terça-feira, 27 de março de 2012

cinco anhos apuis, cuntino cumo quien bai de camino


cinco anhos apuis de haber ampeçado este blogue, l 25 de márcio de 2007, inda porqui bou andando, cumo quien bai de camino, que ye cumo quien diç, rente als dies, nun bolo rastreiro que nun bai alhá l andar; para trás quédan 1587 testos i muita hora delantre la pantalha, que me fúrun amostrando a quien porqui quijo pasar ou até deixar ua palabra: bien háiades pula cumpanha, anque al screbir nunca pense an quien bai a ler, mas solo an quien scribe, you mesmo puis este ye un blogue personal an todos ls sentidos de la palabra; screbimos tamien para nun mos morrermos, para ber se somos capazes de achar mais un cachico de nós i de pouco mais sírben las palabras dun blogue cumo este, dua antensidade de scrita tan grande que solo puode benir de la necidade i se fui tornando muita beç a modo un diário i outras bezes ua biaije als caminos por adonde outros poetas andubírun a quien le dei la ouportunidade de faláren mirandés; deiqui palantre cuntinarei cumo quien bai de camino, deixando cumo lhembráncia l testo cun que ampecei este blogue, l 25 de márcio de 2007:


Quando ua pessona bai por un camino, ye buono ir falando cun alguien, que l camino se anda mais debrebe: ye cumo ua fala que bola, puode ser subre nadas, cousas sien amportança para demudar l mundo i la bida, assi i todo amportantes para ajudas a andar aquel camino.

L dito si diç, «pan i bino ándan camino», mas palabras tamien ándan camino, subretodo ciertos caminos que dá miedo andarmos solicos por eilhes. Quando era garotico, tenerie siete ou uito anhos, miu pai mandaba-me a regar ua huorta para un sítio que le cháman La Derraiada, que quedaba acerca de l riu Douro i habie que passar pul meio de outibales adonde nun s’oubie un germo. Cada rugido, nien que fura dua lagartixa, era cumo un subelon de grima a spertar-se por mi arriba. Mas se sentie alguien, nien que fura bien loinge, parece que l miedo se scamugie i ls uolhos se m’anchában de risa.

Assi, un blog que se chama Cumo quien bai de camino, tamien ye un modo de ir a saber de jolda que querga andar cun nós por este camino, nien que seia solo un cachico. Patricando, que ye l melhor modo de nun star solo. A las bezes até patricamos solo cun nós mesmos, eilusion de que puode haber alguien que mos ouba i yá nun amporta se mos oube ou nó. Por esso, l ato de falar ye un ato de ancantamiento contra la soledade, contra l miedo, contra l squecimiento: mais do que l cuntenido de la fala, amporta l ato de falar el mesmo, pus solo el ye capaç de criar al nuosso lhado alguien que mos ouba, que até podemos ser nós mesmos.

Spero que assi s’antenda bien porquei perciso tanto de patricar nesta mie outra lhéngua, aqueilha que purmeiro oubi quando naci, aqueilha que purmeiro daprendi i, por esso, aqueilha que la bida m’apuntou al centro de l coraçon. Se nun me cunsigo zarredar dessa lhéngua, la culpa, bien bedes, nun ye mie. I cumo stubo tanto anho sien ser screbida, agarrou ua fame de scrita tan grande, tan grande que, por bien que scriba, nun sou capaç de la fartar. Sendo, por esso, un mal sien malzina que le bala, por este i outros caminos l bou atamando cumo puodo.




8 comentários:

Fir disse...

Parece que inda onte bos bi a la puorta de la "Oxford School", apuis de mais ua classe de mirandés, a dezir: "bou criar un blogue".

Parabienes pur este camino, Amadeu, i oubrigado pu ls testos.

Abraço,

F.

Tortulhas disse...

Buonas nuites,

Nun acho l sítio para poner l "like", de maneira que quiero solo dezir "gusta-me muito"!

Abraço arrochado

Adelaide Monteiro disse...

Solo te coinci dous anhos apuis,quando you ampecei a sboliaciar an portugalés. Só anton ampecei a ler l manacial de las tues palabras que, para alhá de todo, me fúrun ansinando a screbir mirandés i a ber muita beç, l que ls mius uolhos nun éran capazes.

Gusto muito. Parabienes al "Cumo quien bai de Camino", ua jinela abierta de ls tous sentires.

Un beisco,

Delaide

Unknown disse...

Tamien stou cumo Tortulhas cumo nun hai adonde poner "gusto" Manifesto.lo eiqui.
Gusto de l blog, de la scrita i quedei cuntento cul zabaf, screbir ye miesmo ua necidade cumo comer.

Abraço
Almendra

Marcolino e Mara Cepeda disse...

Amadeu,

Fiç deste blogue, zde que soube de la sue eisisténcia, ua segunda casa adonde todos ls dies bou, mais de l qu'ua beç, buber para matar la sede de l'alma.
Nun passo sin eiqui benir i quando, por qualquiera eibentualidade, nun screbes, fico ancumpleta, sin anspiraçon.
Este nuosso diálogo, fizo-me crecer anquanto aspirante a scritora.

Oubrigada pula fuorça que me dás.

Beisico
Mara

Abelhon disse...

Buonas tardes

Corie l més de Agosto de 2008 i eilhi na ancruzelhada de la Beneita, nun cerrado al lhado de l Carril, un home sacaba caldeiros d'auga de l poço para aquemodar la cria nas pilas al redor. Apuis dun rato de laraxa preguntei:
- Anton diç que este era l camino mourisco, bós porqui cumo l chamais?
- Mirai, l que era nun lo sei mas si diç que an tiempos passában porqui los Almocrebes.
Nun fura por falta de respeito astrebie-me a chamar este camino, ancruzelhada, carreiron, rodeira, caleija, you que sei más, l stradon de l Almocrebe de la Fala.
Bien hais por tantas i tan çumarentas cumbersas.

Abraço arrochado

Ana disse...

Mais dun gusta de bos acumpanhar neste buosso caminar tan anspirado, Amadeu,cumo se fússemos todos a admirar ua huorta ne l meio de l termo. Quier dezir: un puode antrar i (sien roubar nada, só faltaba essa!) salir outra beç mas cula cabeça tamien chena d’eideias...

Muita salude anton para cuntinar siempre ye l que mais bos deseio !

Amadeu disse...

Quien bai de camino gusta de buona cumpanha, puis quando un camina solo calha melhor l silbote.
Antoce bou me a cuntinar cumo quien bai de camino, até que calhe, nien que me duolan las palabras.

beisicos i abraços
A.