quarta-feira, 5 de setembro de 2007

Teçtamiento de Marie Parda (1)

La mie alma anquemendo
a Noé, nó als que stan,
i l miu cuorpo anterraran
donde stan siempre buendo.
Deixo cumo mie ardeira
i tamien teçtamenteira,
Lianor Mendes d’Arruda,
que bendiu, cumenenciuda,
por buer, até la penheira.

Inda mais mando lhebar
por tochas cepas de binha,
i ua borraixa, mie pinha,
cun que me háian d’ansensiar,
porque tubo malbasie.
Ansensiai-m’assi bazie,
pus tamien you assi bou;
la sede que me matou,
benga pula sancrestie.

Lhebareis-me nun andor
de die, a las horas ciertas
que stan las puortas abiertas
d’las tabernas, ye melhor.
I eirei, pus mais nun pude,
nun quarto an forma d’ambude
gaçpoia nun tenga até,
l sovenite a Noé
cantai siempre amenude.

Alantre eiran - que galana! -,
trinta i seis botos bazius,
que çpejei naquestes frius,
sin nunca matar la gana.
Nun quiero missas rezadas,
todas séian bien cantadas
an flamengo i an alman,
porque estas me lhebaran
a las binhas mais cargadas.

Gil Vicente, Testamento de Maria Parda
Traduçon de Fracisco Niebro



[An pertués:

A minha alma encomendo
a Noé e a outrem não,
e o meu corpo enterrarão
onde estão sempre bebendo.
Leixo por minha herdeira
e também testamenteira,
Lianor Mendes d’Arruda,
que vendeu, como sisuda,
por beber, at’à peneira.

Item mais mando levar
por tochas cepas de vinha,
e ua borracha minha
com que me hajam d’incensar,
porque teve malvasia.
Incensem-me assi vazia,
pois também eu assi vou;
e a sede que me matou,
venha pola cleresia.

Levar-me-ão em um andor
de dia, às horas certas
que estão as portas abertas
das tavernas per u for.
E irei, pois mais não pude,
num quarto por ataúde
que não tivesse água-pé,
o sovenite a Noé
cantem sempre amiúde.

Diante irão mui sem pejo
Trinta e seis odres vazios,
que despejei nestes frios,
sem nunca matar desejo.
Não digam missas rezadas,
todas sejam bem cantadas
em framengo e alemão,
porque estas me levarão
às vinhas mais carregadas.]

Sem comentários: