sexta-feira, 19 de setembro de 2008

Caminografie



Yá ls fenascos todo amarelhórun i silbas cásan borda cun borda de l camino: bien campo acúpan ls passos que, adonde pássan, nada mais crece! Assi i todo, quando passei, lhougo dixe: eiqui ye l camino, mas nun dá para passar; i meti por andrento la tierra de arada. Ls nuobos caminos puoden ampeçar assi: nun ye perciso querer, bonda tener mesmo que passar. Un camino deixa de ser camino quando yá nun dá para passar, mas tamien quando yá nun queremos passar por el i outro, al lhado, anque inda por fazer, mos atrai ls passos. Talbeç até seia fácele de splicar esta mudança, mas porquei ha de haber ua splicaçon? Aquel camino eilhi, yá anhos que nun passaba por alhá i, bisto assi, çcaminado, miraba-me cun aquel zprézio cun que respíran las cousas deixadas a la sementeira de las airaçadas. Amarrei-me para ler las pisagadas, mas, de tan zlidas, solo un berdadeiro specialista serie capaç, cumo se passa cun to ls antigos decumientos: uns precísan de quien saba de paleografie, outros solo se léien cun saber de caminografie. L melhor ye asperar las purmeiras augas i ber adonde l'auga inda faç poça, a adundiar las ronchas que l tiempo nun fui capaç d'alisar: esse ye un bun punto para ampeçar la lheitura. Ler caminos ye un oufício de pacéncia i de sabedorie, mas subretodo daquel amor que, cumo oupor, le agarremos als sítios que un die mos agarrórun, al andá-los: todo al alrobés de l apressiado caminante, zlhumbrado cula lhargueza de las guapas bistas i alheno a las benas por adonde l tiempo s'anfrisgou de tal maneira que ls uolhos yá nun bóndan para ber.

1 comentário:

ACangueiro disse...

Quando la arte de screbir ye poesie/filosofie i nos mete piel de pita, nun hai splicaçones possibles...

Caminar yé querer passar...

Ben-haia por estes cachicos