domingo, 18 de março de 2012

Cartas a Lucílio


dues pilhas de lhibros son mies centinelas
ua de cada lhado de mi i dalhá la jinela
achega se la nuite i nun hai meia de chober
la cidade cansada cula abertura de ls telejornales
i you sentado a mirar l mundo alheno, tan alheno...

se tubira paç i tiempo al modo, era este un sítio
adonde poderie screbir mies Cartas a Lucílio,
mas queda loinje l riu i nun hai meia de dar
culas frinchas por adonde spréitan las streilhas
nien sinto fuorte la cuntaije decreciente de ls dies

talbeç nun tenga grandes cousas a dezir i a naide
han de antressar essas cartas, anquanto i nó
bou me perdendo por mercados i spitales
que nun hai cumo atamar un delor c'un bun
cheiro a bida i ber giente cuntenta por mercar algo

inda bien que solo me beio l pelo rúcio al speilho
nien sei cumo parece quando le bate l aire
assi siempre le puodo dar algue amportança
a las eideias que sálen de la cabeça que el acubre
- mas nunca las nuossas eideias ban alhá de nós

anque muitos deilhas quérgan fazer berdades
cumo se naide mais podira tener las sues:
agarra las tues berdades i se las sacares doutros
solo bálen porque las faziste tues i mais
crédito nun ténen do que a ti mesmo te dás

cánsan me las eideias que carrego i nun hai
modo de me ber lhibre deilhas, puis nun se déixan
quedar agarradas al papel i solo you
tengo l ser que las faç bibas: son tanto de quien
pensa las eideias cumo de l biajante la biaije

talbeç nunca chegue a ir a la Índia i mie Ítaca
queda para outro lhado, mas inda me falta
çcubrir cumo hei de dar cun eilha i, mal chegue,
saber que a eilha cheguei: nun ha de ser la fin
que un caminante nunca le rejiste a mais camino

stou de cuostas buoltas pa la nuite i chega me
l abraço dun retombo, talbeç un altemoble
al loinje, talbeç un aire a spertar suonhos:
da me la mano un carreira de palabras lhibres
i manhana hei de tornar al rame rame de ls dies

adonde todo ye tan pequeinho que naide
dá por esso, tan pouco amportante que solo
nós del dependemos: i bou repetindo esta eideia
a ber se me cumbinço, anquanto bou cultibando
géstios, risas, passos, falas, cumo nua huorta.





2 comentários:

Marcolino e Mara Cepeda disse...

Caminhos, caminheiro,
é preciso percorrê-los
só ou acompanhado
sem vista para o rio que amas,
que a paz é coisa rara
e o tempo um bem escasso...

caminheiro, o caminho é longo, tortuoso, por vezes,
mas é o teu
solitário, dolorido,
sem esperanças vãs

as respostas virão
o caminho tornar-se-á amplo salpicado de pequenos momentos
felizes

as tuas verdades serão sempre tuas
mesmo que as tenhas agarrado de outrém

há sempre um abraço quando tudo parece noite escura
há sempre uma ponta de verde novo
quando apenas vês horas perdidas

há sempre novas e velhas palavras,
sempre contigo,
de mãos dadas,
pois sem elas
não existes

Amadeu disse...

Guapo poema, Mara.
Séneca tubo l sou tiempo para screbir sues cartas a Lucílio. Bou las guardando para apuis, cumo quien faç ua tulha.
Beisico
A.