domingo, 22 de novembro de 2009

Odas de Ricardo Reis (055)

Este, sou scasso campo uas bezes arando,
Outras, solene, mirando-lo cula bista
De quien a un filho mira, goza ancierto
La nun pensada bida.
De las fenhidas raias la mudança
L arado le nun stroba, nien l danha
Por que cuncílios se l çtino rige
De ls pobos pacientes.
Pouco mais ne l persente de l feturo
Que las yerbas que arrincou, seguro bibe
La antiga bida que nun buolbe, i queda,
Filhos, dibersa i sue.

Fernando Pessoa [Odas de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Este, seu scasso campo ora lavrando,
Ora, solene, olhando-o com a vista
De quem a um filho olha, goza incerto
A não-pensada vida.
Das fingidas fronteiras a mudança
O arado lhe não tolhe, nem o empece
Per que concílios se o destino rege
Dos povos pacientes.
Pouco mais no presente do futuro
Que as ervas que arrancou, seguro vive
A antiga vida que não torna, e fica,
Filhos, diversa e sua.]




Sem comentários: