terça-feira, 19 de fevereiro de 2008

Tierra



Agarra-me cun oulores cumo braços, arródia-me de quelores an benceilho, i cada granico ye un rosairo que nunca acabarei de rezar, nien até la fin de todos ls mundos. Nun sabemos cumo un die deilha nacimos, mas deilha un die fazeremos cama eiterna. Quien cuntará ls suonhos que se çfazírun na tierra que pisamos i a cada anho renácen bida nuoba? Quando m'assomo a las tempranas froles d'almendreira upe-se-me l bruar de l mundo an sou ampeço, esse
big bang de que l sonido nunca se sumiu. Cumo renda ambisible d'aire, quien scuita ls delores desta tierra que nunca deixa de parir, de dar cuolho i teta? Bien grande que seia, nun hai cadena adonde caba l crime de tratar assi ua mai.



Sem comentários: