Oufélia

un mesmo camino chube i abaixa 
pula bida i pula muorte, nua eilusion de flores
cháman las claricas augas, 
cun sou pelo berde d'oucas a oundiar
an suonhos afeitos a zasperos yá serenos;


todo parou, an tous uolhos d'auga
solo ls salgueiros búlhen, i pul cielo las nubres
prénden te antre ls cunhos l coraçon yá friu;
nun tiempo de nineç, ua argolha te puxa al fondo
trúbio, cumo se cachones serenado houbíran;


ibas na bena de l'auga nun apagado bózio 
pula muorte que, çtraída, nun bieno a tiempo;
na corriente quedou ua eimaige biba adonde
yá las flores murchórun, i ls lhargos pelos d'oucas
prénden inda ls abiertos i perdidos uolhos.