Paisaige 16

Sós l puntico para adonde ls uolhos todos s'arregálan: mal bés de tanto uolho ber, de tantos uolhos te béren. Ua paisaige d'uolhos i silenço ye ua pregunta pula palabra que ben a seguir, barrila que l'apara cumo an fuonte. Nun antressa l sonido, que fuge de la paisaige, solo la lhuç que eilhi s'agarra i squece ls trezientos mil quilómetros por segundo. Hai paisaiges tan fuortes, de suspensas i calhadas a spera de l apuis deilhas mesmas, que até la lhuç i l tiempo prénden. Cumo puode la lhuç ber la paisaige se cuntinar a aqueilha belocidade? Nunca parando de passar, nunca deixando de star: ye tan grande la lhuç que siempre bai i siempre queda; ou talbeç ande tan debrebe que inda nun saliu i yá chegou.