sábado, 19 de maio de 2007

L cínfano

Cínfano a sorber ua peinha ou, talbeç, a lhebá-la pul aire (M. Bandarra)


Quando chegában ls dies marralheiros de agosto, sabie bien drumir pul termo, culs uolhos a subertir las streilhas. Anton, se fura pa las arribas, staba-se pali cumo ne l cielo. Todo l que habie que fazer era scamugir l bicho mais malo que podie anfernizar ua nuite dessas, subretodo se la cama quedaba acerca dun morredeiro de auga: l cínfano. Tenien ua sede de sangre que nada ls fartaba i cuorpo adonde díran quedaba pior que un cristo. Éran ralos, mas ls poucos que habie fazien l serbício de muito, até ne l fungar que atrelundaba ls oubidos mais moucos, sonido que furaba inda mais do que ua agulha. Ne l retrato, agarrado a la peinha cun sues patas lhargas, de l lhado dreito arriba, parece adominar l riu i sorber cun sue manga l próprio sangre de la piedra. Mira-se alredror i parece que solo el quedou cun bida, las yerbas a atirá-se de la faia abaixo cumo quien mais quier morrer do que sujeitar-se a esse almanecha. Mas, nó. L que se passa ye que l cínfano lhieba la peinha pul aire i de la yerba pendoneira colgada fizo las raízes dessa peinha.

[cínfano = melga, an pertués]



2 comentários:

faustinoantao disse...

Se un çinfano anquemoda muita giente, muitos çinfanos anquemódan muito mais.

Dou ls parabienes al testo i l retratico.
Quando mirei l títalo, mirei tamien l retratico i nien me dei cuonta de l çinfano agarrado a la peinha, apuis de ler l testo si, alhá staba l artista bien çtinto.
Cousa guapa para aquel mingalhas se quedar tan bien, stancado i agarrado pul retratista que l sacou.
Mas façanhas cun çinfanos you bos bou cuntar.
Passaba-las buonas, la mie sangre ten que ser miel, ou you era mui burro.
L redadeiro anho que l miu armano mais bielho fizo l acarreio ( apuis scapou-se para Obiedo) miu pai mandou-mos a acarrear un carro de manolhos alhá pa l “Balhe de la Rata”, queda bien arrimado a la Speciosa, antre esse sítio i las purmeiras casas solo queda “Fuonte Nuoba”.
Era ua suorte, fuora de mano, que ende teniemos, que solo daba un carro de pan de centeno. Mas cumo quedaba loinge, i bencir l camino lhebaba muito tiempo, ibamos a la tradica, (al çponer de l sol) carregaba-se l carro, botabamos las baças a pacer pula nuite nun cerrado que tenimos arrendado, drumiemos alhá i soutordie bien de madrugada ounhie-se la cria i assi daba tiempo a fazer mais acarreios doutras tierras mais acerca las eiras.
La alblidade era ganhar tiempo, roubar a la nuite l que scassaba l die.
Miu armano fizo ls porparos de la cama cun folharascas i ramaige berde de touça al pie l boqueiro, pa la cria quando stubisse farta nun salir.
I dixo-me, amoucha-me bien essa cara cula jaqueta que ls çinfanos nun se drúmen. Abisou-me dues ou trés bezes. Mas ls mius treze anhos nun querien recados, farto staba you de fazer l quel mandaba.
Molido de dar ls manolhos pa riba de l carro, fazírun cun que l you drumisse que nien ua piedra.
De madrugada quando el me spertou para ounhir la junta, dun uolho you yá nun bie nada, l anchaço era tamanho que nien un boto, l restro de la cara staba cumo se tubisse sido sgodada cun ourtigas.
La risada nun parou an to l camino, apuis inda dixo a mai que m’abisou ua meia dúzia de bezes, cumo a fazer caçuada.
Malditos çinfanos, porquei eilhes nun se quedában solo por chupar la sangre?
Se hai cousas que cuido que nun debien eisistir ua deilhas ye çinfanos.
Faustino Antão

Amadeu disse...

Hai cousas, caro Faustino, que solo las daprendemos quando las spurmentamos i nun adelantra l armano mais bielho abisá-mos. Quien ye que iba a dezir que un carranha dun cínfano puodie fazer tanto strago? A las bezes, sien saber bien cumo, ua pessona quedaba cun uns papos ne ls braços ou noutras partes, que un andaba siempre a arrascar-se i a las bezes quaije fazie ferida. Mas ls cínfanos nun gustában muito de l miu sangre: s'oubísse giente al miu lhado tocaba-le a todos menos a mi; mas se stubisse you solo...
Diç la Bíblia que ua de las pragas de l Eigito éran las moscas, mas custa-me a crer que las moscas - al mesno las nuossas inda se íban aguantando i nós inda somo de l tiempo an que las moscas nas nuossas aldés éran berdadeiras pragas.
Por esso, you digo que essa praga de l Eigito habie de ser de cínfanos ou assi, i ende nun haberie faraó que le rejistisse, inda por riba eilhes andában mei znudos.
Dizes tu que ls cínfanos nun deberien eisistir, mas you cuido que esse nun ye l porblema: habien era de le chupar l sangre solo a ciertas pessonas que gústan de bibir a chupá-le l sangre a las outras i an guerras i mortandades... Mas l pior ye que ls almanechas son ls mais grandes stramissores de malinas i ende hai que ls mantener bien loinge.
Un abraço.