Fuonte

Á boca de fuonte, dariega, á boca
que einesgotable dizes ua sola cousa, pura, -
tu, máçcara de mármole delantre la face
corriente de l’auga. I na selombra

l’ourige de ls alcadutos. De loinge, a passar
acerca las foias, de la lhadeira de l Apenino
tráien-te la tue fala, que ende
pul negro ambelhecer de l queixo

passa i cai-se na funtanina na tue frente.
Esta ye l’oureilha deitada i drumida,
l’oureilha de mármole pa que falas siempre.

Ua oureilha de la Tierra. Solo para eilha sola
eilha fala assi. Mete-se al meio un cántaro,
parece-le que stás a anterrumpé-la.


Rainer Maria Rilke, Sonetos a Orfeu, II, XV (1922)
Traduçon para mirandés de Fracisco Niebro, cun assento na traduçon de l alman para pertués feita por Paulo de Quintela [Rainer Maria Rilke, Poemas. As Elegias de Duíno. Sonetos a Orfeu, Asa]