domingo, 9 de dezembro de 2007

Odas de Ricardo Reis (032)


Feliç aquel a quien la bida grata
Le cuncediu que de ls diuses se lhembrasse
I bisse cumo eilhes
Estas terrenas cousas adonde mora
Un refleco mortal de l’eimortal bida.
Feliç, que quando la hora tributária
Arrepassar sue preça de casa pa que la Parca scoche
L filo filado até la fin,
Gozar poderá l alto prémio
De arrar ne l Aberno sereno lhapo
De la cumbibença.


Mas aquel que quier Cristo anteponer
Als mais antigos Diuses que ne l Oulimpo
Seguírun a Saturno –
L sou blasfemo ser deixado
Na frie spiaçon – até que ls Diuses
De quien se squeciu deilhes se lhémbren -
Erra, selombra zanquieta, perdidamente,
Nien la biúda le pon na boca
L óbolo a Caronte agradecido,
I an riba l sou cuorpo sien foia
Nun bota tierra l biandante.


Fernando Pessoa [Odes, Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:
Feliz aquele a quem a vida grata
Concedeu que dos deuses se lembrasse
E visse como eles
Estas terrenas coisas onde mora
Um reflexo mortal da imortal vida.
Feliz, que quando a hora tributária
Transpor seu átrio por que a Parca corte
O fio fiado até ao fim,
Gozar poderá o alto prêmio
De errar no Averno grato abrigo
Da convivência.


Mas aquele que quer Cristo antepor
Aos mais antigos Deuses que no Olimpo
Seguiram a Saturno —
O seu blasfemo ser abandonado
Na fria expiação — até que os Deuses
De quem se esqueceu deles se recordem —
Erra, sombra inquieta, incertamente,
Nem a viúva lhe põe na boca
O óbolo a Caronte grato,
E sobre o seu corpo insepulto
Não deita terra o viandante.]

Sem comentários: