sexta-feira, 30 de março de 2012

pequeinho tratado subre lhinhas retas i outras falsuras aparecidas




I.



studei an tiempos, muito antes de ls anhos que hoije fazes, la teorie de las lhinhas retas, mas mais de cinquenta anhos apuis inda nun fui capaç de dar cun eilhas, essas almanechas de las retas que bun jeito me haberien dado; a la par, ansinórun me que un cacho de reta era l camino mais cúrtio antre dous puntos, mas se nun hai retas tamien cachos de reta nun puode haber i naide sabe l camino antre dous puntos antes de l fazer, mas nun t’amportes que nun seia cúrtio çque te lhiebe adonde apunteste tous passos.






II.



inda que haba quien nun la querga ou quien la tire, queda sabendo que la bida ye ua marabilha i nada hai melhor do que la bibir: claro que la muorte le bai salindo al caminho cun sous delores, sous sudores i sous miedos, i dízen que eilha mos ganhará la guerra, mas subre esso pouco te sei dezir a nun ser que le podemos ganhar batalhas sien fin i dar le túndias que até férben: bota te a eilha i para esso bonda que bibas até que un die, mui loinje, te canses.





III.



nun busques cousas grandes, que esso te digo you que son miraiges: la fuorça i l balor stan ne l menudo, la cunta ye que muitas menudezas ancórries an riestra que naide cobrará: menudas cumo tal un sonido que solo dura un sfergante, mas que als melhones fázen músicas que te dízen i puoden arrolhar tous dies.




IV.



nun le tengas miedo al silenço, daprende a oubi lo bien i a medir le ls passos, puis nun ye solo anterbalo antre sonidos, mas pedamiego que le aguanta sue strutura i le dá l ser: nun le dá l aire a las semientes inda al cuolho de la tierra antes de arrebentáren.







V.



quando quedares triste, nun te preacupes porque tamien ls dies ténen que botar sue selombra, assi i todo nun te quedes muito por sou friu: nun passa de l çcanso que te has de dar para al fin poder agarrar baláncio i chubir outra beç a la claridade de l sol







VI.



que nun t’angánhen amigos i outros que gústan de ti, até mais que todo: naide puode gustar mais de ti do que tu mesmo, naide mesmo, i ye ende que ampeça, serena, tue salude i anquelíbrio cul mundo: se te dezíren que esso ye proua ou eigoísmo speta le ua risa ne l siso, antes que te póngan a zupiar te a ti mesmo.





VII.





se oubires cantar un páixaro, calha te i oube lo, anque sabas que nunca lo bás a antender: esse oufício de daprender a oubir ye ua jeira que nunca ten fin.




VIII.



nun bés cumo l’auga cuorre al para baixo? aporbeita antoce l baláncio de ls dies, mas nunca te squeças de que l rieiro yá achou la lhadeira feita, mas solo tu poderás treminar para que lhado cuorre tue auga i para adonde queda l al parriba i l al para baixo.





IX.



nunca zaprendas las cantigas que te nácen, puis de to la bida puodes fazer música guapa, nien que seia un requiem: i adonde se calha la música, nunca se sáben las termientas i guerras que se puoden armar.





X.



la Berdade nun eisiste, i digo te que muito essa berdade me custou a daprender: busca la, mas queda sabendo que nun mais que un cacho de berdade acharás: ende assenta to l respeito i lhibardade; las berdades únicas, séian quales fúren, son fuonte de muorte i çtruiçon, puis adonde las quejíren meter yá mais nada i naide alhá puode caber.




XI.



nun fagas tue casa anriba de quelunas doutros, nien deilhes an todo dependas puis nunca ganharás pa le matar la fame cun que te ban a querer quemer: nun quergas outro amo alhá de ti.






XII.



trata la tue casa que ye la mimória, las lembranças por adonde fuste ancarrapitando: bai le lhimpando l mofo i acendendo las seinhas que alhá te lhieban: esse ye l modo de l passado solo te serbir para t’ampurrar palantre i te ajudar a saber quien sós.





XIII.



nun acradites que son einúteles las cousas que te dezíren que son einúteles: solo tu poderás dezir l que ten essa culidade ou nó, cunsante tou critério i nunca cunsante sou balor an dinheiro ou an outros balores aparecidos.





XIV.



la risa ye ua cousa séria: nunca quedes sério cun eilha; bien bés, ls diuses nunca poderien eisistir porque nunca serien capazes de se rir; mas tem cuidado: ua risada puode matar mais que miles de bombas i tenes que daprender a botá las.





XV.



l’andefréncia ye un cáncaro social que mata sien delor: puodes prebenir essa malina, bonda que nunca deixes que se te seque la fuonte de las lhágrimas, que nun faziste l mundo adonde bibes i que nel te buolbes al morrer.






XVI.



bás a achar mais ambejosos pul caminho do que streilhas hai ne l cielo: fai tou mundo paralelo al deilhes, mas se tubires que cun eilhes te cruzar bota le uns puolos de çprézio que ye l modo de ardéren na sue própia rábia; quien nun lhieba a sério l que ye amportante para ti, nunca te respeitará: por bien splicaçones que te deia ou juras que faga, nun perdas tiempo cun el, puis nun hai outra maneira de te respeitares a ti própio.




XVII.



las bertudes que te cántan de l trabalho nun t’ancandílen, que esso nada mais ye que l ampuosto que le pagas al subrebibir i la renda de casa que le pagas a la sociadade adonde bibes: nun cumben que pagues mais que la cuonta, para que te sobre tiempo pa l que te dir la gana i que puodas fazer cun gana.




XVIII.




la felcidade nun eisiste, nien eisíten paraísos: assi i todo faç te falta la palabra felcidade para poderes nomear ls sfergantes an que fures feliç: saberás que puoden ser muitos, mas nunca todos; tamien nun t'anganhes puis eilhes nun bénen de l muito saber, mas solo de l bun i hounesto bibir.




XIX.




se te dezíren que ls bielhos nun eisísten, nun acradites: eilhes eisísten mesmo i inda bien; quien nega que haba bielhos pula cierta nun ls respeita, cumo faç esta sociadade adonde bibimos.




XX.


queda tamien sabendo que la muorte eisiste mesmo, por mais que la scóndan: afaç te a eilha dun modo mui simples: morremos mos todos ls dies al modo que demudamos i crecemos i bibimos: sabes ye aqueilha mesma cousa de que l camino que chube ye l mesmo camino que abaixa.




XXI.



cada manhana que spertes ye un milagre de biba: nunca fazerás l bastante pa la celebrares.




XXII.



oubirás dezir que datrás ye que era buono i até se sabie mais i la giente era melhor i até que l paraíso fui ne l passado: nun acradites, puis agora ye todo melhor, i essas baboseiras nun pássan de la falsa filosofie cun que ls bielhos deféndan ls tronos adonde stan sentados, l mundo que eilhes fazírun: quando you tenie binte i dous anhos yá sabie mais cousas que you sei alhá, mas acredita que nun sabie nien metade de l que tu sabes hoije, nien l mundo tenie las marabilhas que ls nuobos fúrun fazendo.



I inda te digo ua redadeira cousa: esto que eiqui te dixe, cula pompa de ls númaros romanos, nun ten grande amportança, que esso será l que por ti mesmo çcubrires, puis l mais de l mundo stá inda por fazer i nesso sós un rapaç de suorte.




Antoce, que d’hoije nun anho.









1 comentário:

Abelhon disse...

Fantástico hino a la bida cun la spráncia dun mundo siempre melhor.
Nun hai ouros que páguen estas prepinas an die de anhos.

Abraço