segunda-feira, 17 de março de 2008

L lhobo i l perro


Ua beç, iba un lhobo por camino i, a cierta altura, dou de caras cun un perro. Anton dixo-le l lhobo al perro:
- Que ambeija tenho de ti, á perro, siempre tan gordo, l cachaço fuorte i l pelo relhamposo, anquanto you stou siempre seco i cheno de friu.
L pero respundiu-le al lhobo:
- Se tu faziras cumo you, tamien angordadries: stou nua casa adonde me quieren muito, dan-me a comer, trátan-me bien i, an pagas, you solo tengo de tener l sentido de lhadrar quando sinta ls lhadrones pula nuite. Se quejires, bem cumigo i recebirás l mesmo que you.
L lhobo aceitou l cumbite de l perro i alhá se fúrun ls dous. A cierta altura de la cumbersa que íban tenendo pul camino, l lhobo preguntou-le al perro:
- Que ye esso que tenes ende ne l cachaço, á perro, que stá todo çfolhado?
- Para que nun muorda ls que éntran na casa, prénden-me de die cun ua cuorda, respundiu-le l perro. Apuis, a la nuite, sóltan-me i a la purmanhana tórnan-me outra beç a prender.
- Nun quiero la tue fartura, respundiu-le l lhobo. Mais quiero trabalhar, passar mal i ayunar, mas cuntinar a ser lhibre.

Sem comentários: