sexta-feira, 7 de março de 2008

La transumáncia de ls zertos

Aquel home zlhembranciado atrabessa la pantalha:
i son ls znudos çpoijos dun triato guapo i rico antigamente.
Ua cortina abre-se-le na lhembráncia i na ambençon:
i el queda a assestir a la burmeilha transumáncia de ls zertos.
Na nuite por trás de ls uolhos del eilhes acúbren todo:
el atenta cantar para atamar la salida mas nun sabe la moda.
Las arenas relhuzientes apágan, ban apagando todos ls caminos.
- I al fin quien son ls bárbelos que l poema asperaba?

Manuel Gusmão, migrações de fogo
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Aquele homem desmemoriado atravessa o écran:
e são os áridos despojos de um teatro sumptuoso outrora.
Uma cortina abre-se-lhe na memória e na invenção:
e ele fica a assistir à vermelha transumância dos desertos.
Na noite por trás dos seus olhos eles submergem tudo:
ele tenta cantar para conter o êxodo mas não sabe a música.
As areias cintilantes apagam, vão apagando todos os caminhos.
- E afinal quem são os bárbaros que o poema esperava?]



Sem comentários: