L roixo ye para todo mundo ua quelor,
mas para mi son dues:
l roixo de la quaresma cun sabor a muorte
pribaçon, i al pecado que mos torna pequerrixos
essa eideia que mos ambenena de nós mesmos;
l roixo de ls tomielhos cun oulor a bida
arrebento antre peinhas
que até l aire pon als bolcos, boubo
a rebufar andrento del mesmo.
L roixo de ls tomielhos chube las arribas
stiraça-se pula prainada
i crecé-le l delor de quetobielho als jardins:
ye l tiempo de ls tomielhos
ameroso i doce
que s’assoma i sconde ne ls piquetes
cumo se solo medrara la gana
de que nunca mais houbisse tiempo
i todo cuntinasse assi purfeito
cumo l tiempo de ls tomielhos.
Fracisco Niebro
Sem comentários:
Enviar um comentário