segunda-feira, 24 de novembro de 2008

l bolo de l paraíso



Apuis que bólan, nun tórnan ls páixaros al niu: quien nada antende de nius cuida que siempre essa será la casa de l paixarico; yá quien assi fala, antendendo de nius, solo pensa cumo casa adonde creciu i bibiu até bolar por sues alas; i pula bida manten essa casa ne ls suonhos, gana de tornar a el mesmo, al ampeço de todo, esse eirracional bolber al paraíso; defeniçon de paraíso: sítio adonde nun tenemos de fazer pula bida, nun somos repunsables, nun somos lhibres, adonde nada tenemos de cunquistar i, portanto, adonde nada ten balor, a ampeçar por nós: antoce, la atraçon pul paraíso nun passa dun modo eirrepunsable de mirarmos pa la bida, ua scapada de sermos adultos, essa manha de querer quedar ne l niu adonde solo teniemos uolhos pa l çubiaço, inda que stubíramos afogados ne ls cagados: nun passa desso la bida de l niu, de l paraíso: comer i cagar. Por esso, l dito pecado oureginal, se eisistira, nun poderie ser outra cousa que l bolo que mos lhebou a salir de l niu, l ato que mos criou seres cun denidade. A nun ser que seia: cuncéncia de que quanto mais bibimos, mais merda fazemos; mas essa defeniçon nun sirbe pa ls outimistas, cumo you.

Sem comentários: