quinta-feira, 1 de maio de 2008

tierra oupida an bolo

Caminamos solos. Inda quando bozes bénen a tener cun nós, ye l retombo de la nuossa que siempre a stranha sona. Rimos para quien passa cumo a cuntar un segredo; podemos dar las manos, dar ua mano, recebir ua mano; ancandilamos mirares na lhagona de las lhágrimas que inda nun mos manórun; zupiamos l puolo de ls dies an passos lhebes, talbeç felizes; podemos mirar ua nubre i ber cumo tamien cuorre para adonde bamos (para adonde bamos?). Nin mos damos de cuonta: ampedrado, alcatron, sobrados, tunes, camboios, carros, siempre an todo menos an tierra caminamos: ben dende la eilusion de sermos mais do que nós mesmos, mais que tierra oupida an bolo, nieiro de palabras cun que l aire mos trai l'aguçadeira de ls dies.



Sem comentários: