Ls «parvos»

An lhatin parvos chamában
a todo l que era pequeinho:
para nós assi cuntínan
nó pul cuorpo ruin, aleinho,

mas pequenheç de ls miolhos
cun que an sous mundos s'acláman,
i an sous reinos pequerricos
de gigantes se recláman.

Son parvos ls que l paíç
cada beç mais ban anchindo:
sal assi todo an pequeinho
i an pequeinho bamos indo

até que naide mos beia;
mas hai que le dar cumbate
pa que an peste nun se buolban
i a todos parvos mos mate.

Cuidado, que a la purmeira
por parvos nun s'aperséntan,
mas gústan de mos tomar
por parbos. I se le améntan

que cumo brugos nun déixan
de rober sue pequenheç,
ruoben todo l que outros fágan
se nun gústan de sue teç.

Ándan por ende, ls parvos,
cúbren cunceilhos, paíç,
i cun sue rábia l que crece
ruoben até la raíç,

que todo le faç selombra:
daprendei a conhecé-los
que mais bal que mos squemúnguen
que por amigos tené-los.


Fonso Roixo