quinta-feira, 20 de setembro de 2007

Odas de Ricardo Reis (023)


Purmeiro que nós ne ls mesmos arboledos
Passou l aire, quando habie aire,
I las fuolhas nun falában
De outro modo do que hoije.

Passamos i mexemos-mos ambalde.
Nun fazemos mais rugido ne l que eisiste
Do que las fuolhas de las arbles
Ou ls passos de l aire.

Aténtemos puis cun abandono d’afatibo
Antregar nuosso sfuorço a la Natureza
I nun querer mais bida
Que la de las arbles berdes.

Einutelmente parecemos grandes.
Afuora nós nada pul mundo fuora
Mos saluda la grandeza
Nien sien querer mos sirbe.

Se eiqui, a la borda de l mar, l miu feitiço
Na arena l mar cun óndias trés l apaga,
Que fazerá na alta praia
An que l mar ye l Tiempo?

Fernando Pessoa [Odes, de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Antes de nós nos mesmos arvoredos
Passou o vento, quando havia vento,
E as folhas não falavam
De outro modo do que hoje.

Passamos e agitamo-nos debalde.
Não fazemos mais ruído no que existe
Do que as folhas das árvores
Ou os passos do vento.

Tentemos pois com abandono assíduo
Entregar nosso esforço à Natureza
E não querer mais vida
Que a das árvores verdes.

Inutilmente parecemos grandes.
Salvo nós nada pelo mundo fora
Nos saúda a grandeza
Nem sem querer nos serve.

Se aqui, à beira-mar, o meu indício
Na areia o mar com ondas três o apaga,
Que fará na alta praia
Em que o mar é o Tempo?]


Sem comentários: