l çpipar de l cuorpo

Cada beç mais t'assomas als delores, als uossos spartiçados, a la chicha siempre cumo se houbira lhebado ua túndia. Nunca falestes tanto cuntigo, nin te faziste tanta pregunta. Apuis, dizes que yá nun stás acá a fazer nada, mas la berdade ye que las cousas yá nun te sálen cumo dantes, cumo quieres. L cuorpo yá nun acumpanha la cabeça, parece-te que se çpipa deilha. I nun achas modo de l agarrar, l almanecha. Quando te assomas a ti mesmo, tenes miedo de preguntar: adonde stá la raia redadeira, l lhemite de la degradaçon an que mos queremos ber?; até adonde l que mos aguantamos inda ye denidade? I, apuis, chube-te aquel fernesin de nun seres capaç de te respunder, i botas-te a sachadas als dies i a la huorta.