Salmo 69

Salba-me, á dius,
que m’éntran las augas até l’alma.
Afundo-me nun tolheiro
sien nada adonde firmar pies.
Antrei an augas sien fondo,
yá m’arrastra la corriente.

Stou cansado de boziar,
tengo rouca la gorja,
yá se m’ambelésan ls uolhos
de tanta spera, dius miu.

Ls que sien rezon me ténen rábia,
arrepássan ls pelos de la cabeça,
nun páran de ganhar poder
ls que quieren dar cuonta de mi
i cun falsuras me quieren cundanar:
acauso l que nun roubei hei de tornar?

Bien sabes, á dius, las mies boubices,
puis nunca las fraquezas te scundi,
mas que nun páguen por eilhas
ls que te spéran, á senhor de ls eisércitos,
nien por bias de mi se zeilúdan
ls que te búscan, á dius d’Eisrael.

Por ti aguanto ls denomes,
la bergonha colada al rostro;
sou stranho até pa ls mius armanos,
nun me conhécen ls filhos de mie mai;
stou quemido pul zelo de tue casa,
smágan-me ls males que te deséian.

Çfago-me an choros i ayunos,
mas nien assi me déixan an paç;
besti-me cun çarapelheira,
mas inda fázen caçuada de mi;
beio-me corricado puls puiales
i até ls borrachos fázen caçuada.

Bien bés, á senhor, para ti bai
mie ouracion, ne l tiempo faborable,
tu que sós grande, á dius, oube-me
debrebe nesta agonia sien fin:

saca-me de l tolheiro, nun me deixes
afundar, salba-me de ls que me ténen
rábia i de las augas sien fondo;
nun deixes que me lhiebe la mundiada,
que nun m’angúlhan las augas fondas
nien m’ancerre la boca de l poço.

Oube-me, á senhor, por tue bundade,
mira, peneroso, para mi;
nun le scondas l rostro a este criado,
ben debrebe, que stou tan agoniado;
achega-te a la mie alma i salba-la,
lhibra-me de ls mius einemigos.

Bien bés cumo stou afruntado,
cheno de bergonha i ambaralhado,
puis conheces ls que me quieren mal:
las afrontas cobrórun-me l coraçon,
quaije me quedo; ambalde sperei
por piadade i por algun cunsuolo;
por quemido dórun me fiel
i pa la sede apersentórun-me binagre.

Sue mesa seia par’eilhes un lhaço
i pa ls amigos seia ua sparrielha;
quéden-le scuros ls uolhos i nun béian,
nunca le páren ls quadriles de tembrar;
çpeija porriba deilhes la tue rábia
i árdan an claro ne l sou fuogo;

que se sbarrúlhen sues casas
i an sues tendas naide puoda morar,
puis nun déixan an paç ls que feriste
i fázen cuontas al delor de ls que amas;
deixa que s'acobielhen an sous crimes,
nun premitas que los tope tue justícia;

zarrisca-los de ls lhibro de ls bibos,
naide ls assente a la par de ls justos,
mas a mi, triste i agoniado,
tue salbaçon, á dius, me ponga sano.

Cun cantigas lhoubarei l nome de dius
cantarei sue glória cun aciones de grácias:
desso mais gustará dius do que dun touro,
ou de bitelo puntudo i de unha apartada.

Ls mansos, al ber esto, quedaran cuntentos
i de ls que búscan a dius l coraçon bibirá,
porque l senhor oube ls que percísan,
i nun çprézia als sous presos.

Que cielos i tierra lo lhóuben,
tamien ls mares i quanto neilhes se mexe,
porque dius ha de salbar a Sion
i recustruir las cidades de Judá;

ende han de morar i todo teneran
por ardança; tamien ls decendientes
de sous criados l'ardaran i ls que áman
l nome del moraran alhá.