segunda-feira, 12 de maio de 2008

Suidades de nós

Las pátrias nácen de las raízes eirracionales que mos susténtan, assi cumo ciertas arbles an que l brabo, bien bezes arrincado, siempre renace becioso i fuorte. Nunca se muorre la gana de tornar a ua auga que buimos, a un oulor que oulimos, a un gusto que la fame eiternizou: mas nunca tornamos que l paraíso somos nós, perdidos an anhos an que cuidamos que fumus felizes - talbeç l téngamos sido - i l tiempo, se botaba selombra i eisistie, era para fazermos caçuada del. Por mais que búsquemos i quérgamos buscar nunca tornamos al que fumus: suidades de l tiempo antigo, l bun tiempo antigo cumo hai quien le chame, son suidades de nós nó cumo fumus, mas cumo mos fazimos na stória de nós mesmos. Mas nun hai outro tiempo: l nuosso ye agora, an que renacemos; l tiempo antigo, a que mos agarramos, ye l que mos fizo bielhos i nin eisiste yá. Nun aceitar que renacemos a cada sfergante ye cumo dezir que hoije nun somos repunsables.

Sem comentários: