anquanto la lhéngua

a João Botelho

abaixou l poema al puolo de ls caminos,

fizo se bózio ne ls galhos de ls freznos,

i oupiu se an lhágrima d'ourbalheira

na yerba de ls cerrados, bolou antre

la dureç de las piedras de castielhos

i de peinhas, floriu an moda ne ls rieiros,

fizo se puonte, i cul aire andubo

nua burranca a bender maugas i cantigas

i a acertar l tiempo cun sou passo;

chubiu se l poema nas alas de la música

i bolou rastreiro antre scobas i silbeiras,

fui águila na termienta de l hourizonte

cun sue perdiçon d'assomadeiros, passou

l riu pa l outro mundo adonde ls miedos

dan risadas pulas nuites fries i ls chocalheiros

sálen als caminos, antrou an eigreijas i fizo de

l óóóóó de las almas eiterno silbo de l calhado aire;

fúrun sues palabras siempre i solo modas

a ancarrapitar se por armónicos, squilas

i rabecas, gaitas, caixas, bombos, danças,

dançadores de palos i ninos cantadores,

anquanto zbotadas glórias s'achegában al telar de

las aranheiras: tan acerca l menudo quedou

l poema que siempre le sobrará campo

para crecer anquanto la lhéngua ...

cun que feitos se canta un pobo, quando

l própio bibir ye eipopeia, que menumientos

an piedra puoden arrepassar essa gana

de bibir que se bestiu de lhéngua,

s'arrolhou an modas que aguántan

sculturas d'aire an fraitas i gaitas, i

maçuca ls delores an palo contra palo

an palo contra piel, anquanto beila?

naide sabe que ampérios de tiempo

puodes inda cunquistar, mas que ampórtan

mais uns segundos d'eiternidade

atrecidos por un parado i lhargo eimbierno?

ye tiempo de salires als caminos

cun cantigas puis, anquanto spantas tous males

te chamas l'alma adonde colgas inda

la gana que anté eiqui te trouxo de mui loinje.