domingo, 23 de dezembro de 2007

Odas de Ricardo Reis (034)


Nó a ti, Cristo, ódio ou çprézio
Que als outros diuses que antes antrórun
Na mimória de ls homes
Nien mais nien menos sós, mas outro dius.


Ne l Panteon faltabas. Yá que beniste
Ne l Panteon tou lhugar acupa,
Mas cuidas nun atentes
Lhadronar l que als outros ye debido.


Tou búltio triste i quemobido anriba
L machorro delor de l’houmanidade antiga
Si, nuoba guapa quelor
Trouxo al antigo Panteon ancierto.


Mas que ls tous crentes nun úpan anriba
Outros, antigos diuses que datórun
Por filhos de Saturno
De mais acerca l’ourige armana de las cousas,


I melhores lhembráncias arrecolhírun
De l caos de l ampeço i de la Noite
Adonde ls diuses nun son
Mais que las streilhas criadas de l Fado.


Nó a ti, mas als tous, tengo rábia, Cristo.
Tu nun sós mais que un dius a mais ne l aterno
Panteon que manda
Na nuossa bida ancierta.


Nien mais grande nien mais pequeinho que ls nuobos diuses,
Tue selumbrie forma delorida
Trouxo algo que faltaba
Al númaro de ls diuses.


Por esso reina a la par doutros de l Oulimpo,
Ou pula triste tierra se quejires
Bai a anxugar l choro
De ls houmanos que súfren.


Mas nun béngan malucos tous cultores
An tou nome a bedar l eiterno culto
De las perséncias mais grandes
Ou praceiras de la tue.


A esses, si, de l fondo tengo rábia
De l crente peito, i a esses you nun sigo,
Superticiosos lheigos
Na céncia de ls diuses.


Á, oumentai, nun cumbatendo nunca.
Anriquecei l Oulimpo, als diuses dando
Cada beç mais grande fuorça
Pul númaro mais grande.


Bonda ls males que l Fado las Parcas fizo
Por sou tino natural fazéren.
Nós homes mos fágamos
Ounidos puls diuses.


Fernando Pessoa [Odes, Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Não a ti, Cristo, odeio ou menosprezo
Que aos outros deuses que te precederam
Na memória dos homens.
Nem mais nem menos és, mas outro deus.


No Panteão faltavas. Pois quie vieste
No Panteão o teu lugar ocupa,
Mas cuida não procures
Usurpar o que aos outros é devido.


Teu vulto triste e comovido sobre
A ‘stéril dor da humanidade antiga
Sim, nova pulcritude
Trouxe ao antigo Pantão incerto.


Mas que os teus crentes te não ergam sobre
Outros, antigos deuses que dataram
Por filhos de Saturno
De mais perto da origem igual das coisas,


E melhores memórias recolheram
Do primitivo caos e da Noite
Onde os deuses não são
Mais que as estrelas súbditas doFado.


Não a ti, mas aos teus, odeio, Cristo.
Tu não és mais que um deus a mais no eterno
Panteão que preside
À nossa vida incerta.


Nem maior nem menor que os novos deuses,
Tua sombria forma dolorida
Trouxe algo que faltava
Ao número dos divos.


Por isso reina a par de outros no Olimpo,
Ou pela triste terra se quiseres
Vai enxugar o pranto
Dos humanos que sofrem.


Não venham, porém, ‘stultos teus cultores
Em teu nome vedar o eterno culto
Das presenças maiores
Ou parceiras da tua.


A esses, sim, do âmago eu odeio
Do crente peito, e a esses eu não sigo,
Supersticiosos leigos
Na ciência dos deuses.


Ah, aumentai, não combatendo nunca.
Enriquecei o Olimpo, aos deuses dando
Cada vez maior força
Plo número maior.


Basta os males que o Fado as Parcas fez
Por seu intuito natural fazerem.
Nós homens nos façamos
Unidos pelos deuses.]

Sem comentários: