eilhas corrientes de berde: perder horas a bé-las correr, ancandilado cul mobimiento sien questura, nun ancanto a que nunca le rejisto, seguindo las angúrrias de l'auga, l modo cumo debelga las oucas nun jeito de arrascar las cuostas i fazer nabinar sues quelobrinas nun berde que até duol de prazer, adebinar-le ls brincos nas pedricas i ranqueiras de yerba, ls zbios, l modo cumo abraça cada tuoro que le sal al camino, la priessa cun que rompe na bena de l'auga i aguanta l sereno de ls cunhos; mas nada s'acumpara als cachonicos adonde l'auga s'atira de las piedras abaixo, lisa cumo peinado apuis l banho, a rir-se nas cacholicas que ínchen la bacie adonde çcansa antes de s'atirar outra beç costielha abaixo, lhebada por sue música de bózios sien çpegar, cumo salidos d'andrento ua caberna, un arrolhar puro que naide quier poner a drumir: i quedar eilhi, quedar, quedar sien tino i sien tiempo, uolhos i oubidos perdidos para todo l que alredror me chama, culas ambisibles pingas de oupor a bolar porriba de mi, solo dando por eilhas al modo que la ceçon se me bai antranhando i l reflexo de l sol le bai dando de defrentes lhados al modo an que bai bolbendo: será assi l'eiternidade, armana, ancandilante, bazie, pura sensaçon, adonde l pensamiento nun ten lhugar - talbeç seia çprézio l que este sinte por estas merdices, cuitado! - i mos deixamos lhebar sien qualquiera rezon, sien qualquiera oubjetibo, solo cul puro prazer de star eilhi i ir, ir sien çctino, mas sien salir de l sítio.




Sem comentários: