quarta-feira, 13 de fevereiro de 2013

ua pregunta a Alberto Caeiro // uma pergunta a Alberto Caeiro


sigues un suonho d'azeite pul rastro berde de ls zambunhos, agora armanados al matorral; dá te la risa l lhentisco, tan crecido, agora que yá nun faç falta para bardeiros; las carbalheiras deixórun caier to las folharascas, a tapar la bergonha de l suolo pula nudeç de las yerbas; berde, solo l musgo agarrado a la piçarra, que outro modo nun ten de miráren nel, agora que yá nien para persépios l quieren puis l plástico nun amporca la sala; a tous pies i nas cuordas de ls uolhos, miles de mundos apodrécen nun delor sien fin, i sentas te al meio nun talho de paç i de sossego; todo te puxa l sentido, mas son las zlidas houmanas seinhas que pónen nesta paisaige la marca que la faç defrente, puis neilhas se puoden ler todos ls segredos de l mundo: eilha ampeçou a ser custruída hai muito mais de mil anhos, i lhougo habie de ser you a quedar a la cabeceira de la cama adonde bai dandos las últimas, mas ye essa l'eidade que tamien you tengo: assisto al nacer dun nuobo mundo, anque solo un pie nel poderei poner sien chegar a saber quei ende ben; un die, quando ls arqueólogos miráren estas bistas, estas piedras, yá ls sucos de l tiempo haberan zaparecido i las folharascas todo an stierco haberan streformado: l'eissencial nunca queda agarrado a las piedras nien se deixa colgar de las palabras, agora demudadas an cunceitos, tan girales que las cuncretas cousas ténen miedo de a eilhas s'ancostar: ua piedra nunca será esta piedra, na palabra lhentisco nunca ha de caber un bardeiro de berdade, solo las folharascas seran siempre al modo, puis nada mais giral hai do que l stierco, cousa an que Alberto Caeiro nien sei se algue beç chegou a falar, al menos a pensar.

//

persegues um sonho de azeite pelo rasto verde dos zambujeiros, agora irmanados ao matagal; faz-te sorrir o lentisco, tão crescido, porque já não é necessário para vassouros; as carvalheiras deixaram cair as folhas secas, a cobrir a vergonha do chão pela nudez das ervas; verde, apenas o musgo agarrado aos xistos, pois não encontra outra maneira de olharem para ele, agora que já nem para presépios o querem porque o plástico não suja a sala; a teus pés e nas cordas dos olhos, milhares de mundos apodrecem numa dor sem fim, e sentas-te no meio sobre um banco de paz e de sossego; tudo te prende os sentidos, mas são os apagados humanos sinais que põem nesta paisagem a marca que a torna diferente, pois nela se podem ler todos os segredos do mundo: começou a ser construída há mais de mil anos, e logo tinha de ser eu a ficar à cabeceira da cama onde vai dando os últimos estertores, mas é essa a idade que também eu tenho: assisto ao nascer de um novo mundo, ainda que somente um pé nele possa colocar sem chegar a saber o que aí vem; um dia, quando os arqueólogos olharem estas paisagens, estas pedras, já os sulcos do tempo terão desaparecido e as folhas secas tudo em estrume terão transformado: o essencial nunca fica preso às pedras nem se deixa dependurar das palavras, agora tidas como conceitos, tão universais que as concretas coisas têm medo de a elas se encostar: uma pedra nunca será esta pedra, na palavra lentisco nunca caberá um verdadeiro vassouro, apenas as folhas secas sempre estarão preparadas, pois nada mais universal existe do que o estrume, coisa em que Alberto Caeiro nem sei se alguma vez chegou a falar, ou pelo menos a pensar.



2 comentários:

Guerreira Xue disse...

Seus texto é tão sem pressa, que quase se sente o movimento das folhas caindo...Gosto muito!:-)

Amadeu disse...

Oubrigado guerreira xue i bien benida a este miu rincon, puis siempre la buona cumpanha mos sabe bien. Bien háiades.