terça-feira, 4 de março de 2008

Paisaige 17



Mais un anho an que renace l'arble que siempre s'assoma a la jinela de l sítio adonde passo culs dies. De adonde benírun berde i fuolhas, se onte inda nun ls bie? Todo l que bemos ye porque yá chegou. Para alhá de l'arrogança de ls uolhos quedou l camino, lhargo i andeble. Cumo todo, tamien me streformo, mas solo dou por esso quando m'ancuolho cul çoco que me dá ne l stómado: nunca ls uolhos s'afazírun a ber l silenço nien la piel a arrepelá-se cun belocidades al alrobés de la lhuç. Que falta me faç l tiempo, antes de benir!...


Sem comentários: