Siempre me pregunto de adonde ben aqueilha fuorça que todo faç arrebentar na primabera: stá bien, you studei esso de raízes, clorofila, augadielha, i por ende afuora, mas nun me chega. Diç-me, frol, adonde fuste a saber de tou amarielho, tou lilás, tou rosa, tou azul, tues quelores sin fin i sin nome, l ameroso de tue seda? Que fuorça te pon a crecer, pítula que te stendes nun abraço anhiego? Adonde ye que nós, homes, antramos nesta sinfonie de bida se nun fur pulas raízes, apuis de feitos nata ou outra tierra? A las bezes miro ua flor i cheira-me a marie, outras las fuolhas de ls carbalhos a juan, i las cascas manos angurriadas de todos ls nomes que yá houbo. Hai quien pregunte l que hai para alhá de l respirar, i ténen que ambentar cielos: para alhá de todo esso hai primaberas que mos cuntínan a dezir an arrebentos de nuobas bidas quando esta que tenemos yá stubir cansada de bibir. Nó, nunca seremos cinza ou puolo, mas tierra que arrebenta an bida a cada primabera.
terça-feira, 29 de abril de 2008
Paisaige 29
Siempre me pregunto de adonde ben aqueilha fuorça que todo faç arrebentar na primabera: stá bien, you studei esso de raízes, clorofila, augadielha, i por ende afuora, mas nun me chega. Diç-me, frol, adonde fuste a saber de tou amarielho, tou lilás, tou rosa, tou azul, tues quelores sin fin i sin nome, l ameroso de tue seda? Que fuorça te pon a crecer, pítula que te stendes nun abraço anhiego? Adonde ye que nós, homes, antramos nesta sinfonie de bida se nun fur pulas raízes, apuis de feitos nata ou outra tierra? A las bezes miro ua flor i cheira-me a marie, outras las fuolhas de ls carbalhos a juan, i las cascas manos angurriadas de todos ls nomes que yá houbo. Hai quien pregunte l que hai para alhá de l respirar, i ténen que ambentar cielos: para alhá de todo esso hai primaberas que mos cuntínan a dezir an arrebentos de nuobas bidas quando esta que tenemos yá stubir cansada de bibir. Nó, nunca seremos cinza ou puolo, mas tierra que arrebenta an bida a cada primabera.
sexta-feira, 25 de abril de 2008
Paisaige 28
Paisaige 27
un nun aguantar l mundo que renaciu
un purfeito zatino,
paisaige que a eilha s'angulhiu:
giente que ua fuorça mágica lhieba pulas rues
chupada pul tiempo de ls suonhos
presa a la lhibardade cumo a la corriente l riu,
crabo burmeilho
que froliu.
quinta-feira, 17 de abril de 2008
L Guadador de Ganados XLIX
Tráien l candeeiro i dan las buonas nuites,
I la mie boç cuntenta dá las buonas nuites.
Ouxalá la mie bida seia siempre esto:
L die cheno de sol, ou ameroso d’auga,
Ou de termienta cumo se s’acabara l Mundo,
La tarde suda i las camaradas que pássan
Mirados cun antresse de la jinela,
L redadeiro mirar amigo dado al assossego de las arbles,
I apuis, cerrada la jinela, l candeeiro aceso,
Sien ler nada, nien pensar an nada, nien drumir,
Sentir la bida a correr por mi cumo un riu an sue cama,
I na rue un grande silenço cumo un dius que drume.
Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués:
Meto-me para dentro, e fecho a janela.
Trazem o candeeiro e dão as boas-noites,
E a minha voz contente dá as boas noites.
Oxalá a minha vida seja sempre isto:
O dia cheio de sol, ou suave de chuva,
Ou tempestuoso como se acabasse o Mundo,
A tarde sua e os ranchos que passam
Fitados com interesse da janela,
O último olhar amigo dado ao sossego das árvores,
E depois, fechada a janela, o candeeiro aceso,
Sem ler nada, nem pensar em nada, nem dormir,
Sentir a vida correr por mim como um rio por seu leito,
E lá fora um grande silêncio como um deus que dorme.]
quarta-feira, 16 de abril de 2008
Odas de Ricardo Reis (048)
Tan pouco tiempo ye la mais lharga bida
I la mocidade neilha! Á!, Cloe, Cloe,
Se nun amo nin bebo,
Nin sin querer nun penso,
Custa-me la lei nun chamable, duol-me
La hora nunca derrotada, l tiempo que nun para,
I als oubidos me chube
De ls juncos l rugido
Na scundida borda adonde ls lírios frius
De la fraca tierra crécen, i la corriente
Nun sabe adonde ye l die,
Rugido suable i gemiente.]
Traduçon de Farcisco Niebro
[an pertués:
Quão breve tempo é a mais longa vida
E a juventude nela! Ah!, Cloe, Cloe,
Se não amo nem bebo,
Nem sem querer não penso,
Pesa-me a lei inimplorável, dói-me
A hora invita, o tempo que não cessa,
E aos ouvidos me sobe
Dos juncos o ruído
Na oculta margem onde os lírios frios
Da ínfera leiva crescem, e a corrente
Não sabe onde é o dia,
Sussurro gemebundo.]
domingo, 13 de abril de 2008
Salmos (020)
Que l Senhor te ouba l die de l'agonie
i l nome de l Dius de Jacó te ampare.
Zde l sou Santuário te mande ajuda
i te aguante zde l Sion;
que se lhembre de todas tues oufiertas de manjares
i tous sacrafícios çfaga an cinza;
que te deia todo l que tou coraçon deseia
i te ajude an todos ls tous porjetos.
Cuntentaremos-mos por tue salbaçon
i an nome de l nuosso Dius lhebantamos ls pendones,
que l Senhor sastifaga todos ls tous pedidos.
Agora sei pula cierta
que l Senhor le dá la bitória al sou Oungido.
El responde-le zde l alto de l sou santuário
i salba-lo cula fuorça de sue mano dreita.
Uns cunfían ne ls sous carros, outros ls cabalhos,
mas nós amentaremos ne l nome de l Senhor nuosso Dius.
Estes drobórun-se i caírun-se,
mas nós lhebantemos-mos i quedemos de pies.
Salba-mos, Senhor,
L Rei mos ouba l die an que l chamarmos.
sexta-feira, 11 de abril de 2008
Assomadeiro 27
quinta-feira, 10 de abril de 2008
Odas de Ricardo Reis (047)
Outra beç trai las peçque nuobas
Froles l berano nuobo, i outra beç
Arrebenta la quelor antiga
De las fuolhas renobadas.
Nun mais, nun mais del l anfecundo abismo,
Que mudo sorbe l que apenas somos, torna
A la clara lhuç mais alta
La perséncia bibida.
Nun mais; i la felharada a que, pensando, dira
La bida de la rezon, ambalde l chama,
Que las nuobe chabes féchan,
De la Stige eirrebersible.
L que fui cumo un dius antre ls que cántan,
L que de l Oulimpo las bozes, que chamában,
Scuitando oubiu, i, oubindo,
Antendiu, hoije ye nada.
Tecei anque las, que teceis, Grinaldas.
Quien coronais, nun l coronando a el?
Botibas las pousai,
Fúnebres sien tener culto.
Quede, assi i todo, lhibre de la tierra i de l Orco,
La fama; i tu, que Oulisses lhebantara,
Tu, an tous sietes cabeços,
Amproua-te materna,
Armana, zde el a las siete que lhúitan
Cidades por Houmero, ou alcaica Lesbos,
Ou de las siete froles Tebas
Ougígia mai de Píndaro.
Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués:
De novo traz as aparentes novas
Flores o verão novo, e novamente
Verdesce a cor antiga
Das folhas redivivas.
Não mais, não mais dele o infecundo abismo,
Que mudo sorve o que mal somos, torna
À clara luz superna
A presença vivida.
Não mais; e a prole a que, pensando, dera
A vida da razão, em vão o chama,
Que as nove chaves fecham,
Da Estige irreversível.
O que do Olimpo as vozes, que chamavam,
'Scutando ouviu, e, ouvindo,
Entendeu, hoje é nada.
Tecei embora as, que teceis, Grinaldas.
Quem coroais, não coroando a ele?
Votivas as deponde,
Fúnebres sem ter culto.
Fique, porém, livre da leiva e do Orco,
A fama; e tu, que Ulisses erigira,
Tu, em teus sete montes,
Orgulha-te materna,
Igual, desde ele às sete que contendem
Cidades por Homero, ou alcaica Lesbos,
Ou heptápila Tebas
Ogígia mãe de Píndaro.]
quarta-feira, 9 de abril de 2008
La raposa i l cuorbo
- Anton, amigo cuobo, que admirada you stou, cuido que nunca bi un cuobo tan guapo, assi culas prumas tan relhamposas i un bico que talbeç nun se ache un cul zeinho armano.
L cuorbo al oubir estas palabras quedou todo anchado de proua, que até la baba le scorrie pul bico i nun tiraba ls uolhos de la raposa. Ende la raposa fizo uas calanhas cumo de nun star cuntenta i abanou la cabeça dezindo:
- Nun adelantra, pus nunca será l mais guapo de ls páixaros, pus para esso teneries de cantar i esso ye cousa que tu nun sabes.
Al oubir estas palabras l cuorbo arregalou muito ls uolhos i abriu l bico para amostrar que sabie cantar, mas mal apenas l abriu lhougo l queiso se le caiu de l bico. La raposa abocou-lo sien l deixar caier ne l suolo, i botou-se a correr inda antes de l cuorbo ampeçar la sue cantiga.
segunda-feira, 7 de abril de 2008
Paisaige 26
domingo, 6 de abril de 2008
Lhebantai-bos amigo
Lhebantai-bos, amigo, que drumis an las manhanas fries;
todas las abes de l mundo d’amor dezien:
cuntenta ando you.
Lhebantai-bos, amigo, que drumis an las fries manhanas;
todas las abes de l mundo d’amor cantában:
cuntenta ando you.
Todas las abes de l mundo d’amor dezien;
l miu amor i l buosso andentro tenien:
cuntenta ando you.
Todas las abes de l mundo d’amor cantában;
ne l miu amor i ne l buosso amentában:
cuntenta ando you.
L miu amor i l buosso andrento tenien;
bós le cortestes ls galhos adonde drumien:
cuntenta ando you.
Ne l miu amor i ne l buosso amentában;
bós le cortestes ls galhos adonde pousában:
cuntenta ando you.
Bós le cortestes ls galhos adonde drumien
i les sequestes las fuontes adonde buien:
cuntenta ando you.
Bós le cortestes ls galhos adonde pousában
i les sequestes las fuontes adonde se lhabában:
cuntenta ando you.
Traduçon de Fracisco Niebro
[an galhego pertués:
todas-las aves do mundo d’amor dizian:
leda m’and’eu.
Lavad’, amigo, que dormide’-las frias manhãas;
todas-las aves do mundo d’amor cantavan:
leda m’and’eu.
Todas-las aves do mundo d’amor dizian;
do meu amor e do voss’en ment’avian:
leda m’and’eu.
Todas-las aves do mundo d’amor cantavan;
do meu amor e do voss’i enmentavan:
leda m’and’eu.
Do meu amor e do voss’en ment’avian;
vós lhi tolhestes os ramos en que siian:
leda m’and’eu.
Do meu amor e do voss’i enmentavan;
vós lhi tolhestes os ramos en que pousavan:
leda m’and’eu.
Vós lhi tolhestes os ramos en que siian
e lhis secastes as fontes en que bevian:
leda m’and’eu.
Vós lhi tolhestes os ramos en que pousavan
e lhis secastes as fontes u se banhavan:
leda m’and’eu.]
quinta-feira, 3 de abril de 2008
Assomadeiro 26
quarta-feira, 2 de abril de 2008
Pus mius uolhos nun páran de chorar
Pus
Tristezas, nun se cánsan de cansar-me
Pus nun atama l fuogo an que queimar-me
Pudo quien nunca you pude atamar,
A parte donde nun puoda tornar-me;
Nin deixe l mundo todo de scuitar-me,
Anquanto la boç deble nun deixar.
I se puls montes, rius ou se puls balhes
Piadade mora ou ende mora amor
An fieras, abes, yerbas, piedras, augas,
Oubi la lharga cuonta de miu males,
I curai sou delor cun miu delor;
Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro
[
Tristezas, que não cansam de cansar-me;
Pois não abranda o fogo em que abrasar-me
Pôde quem eu jamais pude abrandar,
A parte donde não saiba tornar-me;
Nem deixe o mundo todo de escutar-me,
Enquanto me a voz fraca não deixar.
Piadade mora ou dentro mora amor
Em feras, aves, plantas, pedras águas,
E curem sua dor com minha dor;
terça-feira, 1 de abril de 2008
A sou armano Diogo Bernardes
A scabar nesta sierra sepultura,
Nun sinto que lhoubor puoda brandura,
Sin me sentir bolber de l miu sentido.
La
Trocendo an bárias partes la questura,
Ls znudos pies anriba piedra
Nin me déixan oubir, nin ser oubido.
L lhoubor que de l pobo recebiste,
Bendo l Lhima ameroso i
A príncepe rial, claro eicelente,
Lhoubará
Lhouba cumigo a Dius eiternamente.
Frei Agostinho da Cruz
Traduçon de Fracisco Niebro
[an pertués:
A seu irmão Diogo Bernardes
Cavar cá nesta serra a sepultura,
Não sinto que louvor possa brandura,
Sem me sentir turbar do meu sentido.
A lã de que me vem andar vestido,
Torcendo em várias partes a costura,
Os pés que nus se dão à pedra dura,
Nem me deixam ouvir, nem ser ouvido.
O povo cujo aplauso recebeste,
Vendo teu brando Lima delicado
A príncipe real, claro excelente,
Louvará muito mais quanto escreveste.
De mim, meu caro irmão, menos louvado,
Louva comigo a Deus eternamente.]
Paisaige 25
Spárgen-se ls sonidos cumo lias an floresta tropical, i pula sala déixan ua ceçon que mos trai las raízes de la música: remissacos, arressaios, abraços i beisos que mos ambuolben nun sereno de muorte, subelas, spinos, l delor de l sien sentido de ls delores, l scuro de ls uolhos que nun quieren acraditar, la punta de la rejistença houmana ampossible. Ls strumientos scapórun-se de la música i, al meio un silenço derretido, eilha cuntina cumo pantasma que solo a sangre se trata: l rostro tomou yá l'albura de la muorte, que l pouco sangre maçado s'agarrou a la redundeç de ls uolhos: stabat mater...