domingo, 31 de julho de 2011

pregunta (60)


se l cielo fura assi un sítio tan buono, porquei se scaparien ls diuses pa la tierra?





diário 72


a las bezes dou comigo a lhembrar de quando andábamos a lhagarticas porriba las peinhas, a anchir-se de sol i la barriga a ir i a benir cumo un fol; nun le queriemos mal, mas gustabamos ber-le l rabo a abanar quando já nun staba agarrado a la lhagartica i pensaba an cumo podie cuntinar bibo yá sin cuorpo que lo aguantara; l que neilhas ambejaba era de cumo chubien a pique pulas paredes i cumo até de cuostas para baixo fugien: todo mundo le querie mal a las queluobras i als lhagartos gordos, mas las lhagarticas nun le achábamos outra razon de antresse que nun fura l modo cumo rabiában i s'anfrisgában... carai, a las bezes ben-me ua suidade de lhagarticas stiraçadas al sol anriba ua peinha ... nin sei porque me dá para estas panteminices!





sábado, 30 de julho de 2011

diário 71


benien nuns burricos, ralamente ua mula, que siempre tenien a la benda, listos cumo las streilhas: parában nun balhe, ambaixo un uolmo ou adonde calhaba, que mais querien aqueilha bida do que assujeitar-se al que fura: i cumo cuidas que era la nuossa bida? molidos de trabalho sin grande ganáncia recebir, al menos a eilhes nun le dolien ls quadriles nin tenien que drobar la spina: agora yá fázen casa, ínchen las rues i muitos ban a scuola - cumo ye que inda hai quien diga que l mundo nun demudou? se até ls ciganos yá nun son ls mesmos... que tiempo steporado este nuosso, a que nada le rejiste...




camboio pantasma


dízen que quando a alguien le córtan pierna ou braço inda muita beç ls sinte de berdade: yá arrimado a binte anhos que nun passa l camboio na Prainada, mas inda s'arrasca cumo se cuntinasse a fazé-le cuçquinhas: agora botórun-le al lhado nuoba strada, de que muitos quejírun fazer un suonho, mas, quando spertarmos, la falta de piernas i de braços cuntinará alhá: quei mos queda para alhá l doce de l'eilusion? antonce, mais bal que cuntine a drumir na nuossa cama, que de sous suonhos siempre algo poderá spertar.





als quantos anhos ampeçamos a ser bielhos?


al telifone:


- mira tu, staba-me quaijeque a squecer que hoije era die 29, apuis dixe, ai caralho que hoije die 29 i si faç anhos... quantos anhos fazes?
- 61;
- ai bala-me dius, filho, que bielho yá ampeças a quedar!...
- ... !!!




sexta-feira, 29 de julho de 2011

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos


Ne l tiempo an que naide festeaba l die de ls mius [anhos,
you era feliç i naide staba muorto.
Na bielha i probe casica, l nun fazer anhos era un [modo de star,
I andában tristes, you nin tanto, a bater cierto cun ua [bida dua dureç sin fin.

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos,
You tenie la grande salude de nun antender cousa [nanhue,
La família nun podie saber de mies anteligenças,
I tarde cheguei a saber que spranças outros tenien por [mi.
Quando bin a tener spranças, mantube-las cumo un [tesouro,
Quando bin a mirar pa la bida, eilha fui ganhando [todo l sou sentido.

Si, l que fui de supuosto a mi mesmo,
L que fui de coraçon i parentena,
L que fui de seranos de porbíncia anteira,
L que fui de amáren-me i you mal haber chegado a ser [menino,
L que fui - ai miu Dius!, l que solo hoije sei que fui...
A que lunjura!...
(Cada beç lo acho mais...)

L tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos!

L que sou hoije ye cumo l sol a rumper pula selombra [de la casuola,
Ponendo risas nas paredes...
L que you sou hoije (i la casa de ls que me áman [drume ne ls mius uolhos),
L que you sou hoije ye nun habéren bendido la casa,
Ye inda nun se habéren morrido todos,
Ye tamien you star subrebibiente, caliente cumo [cerilha a arder...

Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos...
Que miu amor, cumo ua pessona, esse tiempo!
Deseio físico de l'alma de s'achar i nun s'achar eilhi [outra beç,
Por ua biaije metafísica i an ser,
Cun ua ounidade de you para mi...
Quemer l passado cumo pan de fame, que nunca tube [tiempo de mateiga ne ls dientes!

Beio todo outra beç tan clarico que me alhumbra pa l [que hai eiqui...
La mesa cun mais campos alredror, sin lhouça als [zeinhos guapos,
i sin copos,
L lhouceiro cun nada anriba - a nun ser la selombra de [la gana -,
L'abó bielha, ls armanos defrentes, i nada era por bias [de mi
Ne l tiempo an que nun festeában l die de ls mius [anhos...

Nun pares, miu coraçon!
Nun penses! Deixa l pensar na cabeça!
I ben-me als beiços un suspiro lhargo
Porque hoije yá me fázen anhos.
Duro cada beç menos.
Cada die ye un milagre.
Puode ser que seia bielho un die acerca.
Esso yá nun ye pouco.
Sereno i
an gratidon de haber tenido aquel tiempo, [aqueilha giente!...

L tiempo an que nun festeában l die de ls mius anhos!

Fracisco Niebro,
[nun die an que Álbaro de Campos
l liu al alrobés]




quarta-feira, 27 de julho de 2011

adonde todo se faç claro


nien te deste de cuonta de que
ampeceste a ancarrapitar pula nuite,
perdido, quando un silenço dóndio
te botou raiç adonde todo se faç claro:
un riu de preguntas, que nun se cálhan,
corrie-te antre cunhos de selombra
i ajeitabas l timon a la rodriga de

suonhos inda an frol: na bena de l'auga
íban tuoros, outros çtroços i palabras
gastas, deixadas a sue suorte
nua assustada risa: apareciu-te apuis
la muorte nua jingada, lhebando
yá sou porto, i tu a coçar ls uolhos
cumo se nun acraditar fura cun eilhes:

quedou-te la manhana a mil
eiternidades, era l silenço agora
un oulor pocho i tu perdido
nua borracheira d'ampotença,
tou bózio abafado ne l einfierno
de ls cachones: sós i yá nun sós,
un sfergante i todo quedeste sin sentido,

perdido ne l bruar de las raízes
a crecéren até tues quatro squinas,
todo te chupando na passaige:
sós agora gestor de restros de ti mesmo,
poniste la coraige cumo ramo
de negócio, mas de ti nun zistas
que até rucecitar (am)possible puode ser.


quando alhá de tous passos


duolen-te ls uolhos de todo

quereres ber, acerca i fondo:
eisiges-me de mais, acúsan-te
eilhes! i cun rezon: quando alhá
de tous passos quergas ber,
antoce manten-los acunhados.




terça-feira, 26 de julho de 2011

dito (24)


tener bida apuis de muorte, solo a outros aporbeita: l restro ye eilusion.


dito (23)


outro te mangínan ou te cúntan, mas nun deixas de ser quien sós: nun perdas la risa.


diário 70


sabes, an tiempos, tamien you quije demudar l mundo: ou bai ou arrebenta, dezien-me, querien dezir, habie que arrebentar cun quien nun querie l mesmo mundo que nós: ye mui alto l précio, siempre pensei; apuis, fui bendo que esses que assi me falában nun querien mesmo un mundo nuobo i era siempre stranha sue gana de sangre; mas fui ua fame sin fin de filosofie [esse amor de siempre daprender] que me salbou, essa filosofie chena de dúbedas, preguntadeira sin fin, siempre an busca dua berdade ampossible de ancuntrar: amostrou-me que esses que assi querien mudar l mundo se apersentában cula berdade toda, la única i defenitiba berdade éran eilhes i, assi i todo, cuntinában a cagar todos ls dies: nun puode ser, dixe, porque la berdade nun eisiste, ye ua busca lhibre, un camino que se anda i mais lhargo queda; i pronto, deixei ls dogmas a fazer stierco i nunca mais fui capaç de aceitar ua berdade sola, inda porriba capaç de negar la lhibardade: fui nesse die que ampecei la berdadeira scuola de la bida, de adonde inda nun sali.




segunda-feira, 25 de julho de 2011

diário 69



yá poucos quedamos de l tiempo an que las rues s'largában a modo carreiron de formieiro, son menos ls puiales i l mais deilhes yá muitá nun conhece la calentura dun cuorpo; dízen que las pessonas se ban i todo l resto acá queda, mas nun ye berdade: la rue nun ye la mesma, las casas nun son las mesmas, l aire de l tiempo nun ye l mesmo: las cousas ban cun nós, pois somos nós que las fazemos a la nuossa moda, até l sol yá nun quemanda la bida de l mesmo modo; l silenço bai anchando sin paraige i qualquiera die nun hai campo para mais nada, de modo que nun me queda scuolha: ou me perdo na rue que perdi ou fago outra al modo para bibir i para alhá bou chamando nuoba giente: fui esta la mie scuolha.




filos d'aranheira


todo fazes por aguantar l (tou) mundo, inda que preso por filos d'aranheira, tan andebles que solo por milagre inda stá de pies: bal la pena tecer essa tela que m'aguanta la bida, dizes-me, cuntinando: se nun mos aponirmos a aguantar mundos que mos parécen perdidos, quei mais balerá la pena fazer? ye berdade que muita beç me beio perdida, mas retorno al ampeço i cada sfergante que l mantengo de pies ye tamien un sfergante de cunfiança an que manhana será outro die: nun me preguntes se sou feliç, que nun te saberie respunder; assi i todo esso me bonda, puis nada que fagas será ambalde nin, por bien menudo, deixará l mundo armano al que era antes.




dito (22)


bibir, deixar bibir i, se possible, ajudar a bibir.



domingo, 24 de julho de 2011

pregunta (59)


quien poderie saber quantas camadas mos fazírun, quanto puolo mos amassou, por que caminos andubo la cultura que la nuossa eignorança cuida que mos naciu a la puorta, pura cumo l'auga fresca dua fuonte?

nun será muita beç essa eignorança l pedamiego adonde asséntan saberes uocos, argulhos anfantiles, fundamentalismos peligrosos?




sábado, 23 de julho de 2011

dito (21)


dá, se podires, que nada te rendirá mais alto juro.




l arredundador de squinas


nun cerres ls uolhos a las bistas
pochas, nun scondas adonde
l mundo quedou guiro, que nunca
nada de buono te trouxo essa manha
de te cansares a oupir pedamiegos
onde colgar paraísos birtuales,

siempre perdido a arredundar squinas
que tamien guapas puoden ser:
tenes tiempo de poner l lhuito
de quando naide asperar por ti,
sorbe l sfergante que agora te dá
la mano, la canga que te lhiebas

pousada ne l suolo: quei puode, agora,
lhebar-te mais alhá que moras?
ben-te cula lhuç de sue negrura
un bater de alas de formiga
a ancubrir, cun sous arressaios,
la lhinha de l índece bolsista,

a lhembrar la rodriga de adonde
todo l sien précio bota cotaçon.




sexta-feira, 22 de julho de 2011

zayuno


era l zayuno de páixaros a cantar,
floridos an arbles que nun cheguei a ber
i a lhebar nas alas l sol inda
mal afeito de hai cachico haber nacido:
apuis, quando bato cula tiesta ne l portal
de l die, yá l mundo sangraba antes

de mi, ancerrado an cunfréncias,
cimeiras, guerras, guerras i campos
de refugiados; nun hai meia
de agarrar ls rastreiros buns dies
de todo mundo, perdido nesta malzina
sien cura de la poesie:

quien stranhará que l poeta fenhidor
tenga quedado cun fame?




quinta-feira, 21 de julho de 2011

l cantareiro an sue ruodra


nunca chégan a sue madureç ls uolhos,
puis nun se cánsan de nacer
a cada manhana, cumo nino que
faç i çfaç mundos nun mirar, mas,
quando las manos ls agárran, nun
se déixan amassar i chúben-se na ruodra

solo para mos debolber ua risa de çprézio:
assi i todo, l cantareiro nunca ziste
de sue ceifa de demudar i custruir sin fin,
puis yá muitá daprendiu que naide
dá pul grano d'arena que bieno
a acrecentar la lharga praia.



quarta-feira, 20 de julho de 2011

çcaradeç


afogo-me ne l oulor desta
einutlidade poética que
por naide / nada spera,
arrepiçando menudas i morgaços:
deixo nortes nas sílabas,
melas capazes de subertir alhá
la çcaradeç pornográfica de ls dies.


diario 68

las manos ancalhórun, yá aguántan bien maceta i gudadeira i las cunheiras puoden quedar al modo para s'agarráren ls guilhos; quando ampecei a smarriar naide podie manginar que la peinha iba a rachar, dreita i fonda, puis solo al fin de muito tiempo eilha dou de si, sin que antes amostrara la mais pequeinha seinha de que iba a dar parte de fraca; ye duro este oufício de canteiro, mas nun poderie ser doutro modo para tan dura peinha: la cantiga ye un anganho que solo ben apuis, ei piedra ei, ei puta que yá bás pa l sítio, oup, oup...!




terça-feira, 19 de julho de 2011

cunsumes-te


cunsumes-te a medir la spessura de las
palabras, oufício ambalde
esse tou de alisar las sílabas,
tierra que purparas para
nuobas semientes de sentido:

nun te metas antre l tiempo
i la lhéngua, deixa-la parir,
mas apedura todo cun cuidado,
nun se baia a morrer de l pariduro
i cucos sin cunta, tan çcarados,

s'arrámen para fuora l niu
sin çubiaco que para todos chegue;
pouco bai a depender de ti,
mas nun deixes que la flor
de l silenço anrame ls lhençoles

adonde ressónhan las nuites
que te sobrórun de l sudor de ls dies:
anque oubir nun quérgan ls páixaros que sumbreste
puls jardins que regas, siempre sou oulor
puode arredundar l aire de ls silbotes.





segunda-feira, 18 de julho de 2011

dito (20)


dróban-se pa l suolo ls bielhos, tanto le pesa l tiempo.




solo mos morremos todos ls dies


nun aguardes la muorte,
que siempre cuntigo bibe
nun parir sin tino:
dies de manhana,

ceçon de renacer;
porquei te muole
quien fuste ou quien sós
i squeces quien te fazes?



Mefistófeles


se l'alma ye nuosso ser,
anteiro i dreito,
i sou cielo un mundo solidário,

ye este un tiempo de trocas a denheiro,
de claro die por nuite negra,
de palabras i risas por sangre i por delor:

tantos l cháman pa la troca,
assente an pergaminos oupidos an pendones,
que nun le dá aguanto Mefistófeles.




domingo, 17 de julho de 2011

abraço


mil quilómetros por um abraço
puode parecer un açago
de quilómetros para tan pouco,
mas nin estes son de mais
i aquel ye quanto bonde
.




sábado, 16 de julho de 2011

un die


un die,

- quando será? -
hei de tornar
a estas peinhas estas faias,
ala de aire feito,
siléncio lhargo,
lhibartado yá de palabras,
suolto de angúrrias
que l tiempo arressaiou
na piel de la tierra:
starei por ende, calhado
antre flor de xara i belhotrico de nebro,
até que sperte l Riu
cun sue corriente i sous cachones,
muito para alhá las oulibeiras:
quien habie de guardar cantigas i sudores,
sgodar la negra mancha de fames
arrolhar carinos que fazien las huortas
cun sue raiç ne l Riu?
ne l riu de l squecimiento eiterno
serei auga, piedra ou tierra,
talbeç flor passageira,
pura cuntemplaçon sien uolhos
ne l lhargo i debagaroso
resfuolgo de menos que un granico
de mundo.




diario 67



bun tiempo an que botaba uas tombas ou uas meias suolas, assi i todo un tiempo steporado: l tiempo nun era buono, mas era l miu tiempo moço ...



sexta-feira, 15 de julho de 2011

culidades de fame


quando pareste, oufreciu se te para almorçar:

nun fui tue fame que le chamou las palabras
ou te stendiu la lúria de sous uolhos claros:
ye que la fiesta siempre mais giente quier
i antrares an sue casa ye un modo de reinar:
el hai tanta culidade de fame que nin sei...




cinema


fui al cinema an busca
dua cunta, dun remanso,
talbeç dun squecimiento:
saliu dalhá c'un suonho.




quinta-feira, 14 de julho de 2011

eissencial


l eissencial nun se deixa fazer cinema, poema, pintura ou outra arte: agarra-se siempre al modo de esta respirar, sou bafo ye siempre passageiro que s'adebina i nun se bei, siempre menudéncias a que nun tenes tiempo de le dar amportança: tan debrebe passas por eilhas que solo apuis te dás de cuonta, a las bezes; quando l çcubrires, nun deixes que te zbíen, mas purpara-te para muita beç nun te antendéren i quaije siempre te deixáren: nunca ye l que outros de ti spéran, mas tu própio.






quarta-feira, 13 de julho de 2011

apories


passou la bida até ser capaç de

solico chubir la faia, todos le
retrucando l sien sentido de tanto
sfuorço, de tan einutle sangre;

un die benciu la faia i pudo ber
outras bistas que l bal scundie:
agora, uns le retrúcan por haber chubido
outros por nun los lhebar cun el.



terça-feira, 12 de julho de 2011

dito (19)


preacupa-te a tiempo, para nun teneres que te anrabiar fuora de tiempo.




dito (18)


hoije, ser cordeiro, smasiado cordeiro, ye un outro modo de ser scrabo.



segunda-feira, 11 de julho de 2011

nunca hei de antender


calhas-te mais agora, que las palabras le ábren la puorta a las lhágrimas i anrezína-te l berde, tan fuorte cumo se fura ua falta de respeito, un modo de amostrar como te son andebles ls passos; ls rabo-rúcios nun páran de parir nius acerca de l telhado i las ralas nubres ban-se achegando a la nuite; sabes, este més recebi dous ourdenados de trezientos i cinquenta ouros i ha de me dar para todo i sobrar: yá bés, fálan para ende an díbeda cun númaros tan grandes i cun un miedo i ua rábia tan fuortes que nunca hei de antender que tengo you a ber cun esso: se le bíramos la cara a esses a quien le debemos, un a un, i porquei tubimos de pedir tanto, i para adonde fui l que se pediu, ende talbeç antendisse: cuido que sei porque nun quieren que you antenda ...




domingo, 10 de julho de 2011

acraditar


cumo todo l que nun puode ser doutro modo, sue fé nas palabras era la puorta cierta para antrar ne ls mundos adonde l mal nacie: palabras i géstios ciertos, era cun que amassaba la magie que todo podie bencir, solo nunca fúrun capazes de la sacar de la miséria; assi i todo, andreitaba-se cun ua denidade que metie respeito, talbeç miedo: acraditar i oubrar cunsante s'acradita cuntina a ser la única receita para fazer milagres.



sexta-feira, 8 de julho de 2011

para quei


para quei ls poemas subre un paiç,

este paiç? será que eisiste?
que oujetibos ten, nun sei,
para alhá de cuntinar a eisitir
talbeç ua rábia fraca quando l négan;

nó, nun me pongo de fuora,
mas tamien nun cabo todo andrento:
para que haba paiç ten cada un
que eisistir i cada un tener
oujetibos: apuis yá lo podemos ambentar.




quinta-feira, 7 de julho de 2011

ratos ou ratings


tráien cun eilhes la peste a la cidade
i móntan-le cerco cumo un eisército,
bien al modo puis ye saque l que eilhes
quieren, sangre; mais que an muortes
ye cun agonies que se bénen, gobernando
ls que neilhes mándan, cobardos cumo
nunca se biu: antigos eisércitos
muntában l cerco a la cidade a las claras,
lhuitában de peito abierto i sabie-se
quien ganhaba i quien perdie,
mas estes nun s'amóstran, puis
ténen sous mandiletes purparados
para scunder ls dientes atrás dun falso
saber, que yá a naide anganha:
son ls ratos ou ratings ou alhá
l que le quérgades chamar, que
até las palabras ténen noijo de ls dezir.




quarta-feira, 6 de julho de 2011

Dixe se lo a la nuite





Fui hai pouco puclicado un lhibro de l poeta burgalés Juan Carlos García Hoyuelos, an que ls poemas son traduzidos nas bárias lhénguas de la Península Eibérica. A acumpanhar l lhibro stá un CD cun ls poemas dezidos nas bárias lhénguas, acumpanhados de música.
Ne l causo de l mirandés las cousas fúrun assi:

Amadeu Ferreira fizo la traduçon de l poema que eiqui se deixa;

Bina Cangueiro i Amadeu Ferreira dezírun esse poema an mirandés, acumpanhados cun música de ls Galandum Galundaina, cun grabaçon i arranjos técnicos de Juan Ferreira.

Eiqui queda la cápia de l lhibro i l poema traduzido para mirandés, tamien cun l oureginal castelhano.





terça-feira, 5 de julho de 2011

passas


passas

i nunca bés por donde
passas:
cústan a antender tous
passos:
an beç de na rue andares an arre-
passos
solo andrento de ti tou cerrado
camino habies de fazer.




segunda-feira, 4 de julho de 2011

passo ls dedos pula nuite


passo ls dedos pula nuite a zbiar l puolo que acubre las lhembráncias i spechuco-las cula subela de l silenço, l bolo sereno, yá sin sonido, de cansado, bénen ua a ua zafeitas yá de l bando ou pie de mar, squecido l redadeiro die que inda hai un nadixa angarraba pula lhuç i se sentaba na ramaige de las arbles delantre la jinela; de nanhun campanairo acerca se óuben las horas nien hai campo yá para assentar l minguar de ls dies, calhados ls nomes que un die yá fúrun bózio: para quei habiemos de assentar ls nomes arrincados pula raiç, yá nin pul cínfano de ls uolhos amentado? sáben inda a folhin ls dies antigos, negros, yá apagado l fuogo, ls miedos a abaixar pulas guelhares i dius a fazer caçuada na risada frie cun que las streilhas píçcan ls uolhos; nun stica l sereno cumo la piel, que sbarra siempre na muorte, i ls angurriados dedos acénden sous belhotros a arder na nuite i se dius eisistisse tenie que ser un malbado filho de puta, mas nó, ye melhor que nun eisista puis serie-le mui custoso aguantar-se sin drumir por to l'eiternidade, por sue tan pesada mala cuncéncia; se al menos fura capaz de scamugir la selombra de las palabras, de ciertas palabras que me córtan las alas de ls suonhos, me tápan ls manadeiros adonde afogo la sede de ls dies que inda nun nacírun: passo ls dedos pula nuite cumo se fura ua merda que nun paro de cagar, un peido negro que nun para de cheirar, i todos se ban menos ls que nun son capazes de mos deixar, cansados cumo se stubíran preinhos de nós, la muorte ua prenheç que bai medrando, debagarosa i sola, sin priessa de ganhar la guerra cun sou eisército de pantasmas, ua puta que nunca se deixará por nós foder.



domingo, 3 de julho de 2011

Munditações - Antologie de retratos de Carlos Silva i poemas de bários outores

Cápia de l lhibro MUNDITAÇÕES,
adonde aparece l nome de todos ls outores de ls testos



Retrato de Carlos Silva



Carlos Silva, fizo un zafio a bárias pessonas para screbíren subre retratos sous, a la sue scuolha. Apuis publicou ls retratos i ls testos an lhibro, a que le chamou MUNDITAÇÕES [44 pp.], an márcio de 2011.
Arriba stá l retrato scolhido por mi [ua panela de fierro] i a seguir queda l testo screbido por Fracisco Niebro, que saliu a p. 22 de l lhibro:


La panela

Sinto-te l negro a arrebentar pula redundeç de fierro, quelor de l tiempo que te fui fazendo costra dun fruito que nunca tubo arble para assentar l pencino ou primabera para frol cheirosa.

De ti bi renacer la bida a cada die, siempre ua renobada fuorça criadora, malzina purmeira que ponie las risas a botá-le fuogo als uolhos i a colgar ls oulores de sou cielo.

Nunca quejiste ser probeta de cientista, caldeiron de druida, segredo de alquimista, puis stabas para alhá de todos eilhes, gulosos de tue ambrosie que ls humanos mantenie.

Ambentemos l fuogo i nunca el quedou cumpleto antes que podira beisar la prenheç de tue barriga, todo an nós demudando na caminada de quemedores de yerbas, chichas i mundos.

Hoije anferrujas nua squina, agoniados muitos cun tue negrura, squecidos todos que, ne l templo de l tiempo houmano, ye tou por dreito un de ls altares percipales.

Fracisco Niebro


sábado, 2 de julho de 2011

caminos


son un febre i ua nostalgie
ls caminos: sin querer saber
de ls passos, muita beç
mos perdemos, abançamos mas
cun gana de andar al para trás:
guerra de suonhos i mimória
i nós sin saber adonde mos lhieban.




sexta-feira, 1 de julho de 2011

cabalhos


éran sin fin ls cabalhos a scatrapulhar pula nuite, mas, bendo bien, nun cheguei a tener la certeza de séren cabalhos nin se me chegórun a salir de l carril de la cabeça: albantában ua polareda mui grande i tenien l relincho calhado, de modo que nun le bie bien l golsiar de l sangre acontra l ganado de streilhas que botátan aqueilha selombra toda; tengo gana que chegue la manhana pa ls cuntar, i s'a mano ben algun puode ir mais debagar i talbeç deia pa le saltar pa l lhombro arredundado de canseiras, que nunca ye fácele apertar la sela cula cilha de l mirar: nun me chego a preguntar adonde bou, para quei se an qualquiera lhado se stará melhor que eiqui (?); stá scassa l'auga i inda mal apenas buí i yá s'acaba, la sede siempre a crecer, la huorta inda an sue pampoleza i nada purparada pa la derrota, que nunca habie de benir antes las purmeiras ourbalheiras de outonho: que ye que custaba botar mais ua pouquita d'auga para acabar cula sede? quienquiera que mande, nun manda bien, de modo que l mais cierto ye que nun haba quien mande nestas cousas todas nien seia capaç de zapartar la selombra que bai lhebando las streilhas ua a ua; ye peligroso bibir, a puntos de que todo qualquiera die puode acabar mal, i un nada puode fazer, assi cumo nas mundiadas, quando todo bai de mar a monte: assi i todo, l mielro ha de cantar i talbeç ende ls cabalhos se spánten, ou talbeç serénen, talbeç serénen sou scatrapular...





quinta-feira, 30 de junho de 2011

fúrun quedando


fúrun quedando lhargas las nuites
i fui se te acurtiando l suonho:
ye un delor sperar la claridade,
preso a la cadena de la cama
i assi i todo sóbran passos,
que nin cinemas sin fin dan
para anchir ls uocos de l tiempo.



cabalho


prende l cabalho de l pensar a la selombra que bota l'argolha de l die, que yá nun aguántan sous cascos tanto scatrapulhar i ye sou sudor mais agre do que la tierra percisa para ceçon: criar mundos sin fin deixa l porblema de adonde ls poner, adonder ls fazer caber, tu própio an remiles zrobado, puro puolo, para que an todos se puodan oubir ls retombos de tanto relincho i las piernas chéguen para tanto camino.





la mais grande boubada


- Ai, respundiu-le Sancho, chorando, nun bos muorrades, senhor miu, mas agarrai l miu cunseilho i bibi muitos anhos, porque la mais grande boubada que un home puode fazer nesta bida ye deixar-se morrer, sin mais nin mais, sin que naide l mate, nin outras manos, que nun séian las de la tristeza, acáben cun el.

Miguel de Cervantes, D. Quechote de la Mancha, 2.ª parte, LXXIV





terça-feira, 28 de junho de 2011

madureç


yá la madureç se bai assomando a las moras, cumo bien se bei puls cagados de páixaro a sbranquenhar l berde de las fuolhas: quedórun squecidos ls brugos de la seda i yá mal se te lhembra de quando cantabas

fiç la cama na moreira
cun gana de madrugar,
bieno un airico abanou-me,

staba bien, deixei-me star.


talbeç todo seia por yá muitá te nun sentires bien i por esso nun te deixa la pergunta, deixo-me star?




segunda-feira, 27 de junho de 2011

un die




un die, nun sabes cumo, todo se t'amostrou nun mirar perdido, nun modo rombo de l resfuolgo, nua falta de gana sin sentido: nun corrie ua raça d'aire a ajuntar las palabras a la squina de la tarde, mas lhougo te deste de cuonta de algo que nun percisaba de s'anunciar, tan fuorte era sue perséncia que serien scusadas palabras ou qualquiera outra seinha de bida: tenie agora l tiempo de afilar la fouce para acabar de ganhar la jeira: cientos de andorinas, an boubos bolos, ambuolben la tarchica i scamúgen ls moscos para que puoda la nuite drumir an paç, serena cumo la fresquidon que s'albanta de la huorta acabada de regar.



domingo, 26 de junho de 2011

nun deixar la lhéngua agarrar denteira


nun le dando a quemer todos ls fruitos que las palabras mos tráien, nun la zambolbendo até adonde eilha yá nun puoda mais sin le doler, nun la fazendo salir de to las bocas, ende la lhéngua ganha denteira, cousa que nun podemos deixar que la nuossa lhéngua agarre, cumo muitos quieren, arrunsando-la pa la praças de las lhénguas que cúidan bárbelas, seia esso l que fur; l que tenemos ye que le dar aqueilhes fruitos bien maduricos para que se sinta feliç al quemé-los i relhuza galana i sin ambeija de nahue outra.




sábado, 25 de junho de 2011

Cassandra


son einúteles ls porfetas:
porquei los habien de oubir?
ye la porfecie un don para si mesmo,
mas nin a nós oubimos:
an quei acraditar, ne l demudar
de ls dies a zaugar an sue cierta fin?
somos, cada un a sou modo,
la (re)ancarnaçon eiterna de Cassandra.




sexta-feira, 24 de junho de 2011

çtino


nunca parou l camino,

siempre nuobas rebuoltas,
loinges, cada beç mais, a subertir:
assi bou (re)nacendo.




quinta-feira, 23 de junho de 2011

solo la nineç


muita beç m'anrábio culas lhembrácias:

cumbido-las a cenar i quaije nunca bénen,
bato-le a la puorta i nun me déixan antrar an casa,
se le digo quien sou nun me conhécen,
s'a mano ben nin me respónden:
partes de mi que se morrírun;
solo la nineç inda le mete miedo a dius:
nunca por alhá passou i por mais lhado
nanhun: nin el stá seguro d'eisitir.




la tarde


nun busques la tarde, que benirá por sou pie:

assi nun quedarás
cul remorso de la haberes chamado.




eicesso d'oufierta


bate la lhuç doutra maneira

ne ls adiles, bei-se mal
l aire para achar l camino,
saltórun para fuora de ls caminos
las flores: eicesso d'oufierta!




quarta-feira, 22 de junho de 2011

retombos


úpen-se relinchos na prainada
i lhougo guerras, miedos, l zatino
de l tiempo, scatrapúlhan ne l lhombo
que de nubrina nace nas manhanas.




ye eissencial nun antender


se dius tubira criado l mundo, haberie-lo feito sien manual de anstruçones; inda bien que nun lo criou i assi solo a nós mos podemos culpar de nun lo antender: inda bien que hai cousas que nun son para antender, doutro modo, quien aguantarie tanta lhuç, quien biberie al menos sien ua pregunta que fura, ua pregunta sien repuosta?





terça-feira, 21 de junho de 2011

dito (17)


lhembrar ye ganhar cuncéncia de que bibimos, ir arrimando la bida a la brigada al modo que la bamos çcubrindo.





dito (16)


na caminada pa la muorte bibimos.




segunda-feira, 20 de junho de 2011

tecido i tecedeira


técen las palabras cun filos de palabras: manta guapa i lharga, mas siempre l testo me deixa cun friu.




molinos


siempre fui atraído por molinos, ancandilado an rodrar sien fin: agora tengo ls dies, ls dies...



domingo, 19 de junho de 2011

dito (15)


por bien grande que seia la gana de bibir, nunca puode ser negaçon de la muorte.




ye inda mui cedo

spertas inda la manhana drume
i l'ourbalheira tece sues goticas:
que rábia le agarreste a la nuite,
perdida i sin assossego?

an que pensas pa zarredar
la muorte que te ronda ls suonhos,
se l pensar se te bolbiu un delor
que nun alcanças an sou scatrapulhar?

assi i todo, tenes la secreta sprança
de que haba huortas para adonde bás,
seia esse sítio adonde fur: al menos
que le sintas l frescor primabera arriba;

queda çcansado que, se huortas nun houbir,
alhá eirei para te cuntar cumo ban
ls arrebentos i las polhas de ls anxertos;
cuntigo lhebarás todos ls berdes

que anhos i anhos cantórun márcio
arriba, i melhor antenderás
las palabras que nun te soubir dezir:
ende mos beremos nua risa

ou nua brigada al sol de janeiro;
inda me falta dezir-te tanta cousa
que nun sei quando teneremos tiempo:
aguanta-te, anton, que ye inda mui cedo.




pregunta (58)


se to las preguntas tubíran que tener repuosta, fazeriemos l mais deilhas?



sábado, 18 de junho de 2011

pregunta (57)


porquei tremina a perder-se quien se perde i, delantre tanto camino, scuolhe seguir por un nun camino?





sexta-feira, 17 de junho de 2011

ser i nun ser, essa ye la question


se, hai quarenta ou cinquenmta anhos, me tubíran pedido para manginar l que iba a ser, cumo, adonde i cun quien, podie quedar até hoije que nin an un por cien acertarie; se me dezíren que sou l mesmo, rio-me na cara deilhes, mas se me dezíren que nun sou l mesmo, seran un anganho sues palabras; muita tinta se ten arramado cul 'ser ou nun ser' de shakespeare, mas nun se chega a antender que l drama nun stá nessa cunjunçon 'ou', mas na outra sue bezina 'i': somos i nun somos al mesmo tiempo, sin scuolha possible i esse si, ye l drama.




quinta-feira, 16 de junho de 2011

segada


stan a dourar ls panes:
nin ua raça de gana
me chube para querer
tornar a morar nessa casa.




busca


nien manginas cumo me duolen ls tous uolhos, perdidos i assustados, de tanto tiempo que perdo a saber deilhes.




quarta-feira, 15 de junho de 2011

inda queda dar la mano


sálen-te brancas las palabras
i ls uolhos arredóndan-se an uocos
a relhuzir acontra miedos tristes:
achego-te las lhembráncias,
mas nien dás fé de séren tues:

miras, zde l fondo negro de ti,
la boca de l poço i até la gana
de angarrar pa la lhuç perdiste:
debuolben-me las palabras sou sentido,
mas inda me queda dar la mano.




segunda-feira, 13 de junho de 2011

un gabilan que m'angulhiu la tarde


a las bezes, nun sei bien cumo, passa na mie rue ua tristeza, debagarosa i sola cumo nubrinas que se lhebántan de l oupor de nobembre: até bielhos miedos adóndia, a puntos de nun s'aguantáren de pies! fui quando me quedei a ber passar l tiempo, perdido nun gabilan que m'angolhiu la tarde i calhou para siempre l niu de ls rolicos que tráien çponeres dua lhuç lhebe cumo música: nun adelántran spantalhos, que la muorte acaba por pousar an qualquiera galho de la nueira, inda quando las moras solo ban raçadas.





domingo, 12 de junho de 2011

silenço

bien nun quieres ler ls silenços,
mas sous bózios nun te déixan campo a mais nada.


sexta-feira, 3 de junho de 2011

arrimar papeles


mete-me miedo l arrimar

papeles: que puolo m'acubriu,
que fumo amarelhou l que
cun tanto sangre un die screbi?




quinta-feira, 2 de junho de 2011

ben ende la nuite

ben ende la nuite, tiempo
sien gurbata i sou fatomacaco:
purpara l sereno las pousadas
horas, solene cumo cumben
al que amportante s'apersenta.



terça-feira, 31 de maio de 2011

fala


traie na fala ganados,

squilas, carreirones nun
arressaiar que fazie grande
l pequeinho mundo: era
l bruar de la fogueira
adonde le ardien ls uolhos.



passadeira burmeilha


fazírun na mie rue

ua pista para bicicletas,
burmeilha mas inda sien bicicletas:
nada fiç para que me botássen
aqueilha passadeira burmeilha,
que to las nuites se zroba para mi!



segunda-feira, 30 de maio de 2011

ampossibles


- abaixei pulas palabras
cumo quien colga de l cielo
ua lúria que nun aguanta
l peso de l zerto que me seca:
- mais fácele era que aceitaras
que todo ye mortal, nada

ye eiterno; mas que le fazeries
apuis als colgadeiros de suonhos
que por anhos i anhos fuste
spetando pula selombra
adonde se t'ancarrapítan ls dies?
- fázen-me falta ls ampossibles!





domingo, 29 de maio de 2011

proba de bida


la soledade ajunta las pessonas,

mas custa a antender cumo
cuntínan solas apuis de juntas:
son muitas, mas cada ua
acaba por quedar cun eilha
mesma i ls sous: l juntouro

ben a ser, a cada anho,
a modo ua proba de bida
que outros mos ténen de passar:
se nun fura assi, porque fazerien
juntouros las pessonas?





sexta-feira, 27 de maio de 2011

alguien


para haber chegado eiqui

alguien nunca zistiu
anque l sudor fura sangre,
mais que l die, lharga la nuite:

ye ne l nieiro d'acraditar
que abrólhan ls milagres:
fé an ti, an tous passos ne l camino,
inda quando ls uolhos négan;

alguien nunca parou
de t'ampurrar palantre:
scaralhaba i maldezie,
mas para ganhar baláncio.




quinta-feira, 26 de maio de 2011

pregunta (56)


queda-mos de ls muortos la lhembráncia: muorta esta, quei de nós queda?






quarta-feira, 25 de maio de 2011

l lhuito por ti mesmo


aguanta sien le pegares

fuogo als dies i déixa que pássen
serenos cumo bolo de páixaro
a la tarchica: nada puodes contra
la nuite a fazé-le selombra als dies
que han de benir; nun béilan

las arbles al abraço de l aire? Antoce,
porque nun le dás tiempo a adundiáren
ls delores que te sálen al camino?
nun bóndan ls que cuntigo camínan,
que inda outros de outros buscas?
se todo has de acabar an scuro eiterno,

deixa que lhuza hoije l sol
puis puode ser manhana
un defenitibo nada: que l lhuito
por ti mesmo seia l camino
d'antender cumo guapo cuntinar
puode l mundo apuis de seres pocho.




terça-feira, 24 de maio de 2011

se


se un die bolbires
,
que seia para colher
las risas que sembreste
ou anton para mirar
las manos cun que deste.



domingo, 22 de maio de 2011

la fuorça de l que ye andeble


bai-se yá secando l roixo de ls tomilhos i las scobas a mei granar, afuora esso las yerbas yá ténen sues semientes cumpridas, nua mudança que nun pára: solo l riu parece l mesmo i las peinhas de l Picon de ls Arteiros zafían l tiempo, negro caneiro na boca de las arribas: para todos bai a meio mais ua primabera, para mi ye menos ua primabera i, nesta cuncéncia de l andeble ancarrapita-se-me l balor sien fin de l que ye menudo i agiganta-se la fuorça de todo l que ye andeble.




quarta-feira, 18 de maio de 2011

preguntas (55)


- l que ye la berdade?


- cumo naide sabe respunder, solo l poner la pregunta nun será yá l percípio de la sabedorie?






terça-feira, 17 de maio de 2011

dito 14


quien pensa un mundo melhor inda quando nun lo puode cuncretizar, siempre an algo sue bida lo puode melhorar.




ua punta de mistério


a cada beç que me meto pul meio
la lhéngua sabe-me siempre a fresco:
mánan nubrina las palabras
i mal las fago çcampar, lhougo
cuorren a tapar sue nudeç,
puis sue alma siempre bibe
nua punta de mistério.




segunda-feira, 16 de maio de 2011

Sétimo die


Bolbimos, un a un, de la tue muorte
pa la nuossa bida cumo quien torna a casa
dua lharga biaige. Para trás quedórun lhembráncias, países,
i agora ye cumo se te houbíramos sonhado.

La boç que, delantre l scuro, colguemos
quando se sbarrulhou l mundo pa l fondo de ti
oupimos-la outra beç pa ls afazeres de l die
i pa las horas quemuns.

Inda onte stábamos solicos delantre l Hourror
i yá somos riales outra beç!
L própio delor se drumiu al nuosso cuolho
cumo un animal de cumpanhie.

Manuel António Pina, Atropelamento i fuga, 2001 [an Poesia Reunida, Assírio & Alvim, 2001, p. 288]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Sétimo dia

Ao Manuel Hermínio

Voltámos, um a um, da tua morte
para a nossa vida como quem regressa a casa
de uma longa viagem. Para trás ficaram recordações, países,
e agora é como se te tivéssemos sonhado.

A voz que, diante da escuridão, suspendemos
quando se desmoronou o mundo para o fundo de ti
erguêmo-la de novo para os afazeres diurnos
e para as horas comuns.

Ainda ontem estávamos sozinhos diante do Horror
e já somos reais outra vez!
A própria dor adormeceu no nosso colo
como um animal de companhia.]






domingo, 15 de maio de 2011

Cuidados Antensibos. XII - L camino de casa


«Las palabras fázen
sentido (l tiempo que tardei até çcubrir esto!)
un sentido justo,
feito de mais palabras.
(L'ampossiblidade de falar
i de quedar calhado
nun puode parar de falar,
screbi you ó noutro).

Torno a casa,
al ampeço,
se calha un cachico mais bielho.
Las mesmas arbles,
mais bielhas,
la lhembráncia deilhas
passando sien tiempo ne ls mius uolhos,
cumo ua eideia feita ou cumo un sentimiento.

Antre l que buolbe
i l que saliu un die
quedórun las palabras:
talbeç (quien sabe?)
algun sentido.
Agora, cumo un stranho, chubo las
scaleiras i abro la puorta; i entro, bibo,
para fuora de algue cousa muorta.

Senta-te eiqui, fala cumigo,
faç sentido
i todo alredror de mi!»

Manuel António Pina Cuidados Intensivos, 1994 [An Poesia Reunida, Assírio & Alvim, 2001, p. 205]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Cuidados intensivos
XII
[O caimnho de casa]

«As palavras fazem
sentido (o tempo que levei até descobrir isto!),
um sentido justo,
feito de mais palavras.
(A impossibilidade de falar
e de ficar calado
não pode parar de falar,
escrevi eu ou outro).

Volto a casa,
ao princípio,
provavelmente um pouco mais velho.
As mesmas árvores,
mais velhas,
a lembrança delas
passando sem tempo nos meus olhos,
como uma ideia feita ou como um sentimento.

Entre o que regressa
e o que partiu um dia
ficaram palavras;
talvez (quem sabe?)
algum sentido.
Agora, como um intruso, subo as
escadas e abro a porta; e entro, vivo,
para fora de alguma coisa morta.

Senta-te aqui, fala comigo,
faz sentido
e totalidade à minha volta!»

quarta-feira, 11 de maio de 2011

cuonta nana (10)

rala era la sumana que nun daba alhá un saltico: sentaba-se siempre na mesma piedra, deixaba ls uolhos abaixar la strada i correr ls cúmios de ls cabeços i acaba por ls afogar ne l riu antes que la fuonte andrento deilhes se sultasse; ls carros éran poucos, uns pertueses outros spanholes, mas naide ls mandaba parar a saber quien iba andrento, quei lhebában andrento, adonde íban, quanto tiempo tardában: hai uns binte anhos, talbeç un cachico mais, era aquel l sou puosto, todos parában a las sues ordes i sinte algo aparecido a miedo a rodrar alredror del: apuis bieno la Ouropa, essa cousa de Shenguen i el quedou sien jeito puis toda la bida le habien ansinado quei era bedado i até crime: agora passában i nien sequiera mirában para el: l mundo stá perdido! cuncluie siempre que se lhebantaba de la piedra para tornar para casa; inda bibiu alguns anhos, mas nunca se chegou a dar de cuonta que l único mundo perdido era l del.





cuonta nana (9)


benie adreitos a mi na rue, ls uolhos baixos, debagarosa cumo la tarde; nun era nuoba nien bielha, guapa ou feia i nun haberie arreparado neilha se, al passar, nun tubira albantado para mi un uolho negro: era aquel uolho la scrita biba dua cuonta: acidente? topada? porrada? cumo nun tube modo de la ler, quedei culas cuontas todas para mi.





terça-feira, 10 de maio de 2011

cunta nana (8)


La tie chegou a arrastrar la pierna i deixou-se caier na cadeira de la sala de spera de l cunsultório. Era inda nuoba i tenie las unhas retrocidas de burmeilhas. L rapazico, de uolhos arregalados pa la mai: para ser un capitan gancho percisa la pierna de palo; bi-la mancar: será que la ten?




segunda-feira, 9 de maio de 2011

dito 13


ye amportante l que fazemos amportante i desso mos cumbencimos.




dito 12


staba tan triste, que acabou por passar por anrabiado.




pregunta (54)

porque será que l mais de las pessonas mais quieren tener mil porblemas i nada ganhar do que ls outros cúiden que stan 'a fazer deilhas parbas' (ye assi que dízen)?





domingo, 8 de maio de 2011

dito 11


ye la selombra ua lhuç triste.