sábado, 17 de janeiro de 2009

hai a sustantibos...

passamos la bida a ser podados de arbles adonde mos bamos nacendo: l corte de la bide de l ambelhigo ye solo la purmeira poda; apuis, bamos-mos pula bida cul que queda de nós i, anquanto aqueilha ferida ganha costra, ampeça l suonho de tornar, malzina para un delor que nunca acaba pus nunca mos bolberemos a ancuntrar cun quien fumus; ye a esso que le cháman crecer, mas a cada poda siempre hai algo an nós que se perde, secando cumo ua bide apuis de chorar sue augadielha; mas l poeta anobielha-se pulas palabras, solo atento a el mesmo, que pouco mais le queda para alhá l'andrifréncia de ls uolhos cun que se cruza ne ls caminos por adonde s'abintura; hai a sustantibos que m'arríncan outra beç la costra de feridas que na teç se habien yá feito seinha, sustantibos cumo poda, a que l poema le arrinca la sustáncia i assi yá podemos fazer de cuonta que nun bótan sangre.

Sem comentários: