quarta-feira, 5 de novembro de 2008

manuol sardina



Quando chuobe, hai ua auga que cuorre i hai outra auga que s'anfrisga pula tierra an busca de ls cebadeiros adonde bében rius i fuontes: a las bezes lhieba anhos, cientos d'anhos a benir outra beç arriba, naide dá por eilha, mas nunca pára an sue caminada alhena al tiempo i a las priessas. Hai bezes an que nun acha sue salida, sperando que alguien le abra la puorta para salir nalgue fuonte: zaspera an sue scura casa, adonde nin ua raça de sol chega, i an que l tiempo bai demudando l'auga an spera. Cumo son anganhosos i apressiados ls atos que queremos ber renacer ne l cúrtio tiempo dua cúrtia bida, an que mal apenas houbo tiempo para botar frol, a quantas mais fruito capaç de tirar fames! Saberie l poeta, que screbiu l sou poema para demudar l mundo, que solo iba a ser lido mais de cien anhos apuis? Que amporta... L mesmo fuogo arde ne ls bersos adonde çclara la Justícia cumo sue amante, mas, se hoije acá benira, saberie que l mundo muito demudou al punto de ser outro, assi i todo cuntina a aplediar por un outro mundo de justícia, de paç i sien fame. Yá naide sabe de ti i de ls tous calhados bersos, bielho i poeta rebolucionairo, pus solo agora dei cul frisgo adonde tous poemas sperában l die para lhuzir, la fuonte para manar, l riu para correr: eilhes si stában eilhi a la mano, mas nun ye l que stá acerca que melhor se bei. Na marcha de la reboluçon, siempre ponies ls poetas alantre de las barricadas, i dezies missa cumo quien chama l cielo pa l altar de la Tierra, sien tener outro mirar que nun fura palantre, ls uolhos furando la nubrina adonde l feturo choca sous uobos. Hoije, mais de cien anhos apuis, quando releio ls tous poemas i miro l mundo, quiero-te dezir que nun fui ambalde i que se pouco adelantrórun nun fui por falta de fuorça, mas por falta de jolda: you siempre dixe que teniemos poetas a menos, mas nun sabie que tamien tu nunca deixeste que Platon spulsara ls poetas de la nuoba república. Rebencionado seias, manuol sardina, saçardote de l feturo, lhúcido pastor de l ganado de ls dies cun que sonhamos, eibereste de l mirandés: perdona-mos l silenço, i ajeita tous beiços para ua nuoba risa, tous uolhos para ua nuoba mirada; la falta fui nuossa, que nunca fumus capazes de a tan alta muntanha mos chubirmos.


2 comentários:

Ana disse...

Stou ampaciente, cumo puoden star muitos, por ler ou oubir tamien un die esse(s) poema(s) rebolucionairo(s) desse poeta squecido zde hai cien anhos… esse eibereste de l Mirandés… essa auga que nun achaba sue salida… essa alta muntanha! Cunseguis trasmitir-nos l buosso antusiasmo, Amadeu! Speramos anton!. Ampacientemente.

Amadeu disse...

Buonas nuites, Ana,

Solo agora bi l que screbiste.
Ye cumo dizes, mas estas cousas lhieban tiempo. Pa l anho haberá nobidades mais grande.
A.