... i scabában...

Habie tierra neilhes, i
scabában.

Scabában i scabában, assi passaba
l die deilhes, la nuite deilhes. I nun lhoubában a Dius,
que, cunsante oubien, querie todo esto,
que, cunsante oubien, sabie todo esto.

Scabában i nun oubien mais nada;
nun se tornában sabidos, nun ambentában nanhue moda,
nun manginában qualquiera spece de fala.
Scabában.

Bieno un silenço, bieno tamien ua termienta,
benírun ls mares todos.
You scabo, tu scabas, i l brugo scaba tamien,
i aqueilho que eilhi canta diç: eilhes scában.

Á un, á nanhun, á naide, á tu:
para adonde íbamos que nun fumos para lhado nanhun?
Á tu scabas i you scabo, scabo-me para chegar a ti,
i ne l dedo sperta-mos l anielho.

Paul Celan, A Rosa de Ninguém [an Sete Rosas Mais Tarde, ed. Cotovia], traduçon de João Barrento e Y. K. Centeno