sábado, 28 de junho de 2008

L Guardador de Ganados - XXVI



A las bezes, an dies de lhuç purfeita i eisata,
An que las cousas ténen toda la rialidade que puoden tener,
Pregunto-me a mi mesmo debagar
Porquei sequiera le dou you
Beleza a las cousas.


Ua flor ten beleza?
Ten beleza acauso un fruito?
Nó: ténen quelor i forma
I eisistença solamente.
La beleza ye l nome de qualquiera cousa que nun eisiste
Que you le dou a las cousas an pagas de l gusto que me dan.
Nun quier dezir nada.
Antoce por que digo you de las cousas: son guapas?


Si, até a mi, que bibo solo de bibir,
Ambisibles, bénen a tener cumigo las mintiras de ls homes
Delantre las cousas,
Delantre las cousas que simplesmente nun eisísten.


Que defícele ye ser própio i nun ber senó l bisible!]


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Às vezes, em dias de luz perfeita e exacta,
Em que as coisas têm toda a realidade que podem ter,
Pergunto a mim próprio devagar
Por que sequer atribuo eu
Beleza às coisas.


Uma flor acaso tem beleza?
Tem beleza acaso um fruto?
Não: têm cor e forma
E existência apenas.
A beleza é o nome de qualquer coisa que não existe
Que eu dou às coisas em troca do agrado que me dão.
Não significa nada.
Então por que digo eu das coisas: são belas?


Sim, mesmo a mim, que vivo só de viver,
Invisíveis, vêm ter comigo as mentiras dos homens
Perante as coisas,
Perante as coisas que simplesmente existem.


Que difícil ser próprio e não ver senão o visível!]

sexta-feira, 27 de junho de 2008

La lhargura de ls dies



Inda quando s'alárgan ls dies, siempre chega sou fin, i nun adelantra queré-los apressiar. Apuis, cumo siempre, deziremos que passa mui debrebe l tiempo, l tiempo que dura quanto bonde para dar tiempo al moler de ls uossos i de l'alma.



quinta-feira, 26 de junho de 2008

L uoco



Fuste te i quedou un uoco adonde la selombra se anfrisgou: ha de ser meidie quando tornares i eilha scatrapulhará pula tarde afuora. Ls puiales aspéran que ls bengas a regar de fresquidon apuis la séstia, que astanho nun fazírun la fogueira de San Juan pa le scamugir la sarna nin bieno ourbalheira que le lhabara l çurro. Que quieres, esta ye ua era an que l tiempo stá a bolcar para outra era, i nun adelantra: mas, se stubiras alhá, siempre te tenien mais un cachico de respeito, tan scasso anda por ende. Talbeç te háian puosto an pie dua jinela i para seguires l aire pul abanar de las fuolhas, que siempre puodes por el mandar algue rezon s'acauso corrir al modo, a dreitas al Sul: estes dies, bien beio que stá mais alboriçada la squina de todos ls aires, adonde moro i de que naide gusta: mas bou-te a assoprar un segredo que nunca le cuntei a naide, esse aire siempre fuorte fui l modo que achei de mantener l bolo que me lhieba pa la rialiadade que bou lhaboriando, loinge deste fazer de cuonta an que m'anredo i que m'anreda. Sabes bien que un die destes tenemos de purparar la fiesta de ls anhos, mas esso nun passa de azona pa me poderes cuntar las cuontas que nun has calhado que bonde. Talbeç a esta hora tamien steias a subrecenar la çtáncia que te cuorre nas benas, esse modo de l sangre nun ferber a cachon i ls páixaros de ls uolhos nun deixáren bolar ls azules adonde siempre póusan. Yá te falei de l uoco? Ye un porblema l retombo que l aturde, percipalmente a la tarchicha, quando las andorinas rézan l rosairo ne ls filos de l telifone. Por anquanto, bou-le fazendo fiestas a la aritmética, a ber se ls númaros dúran i nun páran de correr pula spina de l tiempo, alhenos al quelubrinar de las horas.



quarta-feira, 25 de junho de 2008

Biaiges



Bengo dua caminada doutro seclo, que inda mal sacudi l puolo de l tiempo i yá arródio para alhá outra beç: ye l modo que tengo de besitar outros amigos que móran fuora deste tiempo, i aporbeito pa le pedir ua pinga d'eiternidade. Hoije staba cun gana de t'ir a ber, mas inda nun habie salido i yá l tiempo quedara cun de nuite: assi, se fusse, cun que uolhos te iba a ber? Até stube a aguçar uas palabras para te dezir, mas nin finicas me cáben pul machinal de adonde questúman bolar. Yá bés, iba a chegar an pie de ti sien claridade ne ls uolhos para te ber i sin palabras para te dezir. You bien sei que l silenço pagaba la biaige, mas, apuis de ende s'agarrar, quien ye que iba a calhar esse almanecha? Dous silenços assi redondos, l miu i l tou, sei-lo bien, dan an termienta pula cierta.



terça-feira, 24 de junho de 2008

Inda tenemos que falar doutros sanjuanes




Cada nuite ten sue maneira de caier, cunsante l bózio que ampunta l sol i mos deixa suspensos de la punta de la manhana. Nunca sabemos adonde la nuite mos lhieba, nunca adebinamos adonde la manhana mos bai a deixar. Até l sol, quando se çpon, dízen que ua beç ha de ser la redadeira, nin que seia deiqui a remelhones d'anhos: mas al sol nun le passará pula cabeça que aqueilha biaige puode nun tener buolta: a la ua l sol nun ten cabeça, a la outra se la tubisse la calentura nun l deixarie pensar. Passamos mos tan debrebe que queda siempre algo por fazer ou algue palabra ou géstio por dezir, mas todo esso somos nós a querer angarrar pula rodriga de l tiempo, squecendo-mos que l tiempo debelga demais para poder serbir de rodriga. Deixa-te ir, que inda nun son horas: assomei-me i inda nun beio la punta de l camino, nin sequiera berdega la nubrina que ancubre l nada que le queda para alhá. Sou capaç de sentir l lhadrar de ls perros, sentado ne l puial, de modo mais rial do que se stubira alhá, ampalpando la mancha parda de l sudor seco na tiesta apuis de la segada, agora dun oulor mais agre. Inda tenemos que acender la fogueira, que yá stan pasmados ls marrolhos, i ls sanjuanes relóucan por cantigas: hemos de saltar i ampuntar la sarna até outra fogueira, que inda hemos de saber qual bai a ser. Tenes la nuite toda para lhembrar ls que saltórun la fogueira ls tous anhos todos, a fazer fé na purficaçon de l fuogo que sana, i n'auga fresca de l'alba que lhaba las malinas, c'un respiro d'ourbalheira a amerosar ls uossos deloridos. Aspera a manhana i hemos de falar de sanjuanes de que inda nun me falestes: stan purparadas las fuolhas de l caderno, i até l oubido xordo se bai abrindo pa t'oubir. Ye agora l tiempo de las pastoricas, de modo que até nestas nuites, mais scuras que ua spera, relhúzen sues lhuzicas, andebles, assi i todo lhuzicas. Quando l sol s'oupir, ben te ambora, que hai sítios adonde nun cumben quedar muito tiempo: cumo dan auga pa manhana, sobra te un die ou dous an que puodes meter folga de regar la huorta.


segunda-feira, 23 de junho de 2008

Assomadeiro 36



Quedas-te para alhá las augas que te manas, lhagona adonde se pérden uolhos i pensar. Habie abaixado la nuite i stában calhados ls páixaros na arble de la squina. Até las palabras, antes aparchacadas pul l silençoo, yá se habien sumido. Nó, l pintor nada ha de pintar, que solo a nadas se poderá assomar, i solo telas brancas le poderan salir de la mano, brancas cumo risas de nun acraditar. Ou talbeç negras, cumo l tiempo, l tiempo fuora del mesmo. Talbeç puoda pintar l que nun se bei i solo quelores i pinzeles cunsíguen adebinar. Claro que apuis naide bai a antender, mas esso ye assi cun todo: mesmo quando cuidamos que antendemos, nun sabemos dezir l que antendemos. Agora, miras la nuite cumo ua ouracion: uas bezes ye l'alma i solo eilha que te colga de ls dies, outras ye l cuorpo i solo el que se t'atrabessa na bida. Nun admira que seias siempre dues pessonas. Pa la muorte nunca para de mos lhebar l'augadeira de l tiempo: mas porquei passar por tantos arressaios, picones, barrancos, faias? L amor, salagre, bai-se rendando cumo un bafo, tecendo la dureç dun siempre nuobo ampeço, cumo l nacer de l sol que, d'anriba la nuite, solo se puode adebinar i desear.


domingo, 22 de junho de 2008

L Guardador de Ganados - XXV

Las bolas de xabon que este garotico
Se antreten a fazer cua palhica
Son traslhucidamente ua filosofie toda.
Clas, einúteles i passageiras cumo la Natureza,
Amigas de ls uolhos cumo las cousas,
Son aqueilho que son
Cun ua precison redundica i aérea,
I naide, nin mesmo l garotico que las faç,
Quier que eilhas séian mais do que parécen ser.


Algues mal se béien ne l aire lhúcido.
Son cumo l airico que passa i mal apenas topa nas froles
I que solo sabemos que passa
Porque qualquiera cousa se adelgeira an nós
I aceita todo mais çclaradamente.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

As bolas de sabão que esta criança
Se entretem a largar de uma palhinha
São translucidamente uma filosofia toda.
Claras, inúteis e passageiras como a Natureza,
Amigas dos olhos como as coisas,
São aquilo que são
Com uma precisão redondinha e aérea,
E ninguém, nem mesmo a criança que as deixa,
Pretende que elas são mais do que parecem ser.


Algumas mal se vêem no ar lúcido.
São como a brisa que passa e mal toca nas flores
E que só sabemos que passa
Porque qualquer coisa se aligeira em nós
E aceita tudo mais nitidamente.]


sábado, 21 de junho de 2008

L centro de l mundo

Houbo un tiempo an que sabie bien adonde era l centro de l mundo: la mie tierra. Apuis fui bolando, folharasca al aire. Perdi l centro quando çcubri que tornar era ampossible, i nin l cuorpo persente podie fazer esse milagre.

sexta-feira, 20 de junho de 2008

Sítios

L delor fui-se oupindo cumo selombra que, zde meidie, se bai spargindo debagar, a fazer caçuada de l sol. Purmeiro, quaije festica que passara de sous lhemites, apuis anterrando sues gárrias até las raízes de l aire que respiraba. Staba eilhi l manadeiro, naquel eisato punto: se s'assomasse era possible arrincá-la, mas nun se deixaba ber; mas staba eilhi, i era possible declará-le guerra eilhi mesmo, para alhá daqueilha raia al lhado dreito de la cabeça acerca las sienes. Onte tube un sfergante de felcidade, pequeinho mas mui fuorte: bien le quije çcubrir l sítio, agarrá-la i prendé-la para to la bida, mas nun fui capaç. La felcidade nun ten sítio: l mundo a que pertence nun se çcubre, hai que lo (star siempre a) custruir.



sexta-feira, 13 de junho de 2008

L Guardador de Ganados - XXIV


L que nós bemos de las cousas son las cousas.
Porque beriemos nós ua cousa se houbira outra?
Por que ye que ber i oubir serie eiludirmos-mos
Se ber i oubir son ber i oubir?


L eissencial ye saber ber,
Saber ber sin star a pensar,
Saber ber quando se bei,
I nin pensar quando se bei
Nin ber quando se pensa.


Mas esso (tristes de nós que traiemos l’alma bestida!),
Esso eisige un studo fondo,
Ua aprendisaige de zaprender
I un ancerradeiro na lhibardade daquel cumbento
De que ls poetas dízen que las streilhas son freiras eiternas
I las froles las penitentes cumbencidas de un solo die,
Mas adonde al fin las streilhas nun son mais que streilhas
Nin las froles son mais que froles,
Sendo por bias desso que le chamamos streilhas i froles.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

O que nós vemos das coisas são as coisas.
Porque veríamos nós uma coisa se houvesse outra?
Por que é que ver e ouvir seria iludirmo-nos
Se ver e ouvir são ver e ouvir?


O essencial é saber ver,
Saber ver sem estar a pensar,
Saber ver quando se vê,
E nem pensar quando se vê
Nem ver quando se pensa.


Mas isso (tristes de nós que trazemos a alma vestida!),
Isso exige um estudo profundo,
Uma aprendizagem de desaprender
E uma sequestração na liberdade daquele convento
De que os poetas dizem que as estrelas são as freiras eternas
E as flores as penitentes convictas de um só dia,
Mas onde afinal as estrelas não são senão estrelas
Nem as flores senão flores,
Sendo por isso que lhes chamamos estrelas e flores.]


[Faç hoije 120 anhos que naciu Fernando Pessoa. Hai inda outra pessona mui special que faç hoije anhos: para el todo l melhor de l mundo, siempre.]

quinta-feira, 12 de junho de 2008

Ls que pérden



Dízen que perdiste siempre, eiterno derrotado. Mas nunca bolbiste la cara a la lhuita i... a la bida. L que quier dezir perder, quando se guarda la denidade, calhada mas fuorte, que manten ls derrotados de cabeça albantada i ls ampurra palantre? Li nun sei adonde, dezido por nun sei quien, que nada s'acumpara a la denidade de ls derrotados, squecidos, maltratados, porque ten de ser mui grande la fuorça anterior que la manten. Pa ls que gánhan, todo ye fácele: nun falo de la bola, mas de la stória.


quarta-feira, 11 de junho de 2008

Assomadeiro 34



A l'antrada la peinha hai un muntonico de palhaços i arena, miolha de adonde agora ye l buraco de l formigueiro. Nun se bei adonde chégan sous tunes, mas parece que cuntina l sfuracar, cientos d'anhos i milhones de formigas apuis. Nun se bei nanhun carreiron de formigas, talbeç porque, berdadeiramente, solo camina pul tiempo.


terça-feira, 10 de junho de 2008

La Tierra Santa


Hei coincido a Jericó,
tamien you hei tubido la mie Palestina,
las paredes de l manicómio
éran las muralhas de Jericó
i ua poça d’auga puorca
que mos batizou a todos.
Alhá andrento éramos heibreus
i ls Fariseus quedában an riba
i staba tamien ende l Messias
perdido ne l juntouro de giente:
un boubo que ouliaba al Cielo
todo l sou amor an Dius.


Nós todos, ganado de ascetas
éramos cumo páixaros
i alas bezes ua rede
scundida prendie-mos
mas íbamos a caras a la segada,
la segada de l nuosso Senhor
i Cristo l Salbador.


Fumos lhabados i anterrados
ouliemos a ansénsio.
I apuis, quando amábamos
dában-mos xoques eilétricos
porque, dezien, un boubo
nun puode amar a naide.


Mas un die de andrento la sepultura
tamien you me albantei
i tamien you cumo Jasus
tube la mie rucerreiçon,
mas nun chubi als cielos
abaixei als einfiernos
de adonde rebeio barada
las muralhas de la antiga Jericó.

Alda Merini
Traduçon de Fracisco Niebro




[an eitaliano:

La Terra Santa

Ho conosciuto Gerico,
ho avuto anch’io la mia Palestina,
le mura del manicomio
erano le mura di Gerico
i una pozza di acqua infettata
ci ha battezzati tutti.
Lí dentro eravamo ebrei
e i Farisei erano in alto
e c’era anche il Messia
confuso dentro la folla:
un pazzo che urlava al Cielo
tutto il suo amore in Dio.


Noi tutti, branco di asceti
eravamo come gli uccelli
e ogni tanto una rete
oscura ci imprigionava
ma andavamo verso la messe,
la messe di nostro Signore
e Cristo il Salvatore.


Fummo lavati e sepolti,
odoravamo di incenso.
E dopo, quando amvamo
ci facevano gli elettrochoc
perché, decevano, un pazzo
non può amare nessuno.


Ma un giorno da dentro l’avello
anch’io mi sono ridestata
e anch’io come Gesú
ho avuto la mia resurrezione,
ma non sono salita ai cieli
sono discesa all’inferno
da dove riguardo stupita
le mura di Gerico antica.]


La tie i la pita

Ua tie tenie ua pita que le ponie un uobo a cada die. La tie, que era biúda i passaba mal por ser solica, pensou alhá cun eilha:

- Bou-le a dar mais grano a la pita i assi puode ser que me ponga dous uobos por die.

La tie assi fizo. Antoce, la pita ampeçou a quedar cada beç mais gorda, de tanto grano que comie. Chegou a un punto an que staba tan gorda que yá nien un uobo por die ponie.

Porqui se bei que se nun tubires cuidado i forçares l que yá te stá a serbir, acabarás por perder l que yá tenes.

segunda-feira, 9 de junho de 2008

Hai un die feliç

A caminar dediquei-me esta tarde
Las rues, suien un germo, de la mie tierra
Acumpanhado pula buona tarchica
Que ye l solo amigo que me queda.
Todo stá cumo datrás, l outonho
I sue rala candela de nubrina,
Mas l tiempo há cubierto todo
Cun sou branco manto de tristeza.
Nunca pensei, acraditai-me, un sfergante
Tornar a ber esta querida tierra,
Mas agora que bolbi nun antendo
Cumo fui capaç de fastar-me de sue puorta.
Nada demudou, nin sues casas brancas
Nin sous bielhos portones de madeira.
Todo stá na sou sítio; las andorinas
Na torre mais alta de l’eigreija;
L caracol ne l jardin, i l musgo
Nas húmadas manos de las piedras.
Nun se puode dubidar, este ye l reino
De l cielo azul i de las óndias secas
Adonde todo i cada cousa ten
Sue special i hounesta lhienda:
Até na própia selombra reconheço
La mirada celhestre de mie bó.
Estes fúrun ls feitos memorables
A que assestiu mie mocidade purmeira,
L correio na squina de la praça
I la houmidade nas muralhas bielhas.
Cousa buona, Dius miu!; nunca un sabe
Apreciar la suorte berdadeira,
Quando la manginamos mais loinge
Ye ende que stá mesmo mais acerca.
Cuitadico de mi, cuiadico de mi!, algo me diç
Que la bida nun ye mais que ua eilusion;
Ua eilusion, un suonho sin bordas,
Ua pequeinha nubre passageira.
Bamos por partes, nun sei bien quei digo,
L’eimocion chube-se-me a la cabeça.
Cumo yá era la hora de l silenço
Quando treminei mie special ampresa,
Ua trás doutra, nua ountura muda,
Pa l chequeiro tornában las canhonas.
Saludei-las personalmente a todas
I quando stube delantre l arboledo
Que dá de comer al oubido de l biajante
Cun sue einefable música secreta
Lhembrei l mar i cuntei las óndias
An houmenaije a mies armanas muortas.
Purfeitamente bien. Cuntinei mie biaije
Cumo quien de la bida nada spera.
Passei delantre l rodezno de l molino,
Detube-me delantre dun soto:
L oulor de l café siempre ye l mesmo,
Siempre la mesma lhuna an mie cabeça;
Antre l riu dessa altura i l de agora
Nun çtingo nanhue çfréncia.
Reconheço-la bien, esta ye l’arble
Que miu pai puso delantre la puorta
(Eilustre pai que an sous buns tiempos
Fura melhor que ua jinela abierta).
You astribo-me a dezir que la sue cunduta
Era ua cópia fiél de l’Eidade Média,
Quando l perro drumie serenamente
Ambaixo l anglo reto dua streilha.
Nestas alturas sinto que m’ambuolbe
L delicado oulor de las bioletas
Que mie adorada mai fazie
Para curar la tosse i la tristeza.
Quanto tiempo passou zde essa altura
Nun serie capaç de l dezir cun certeza;
Todo stá na mesma, seguramente,
L bino i l reissenhor anriba la mesa,
Mius armanos pequeinhos a esta hora
Dében de star a bolber de la scuola:
Nun fura l tiempo haber antrubiado todo
Cumo ua branca termienta de arena!

Nicanor Parra (Chile)
Traduçon de Fracisco Niebro




[an castelhano:

Hay un día feliz

A recorrer me dediqué esta tarde
Las solitarias calles de mi aldea
Acompañado por el buen crepúsculo
Que es el único amigo que me queda.
Todo está como entonces, el otoño
Y su difusa lámpara de niebla,
Sólo que el tiempo lo ha invadido todo
Con su pálido manto de tristeza.
Nunca pensé, creédmelo, un instante
Volver a ver esta querida tierra,
Pero ahora que he vuelto no comprendo
Cómo pude alejarme de su puerta.
Nada ha cambiado, ni sus casas blancas
Ni sus viejos portones de madera.
Todo está en su lugar; las golondrinas
En la torre más alta de la iglesia;
El caracol en el jardín, y el musgo
En las húmedas manos de las piedras.
No se puede dudar, éste es el reino
Del cielo azul y de las hojas secas
En donde todo y cada cosa tiene
Su singular y plácida leyenda:
Hasta en la propia sombra reconozco
La mirada celeste de mi abuela.
Estos fueron los hechos memorables
Que presenció mi juventud primera,
El correo en la esquina de la plaza
Y la humedad en las murallas viejas.
¡Buena cosa, Dios mío!; nunca sabe
Uno apreciar la dicha verdadera,
Cuando la imaginamos más lejana
Es justamente cuando está más cerca.
Ay de mí, ¡Ay de mí!, algo me dice
Que la vida no es más que una quimera;
Una ilusión, un sueño sin orillas,
Una pequeña nube pasajera.
Vamos por partes, no sé bien qué digo,
La emoción se me sube a la cabeza.
Como ya era la hora del silencio
Cuando emprendí mi singular empresa,
Una tras otra, en oleaje mudo,
Al establo volvían las ovejas.
Las saludé personalmente a todas
Y cuando estuve frente a la arboleda
Que alimenta el oído del viajero
Con su inefable música secreta
Recordé el mar y enumeré las hojas
En homenaje a mis hermanas muertas.
Perfectamente bien. Seguí mi viaje
Como quien de la vida nada espera.
Pasé frente a la rueda del molino,
Me detuve delante de una tienda:
El olor del café siempre es el mismo,S
iempre la misma luna en mi cabeza;
Entre el río de entonces y el de ahora
No distingo ninguna diferencia.
Lo reconozco bien, éste es el árbol
Que mi padre plantó frente a la puerta
(Ilustre padre que en sus buenos tiempos
Fuera mejor que una ventana abierta).
Yo me atrevo a afirmar que su conducta
Era un trasunto fiel de la Edad Media,
Cuando el perro dormía dulcemente
Bajo el ángulo recto de una estrella.
A estas alturas siento que me envuelve
El delicado olor de las violetas
Que mi amorosa madre cultivaba
Para curar la tos y la tristeza.
Cuánto tiempo ha pasado desde entonces
No podría decirlo con certeza;
Todo está igual, seguramente,
El vino y el ruiseñor encima de la mesa,
Mis hermanos menores a esta hora
Deben venir de vuelta de la escuela:
¡Sólo que el tiempo lo ha borrado todo
Como una blanca tempestad de arena!]

l çpipar de l cuorpo



Cada beç mais t'assomas als delores, als uossos spartiçados, a la chicha siempre cumo se houbira lhebado ua túndia. Nunca falestes tanto cuntigo, nin te faziste tanta pregunta. Apuis, dizes que yá nun stás acá a fazer nada, mas la berdade ye que las cousas yá nun te sálen cumo dantes, cumo quieres. L cuorpo yá nun acumpanha la cabeça, parece-te que se çpipa deilha. I nun achas modo de l agarrar, l almanecha. Quando te assomas a ti mesmo, tenes miedo de preguntar: adonde stá la raia redadeira, l lhemite de la degradaçon an que mos queremos ber?; até adonde l que mos aguantamos inda ye denidade? I, apuis, chube-te aquel fernesin de nun seres capaç de te respunder, i botas-te a sachadas als dies i a la huorta.



L Guardador de Ganados - XXIII


L miu mirar azul cumo l cielo
Ye sereno cumo l’auga al sol.
Ye assi, azul i sereno,
Porque nun anterroga nin se spanta...


Se you anterrogasse i me spantasse
Nun nacien froles nuobas ne ls cerrados
Nin demudarie qualquiera cousa ne l sol de modo a el quedar mais guapo...
(Inda se nacíran froles nuobas ne l cerrado
I se l sol demudasse para mais guapo,
You sentirie menos froles ne l cerrado
I achaba mais feio l sol...
Porque todo ye cumo ye i assi ye que ye,
I you aceito, i nin agradeço,
Pa nun parecer que penso nesso...)

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

O meu olhar azul como o céu
É calmo como a água ao sol.
É assim, azul e calmo,
Porque não interroga nem se espanta...


Se eu interrogasse e me espantasse
Não nasciam flores novas nos prados
Nem mudaria qualquer coisa no sol de modo a ele ficar mais belo...
(Mesmo se nascessem flores novas no prado
E se o sol mudasse para mais belo,
Eu sentiria menos flores no prado
E achava mais feio o sol...
Porque tudo é como é e assim é que é,
E eu aceito, e nem agradeço,
Para não parecer que penso nisso...)]


domingo, 8 de junho de 2008

anhos

Hai quien cunte mius anhos por cinquenta,
Mas digo you que pássan de quenhientos
- bien s’alharga até nós l’Eidade Média! -
Çque todos nós nacimos, i ye mintira
La era de l belhete d’antidade:
Nun ye por anhos que se cunta l tiempo
Mas puls passos que dan dreitos, salude,
Bida buona que traia ls paraísos,


Anque solo an sfergantes bote pítulas
La felcidade, i steia alhá de l tiempo,
Siempre puoden ls sfergantes ser mais spessos
Ls delores mais lhebes i las fames
Cun mais arte anganhadas. Denidade
Nunca a la caridade le deixou
Stender la mano sien nada capaç
De l stómado anganhar i calhar l’alma.

Fracisco Niebro

sábado, 7 de junho de 2008

la frecha de Zenan



A las bezes custa a chubir l die, tan fondas raízes bótan las horas muortas. Atrelonda l zerto de ls passos, quando cuntínan solos yá sien nós anriba: çpipados antre nós i nós, ouliados antre tiempo i tiempo. Nunca l delor ten tiempo de s'oupir an ser, nunca la frecha de Zenan chega a sou albo: bala-mos la choupa de las palabras, que todo eilhas aguántan, que todo eilhas mos tráien: diç san juan que al percípio eisistie la palabra i que la palabra era dius: anton, quei seremos nós que criemos las palabras i nun paramos de cun eilhas criar mundos?



sexta-feira, 6 de junho de 2008

einfierno



Nubres ralas cólan la lhuç, que s'arrama cumo an sbeijadeira. La nuitica abre sue puorta i assoma-se a la mortalha de fumo de ls altemobles, a amarelhar l'abenida. Sentei-me antes de me scapar pula fin de sumana al para drento: ye mui custoso nun zbiar la cara a la lhambada triste de las fuolhas: estas arbles son mais un cunceito, arbles teóricas, i l que beio nun passa dua selombra de las outras, las berdadeiras, que se scapórun de l einfierno. I l einfierno ye l mirar, que a esta paisaige até s'afizo.



tenes tiempo pa la nuite



Cul San Juan ben l çcanso de l aire ou talbeç todo nun passe de falta de fuolgo: ye agora que la prainada ampeça a arder an claro, i calha mal que l aire saque férias neste tiempo. Nun béilan las beletas sue selombra, i nas canales stiráçan-se ls telhados ancostando la barriga al capion: cumo ua eiternidade, técen filos d'anfado sues aranheiras. Regas l puial a chamar l oulor de la nuitica, anquanto deixas que la séstia adóndie sue piele até meia tarde. Nun t'apréssies: inda nun botórun grilo las palabras, i ls uolhos nun tornórun daquel lhado de ls anhos: tenes tiempo pa la nuite, riu sin fin que nunca seca l manadeiro.

quinta-feira, 5 de junho de 2008

Foias i jazidos



Ne ls semitérios hai jazidos i hai foias. Nestas, de tiempos a tiempos, demuda l morador: para adonde bai l que yá alhá staba? i ls que ban para un jazido, quédan alhá eiternamente? Las preguntas nun ténen repuosta, por ua rezon bien hounesta: tanto jazidos cumo foias son feitos pa ls bibos i nó pa ls muortos; uns i outras nun ban alhá de la lhembráncia.


Andeixas a Bárbela Scraba


Aqueilha cautiba
Que me ten cautibo,
Porque neilha bibo
Yá nun quier que biba.
You nunca bi rosa
Tan guapa i florida,
Que als uolhos an bida
Fura mais fermosa.


Nin ne l campo flores,
Nin ne l cielo streilhas,
Nun son guapas eilhas
Cumo ls mius amores.
Rostro sin eigual
Uolhos sossegados,
Negros i cansados,
Nó de fazer mal.


Ua grácia biba,
Que neilhes le mora
Para ser senhora
De quien ye cautiba.
Negro pélo ten,
Ende l pobo anton
Perde oupenion
Que l rúcio cumben.


Negrura d’Amor,
Tan doce figura,
Que la niebe jura
Trocar la quelor.
Tan mansa alegrie
Que l siso acumpanha;
Parece ser stranha,
Bárbela nun ye.


Preséncia serena
Que ls truonios amansa;
Neilha anfin çcansa
Toda la mie pena.
Ye esta cautiba
Que me ten cautibo,
I, pus neilha bibo,
Ye fuorça que biba


Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Endechas a Bárbara Escrava

Aquela cativa
Que me tem cativo,
Porque nela vivo
Já não quer que viva.
Eu nunca vi rosa
Em suaves molhos,
Que para meus olhos
Fosse mais formosa.


Nem no campo flores,
Nem no céu estrelas,
Me parecem belas
Como os meus amores.
Rosto singular
Olhos sossegados,
Pretos e cansados,
Mas não de matar.


Uma graça viva,
Que neles lhe mora,
Para ser senhora
De quem é cativa.
Pretos os cabelos,
Onde o povo vão
Perde opinião
Que os louros são belos.


Pretidão de Amor,
Tão doce a figura,
Que a neve lhe jura
Que trocara a cor.
Leda mansidão
Que o siso acompanha;
Bem parece estranha,
Mas bárbara não.


Presença serena
Que a tormenta amansa;
Nela enfim descansa
Toda a minha pena.
Esta é a cativa
Que me tem cativo,
E, pois nela vivo,
É força que viva.]

quarta-feira, 4 de junho de 2008

L Guardador de Ganados XXII




Cumo quien nun die de berano abre la puorta de casa
I spreita pa la calor de la rue cula cara toda,
A las bezes, nun pronto, dá-me la Natureza de xapa
Na cara de ls mius sentidos,
I you quedo cunfuso, albrotado, querendo antender
Nun sei bien cumo nin l quei.

Mas quien me mandou a mi querer antender?
Quien me dixo que habie que antender?

Quando l berano me passa pula cara
La mano lhebe i caliente de l sou airico,
Solo tengo que sentir agrado porque ye airico
Ou que sentir zagrado porque ye caliente,
I assi i todo que you l sinta,
Assi, porque assi l sinto, ye que ye miu deber senti-lo…
.
Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro
.
.
.
.
.
[an pertués:
Como quem nun dia de Verão abre a porta de casa
E espreita para o calor dos campos com a cara toda,
Às vezes, de repente, bate-me a Natureza de chapa
Na cara dos meus sentidos,
E eu fico confuso, perturbado, querendo perceber
Não sei bem como nem o quê...

Mas quem me mandou a mim querer perceber?
Quem me disse que havia que perceber?

Quando o Verão me passa pela cara
A mão leve e quente da sua brisa,
Só tenho que sentir agrado porque é brisa
Ou que sentir desagrado porque é quente,
E de qualquer maneira que eu o sinta,
Assim, porque assim o sinto, é que é meu dever senti-lo...]

terça-feira, 3 de junho de 2008

Las raposas chenas de sede


Ua beç, las raposas, todas mui chenicas de sede, ajuntórun-se a la borda de l riu Menandro. L riu, nessa altura, lhebaba ua corriente mui fuorte. Eilhas bien s’animában uas a las outras, mas nun habie meia de nanhue deilhas ser la purmeira a botá-se al riu.
Al fin de algun tiempo ua deilhas puso-se a fazer caçuada de las outras, agabando-se de ser la mais baliente. I, nesto, botou-se a l’auga mui fouta. La corriente, que era mui fuorte, arrastrou-la pa la bena de l’auga, i las outras raposas ampeçórun a boziar anquanto la seguien zde la borda:
- Nun mos deixes, cumpanheira, buolbe i cunta-mos cumo ye que poderemos buer auga sien correr peligro.
Mas la raposa, anquanto era arrastrada i bendo que yá nun tenie salbaçon possible, respundiu-le:
- Agora nun puodo, que bou a lhebar ua mensaige para Mileto; quando bolbir yá bos cuntarei.

Porqui se bei cumo ls fanfarriones acában por traier siempre l peligro a la mano.

segunda-feira, 2 de junho de 2008

cumo un airico

Que nunca l sol te roube l frescor de la selombra
i siempre te lhabe a la purmanhana l berde.
Quando te quejires ir, que seia cumo un airico:


un rugido lhebe antre l abanar de la rama,
ua auguita que busca l'augadeira
aceçonando la tierra ressequida.

domingo, 1 de junho de 2008

Salmos (022)


Salmo de Dabide, pa l mais alto cantador.
Pa la moda «La corça de manhana».


Miu Dius, miu Dius, poeque me zampareste,
nun oubindo l miu choro, las palabras de l miu bramido?
Miu Dius, bózio por ti to l die i nun me respondes
to la nuite i yá nun tengo fuolgo.
Mas tu sós l Santo
i moras antre ls lhoubores de Eirael.
An ti cunfiórun ls nuossos pais,
cunfiórun i tu lhibreste-los.
A ti boziórun i fúrun salbos,
cunfiórun an ti i nun fúrun zamparados.


Mas you sou un brugo i nó un home,
la caçuada de ls homes i l çprézio de l pobo.
Todos ls que me béien caçúan de mi,
arregánhan ls beiços i menéian la cabeça, dezindo:
«Anquemendou-se al Senhor, el que l lhibre,
el que l salbe, yá que ye amigo del.»


Mas fuste que tireste de la barriga de mie mai,
i deste-me cunfiança, stando al peito de mie mai.
Pertenço-te zde la barriga de mie mai,
zde la barriga de mie mai tu sós l miu Dius.
Nun te baias d’an pir de mi, porque stou mui agoniado,
i nun tengo quien me bote ua mano.


Circa-me ua buiada de touros,
círcan-me fuortes touros de Basan.
Ábren acontra mi sues bocas,
cumo lhion que brama i çpartiça la chicha.


Cumo auga me arramei,
i todos ls mius uossos se çcunjuntórun;
l miu coraçon fizo-se cumo cera
i derretiu-se-me andrento de l peito.
Las mies guolas secórun-se cumo barro cozido
i la mie lhéngua colou-se-me al cielo de la boca,
faziste-me an puolo cumo de las foias.


Muitos perros me circórun,
solo tengo alredror quadrilhas de giente mala,
furórun-me las manos i ls pies:
poderie, agora, cuntar todos ls mius uossos,
eilhes béien esso i míran para mi.
Debíden antre eilhes ls mius besidos
i bótan suortes a ber quien queda cula mie capa.


Mas tu, Semhor, nun te baias para loinge,
sós la mie fuorça, nun tardes a ajudar-me.
Faç cun que mie bida scape de la spada,
i que eilha nun caia nas gárrias de ls perros.
Lhibra.me de la boca de ls lhiones,
lhibra-me de ls cuornos de ls búfalos.


Ende cuntarei-le l tou nome a mius armanos
i al meio de las assemblés te lhoubarei.
Bós, ls que temeis al Senhor, lhoubai-lo!
Bós, á semiente de Jacó, gloreficai-lo!
Bós, á semiente de Eirael, respeitai-lo!
Porque el nun çpreziou nien fizo caçuada de la agonia de l probe,
nien le bolbiu la cara,
mas oubiu-lo quando le boziou por ajuda.


De ti será l miu lhoubor na grande assemblé,
pagarei mies pormessas delantre de l pobo.
Ls probes comeran i quedaran fartos,
loubaran al Senhor ls que ándan a saber del:
buosso coraçon bibirá para siempre.


Han de se lhembrar de l Senhor i bolber-se para el
todas las gientes de la tierra;
ande botar-se al suolo delantre del
todos ls pobos i naciones,


porque de l Senhor ye l reino,
el reina subre todas las naciones.
Delantre del han de botar-se por tierra todos ls grandes de la tierra,
han de se drobar delantre del todos ls que abáixan al puolo
i assi nun puoden mantener sue bida.


Ua nuoba semiente l serbirá
i cuntará-le als que han de benir las marabilhas de l Senhor;
Al pobo que bai a nacer dará le a coincer la sue justícia,
cuntará l que el fizo.

Paisaige 34



Las casas éran sítios adonde moraba giente ou adonde se metien cousas de la giente ou animales de la giente. Agora, na rue, yá solo mora ua pessona, i las casas arriman-se uas a las outras cumo a serbíren-se de caiato. L silenço spreita pulas frinchas de las paredes de piedra suolta, cansado del mesmo: quien se dá de cuonta de l silenço a nun ser ancastrado antre bruídos? Até un candieiro, que daba solo pa l huorto, subirte agora la parede i atira l branco de las froles a la raiç de las aranheiras. Hai casas cun puorta de que yá naide sabe de la chabe, naide se lhembra de la última beç que fúrun abiertas: las paredes que inda aguántan l telhado, yá mais un jardin de arroç de ls telhados, campo abierto als gatos an febreiro, pantasmas que cun sous miedos ínchen ls dies. Yá por naide chube la curjidade de abrir aqueilhas puortas, yá naide quier saber de ls telhados, s'a mano ben chenos de boteiras. Todo, cul tiempo, bai deixando de ser ourgente, an todo l'amportança bai zbotando, to la bida camina pa l'eisséncia de pantasma, inda quando nun queremos ber, que ls uolhos solo béien l que ls justefique. Quando, a la nuitica, las andorinas fázen la formatura ne ls filos de eiletrecidade an sue çpedida al sol, achégan-se ls beirales cumo a spera de cun eilhas albantar bolo. Datrás coinciemos-le todos ls nius, puls cagadicos brancos anriba ls puiales: agora yá naide alhá se senta para que un se puoda dar de cuonta. Hai muito que se secou l uolmo de l huorto, i ende nun ten la queruja altar para sou pios: assi i todo, nunca houbo tanta muorte naqueilha rue, l que dou cuonta de l crédito de la maldade de ls pios de queruja. I, quando passo, inda beio las pessonas sentadas als puiales, l postigo abierto, ls uolhos pochudos apuis la séstia: la pantasma sou you que me slúbio naquel outro mundo.

Nun hai meia de l sol



Nun hai meia de l sol benir, redondo i lhimpo, sien tener aque star a zbiar ls rumiacos de las nubres para passar. Serie mais clarico, assi, este die 1 de júnio, feito die de la criança, anque nun saba bien para que sirbe. A nun ser que seia pa nun mos squecermos que ls outros dies de l anho nun son dies de la criança, yá que solo hai percison de lhembrar l que stá squecido. Hai ua declaraçon de ls dreitos de la criança. Nun amporta que seia probe, nó; l mais amportante ye l seguinte, que tamien you fui daprendendo cumo criança: la criança ten dreito a ser feliç, cun todo l que para esso se eisige; la criança ten dreito a ber ua raça de sol ne l sou feturo, ten dreito a tener feturo.



sábado, 31 de maio de 2008

L Guardador de Ganados - XXXI


Se a las bezes digo que a las froles le dá la risa
I se you dezir que ls rius cántan,
Nun ye porque you cuide que hai risas nas froles
I modas ne l correr de ls rius...
Ye porque assi fago-le mais sentir als homes falsos
L’eisistença berdadeiramente rial de las froles i de ls rius.


Porque scribo para eilhes me léren sacrafico-me a las bezes
A la sue burrice de sentidos...
Nun cuncordo cumigo mas perdono-me,
Porque solo sou essa cousa séria, un antreprete de la Natureza,
Porque hai homes que nun anténden la sue fala,
Por eilha nun ser fala nanhue.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Se às vezes digo que as flores sorriem
E se eu disser que os rios cantam,
Não é porque eu julgue que há sorrisos nas flores
E cantos no correr dos rios...
É porque assim faço mais sentir aos homens falsos
A existência verdadeiramente real das flores e dos rios.


Porque escrevo para eles me lerem sacrifico-me às vezes
À sua estupidez de sentidos...
Não concordo comigo mas absolvo-me,
Porque só sou essa coisa séria, um intérprete da Natureza,
Porque há homens que não percebem a sua linguagem,
Por ela não ser linguagem nenhuma.]

sexta-feira, 30 de maio de 2008

Assomadeiro 33



Cun este astro, manhana ha de sudar gilada. Lhembras-te de las nubres retrocidas - aqueilho era un delor... - de trasdonte? Bien te dixe que solo poderien dar auga. I la lhuna cun rodaixa al redror, cumo ls santos? Rechino, ye l que ende ben, inda que tarde. Essa cara an que hoije te colgueste nun anúncia dies serenos. Mas nun fagas couso, que destes assomadeiros nun se bei l tiempo de manhana: cumo poderies ber l que inda nun faziste? L que bés pula frincha de ls dies nun sós tu, mas tous quereres, mas tous miedos que píngan cul tiempo. Cumo poderies ber ls passos que nun andubiste? Essas nó, que son pisagadas que te traírun até eiqui: nun bés que miras al para trás!? Bota-te al camino, chube-te, anda-te até la fin de ti, que siempre tu te speras i siempre te cheiras a lhabado. Lhembras-te l die que te busqueste de candela pula rue? Até la tue selombra daba al para trás. Senta-te, serena, i spera que ls uolhos s'houmílden al tiempo, sien lhuç i sien quelor. Quando se t'acendíren ls dedos i te bolares an resfuolgo, ende ye tiempo de sentires l astro que ancarambina ls miedos que sálen nas rebuoltas de l camino. Al meio, se percisares quien t'acuda, bózia por ti.



Paisaige 33



L aire sorbiu-te las palabras, tierra de Agosto que nun aguanta l'auga. Bai-te reçumando ua ourbalheira de silenço, sien l frescor que ben cula manhana. Quedórun-te ls uolhos, parados, nun baláncio antre pregunta i miedo, nua abertura de boca antes de l bózio: bien tu me dezies que ls uolhos nun sirben solo para ber! Las angúrrias de la tiesta son sucos, grietas que quedórun apuis l arrebento que te tirou de tous lhemites, a arder an supernuoba, streilha cansada de sou cielo. Reçúman-te ganas de nada, sintes la chamada de ls buracos negros adonde todo queda tan pequeinho que nun se bei, mas ye tan grande essa fuorça que te suorbe l'alma até.


quinta-feira, 29 de maio de 2008

L Guardador de Ganados XXI

Se you podira morder la tierra toda
I sentir-le un gusto,
I se la tierra fura ua cousa para morder
Seria mais feliç un sfergante…
Mas you nien siempre quiero ser feliç.
Ye perciso ser de beç an quando anfeliç
Para se poder ser natural…
Nien todo ye dies de sol,
I l’auga, quando falta muito, pide-se.
Por esso agarro l’anfelcidade cumo felcidade
Naturalmente, cumo quien nun stranha
Que haba muntanhas i baixas
I que haba peinhas i yerba…

L que ye perciso ye ser-se natural i sereno
Na felcidade ou na anfelcidade,
Sentir cumo quien mira,
Pensar cumo quien anda,
I quando se bai a morrer, lembrá-se de que l die se muorre,
I que l poniente ye guapo i ye guapa la nuite que queda…
Assi ye i assi seia…

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Se eu pudesse trincar a terra toda
E sentir-lhe um paladar,
E se a terra fosse uma cousa para trincar
Seria mais feliz um momento…
Mas eu nem sempre quero ser feliz.
É preciso ser de vez em quando infeliz
Para se poder ser natural…
Nem tudo é dias de sol,
E a chuva, quando falta muito, pede-se.
Por isso tomo a infelicidade como felecidade
Naturalmente, como quem não estranha
Que haja montanhas e planícies
E que haja rochedos e erva…

O que é preciso é ser-se natural e calmo
Na felecidade ou na infelicidade,
Sentir como quem olha,
Pensar como quem anda,
E quando se vai morrer, lembrar-se de que o dia morre,
E que o poente é belo e é bela a noite que fica…
Assim é e assim seja…]

quarta-feira, 28 de maio de 2008

L galho i la raposa



Las pitas dun polheiro íban-se, cun sou galho, a scapar dua raposa i chubírun-se a un penheiro. La raposa mirou parriba i lhougo biu que, assi, nun iba a ser capaç de las caçar. Ende, tratou de ber se anganhaba l galho, dezindo-le:
- Podeis-bos abaixar dende cun toda la sigurança, pus acabou de salir ua lei que trai la paç antre todos ls animales i era para festear que you benie a correr atrás de bós. Abaixai dende para fazermos ua fiesta pulas buonas amboras.
L galho lhougo se dou de cuonta de la marosca, mas, fazendo de cuonta que nada antendira, dixo-le a la raposa:
- Essas amboras son bien alegres. Mira, bénen acolhá trés perros i até calha mesmo bien, pus será melhor asperar por eilhes i fazemos la fiesta por todos.
La raposa, mal oubiu amentar an perros, dixo-le al galho:
- La tue eideia si ye buona, mas tou cun miedo, nun se deia l causo de eilhes inda nun sabéren las amboras i me queréren caçar.
Mal chegando a acbar la fala, la raposa botou-se a fugir. Las pitas abaixórun de l polheiro adonde stában i tornórun al sou spenhicar.

Rues sin salida



Hai dies an que te bés nua rue sin salida, que dá para eilha mesma. Nun tornas al para trás: sabes que la sola salida ye cuntinar al palantre: mesmo adonde nun hai salida puodes siempre buscá-la ou fazé-la.


terça-feira, 27 de maio de 2008

A la squina de l lhume


Nobembre. Solo! Dius, que anseportable Mundo!
Naide, nin germo... Ls outros que fazeran?
Senhor! la Bida nun ye un brebe segundo:
Que lhargas horas estas horas! Que prefundo
Spleen l destas nuites que nun acabaran!


Tanto friu. (De ber m’ancarambina, la cama...)
Que friu! Ei, Joseph! Bota mais carbon!
I quando todo se apagar na d’ouro chama,
You botarei (para que sirbe? yá nun ama)
A las cinzas albas, miu probe coraçon!


Na rue l Aire cumo un gato mia to l die...
Á pescadores, stá tan brabo l Mar!
Cuidado... Bolinai! Deixai cuordas! Abemarie!
Chena de Grácia...Hourror! Muortos! I l’auga tan frie!...
Que triste ber ls Muortos a nadar!...


Spleen! Que hei-de fazer? Drumir, nun tengo suonho,
Lhieba-me la chicha l Delor, zgasta-me l prefil.
Nada hai pior que este sonhámbelo abandono!
Á mius Castielhos an Spanha! Á miu outonho
D’Alma! Ah miu caier-de-fuolhas, an Abril!


La Bida! Hourror! Á bós que dais l último suspiro!
Que felizes, stais-bos quaijeque a ir!
Á muorte, you quiero antrar para l tou Retiro!...
Oubo bater. Quien ye? Naide: un rato ... l Aire ...
Cuitado! ye l Georges, tísico a tussir ...


Més de Nobembre! Més de ls tísicos! Sudando
Quantos a esta hora, se truocen a morrer!
Bei-se ls Padres las manos, cuntentos, sfergando...
Més an que la cera dá mais i la framácia, i quando
Ls carpinteiros ténen mais obra a fazer...


Oubo un silbote. L camboio bai-se ... Anganchar-te
Quien me dira l bagon de ls suonhos mius!
Alhá passa, al loinge. Adius! Quejira acumpanhar-te...
- Buona biaije! Feliç quien se bai, quien parte!
Cuitadico de quien queda... Adius! Adius!


Que eilusion, biajar! Todo l Planeta ye zero.
An to l lhado ye malo l Home i buono l Cielo.
- Américas! Japon! Índias! Calbairo!... Quiero
Ir-me a l’Ilha a rezar na foia d’Antero
I a Águeda a buer auga de l Botaréu...


Bi l’Ilha Rúcia, l Mar! Pisei tierras de Spanha,
Tierras ralas, Niebes, Arenales;
Cantando, al lhunar, bagamundei pul’Almanha,
Armei an Fráncia mie tienda de campanha...
I anfado, anfado, anfado i nada mais!


Que hei-de fazer! Calhai essas cantigas eimundas,
Cerbejaries de l Quartier! Rezai, rezai!
Paisaige, adonde stás? Á lhunar, augas fondas!
Á choupos, a la tardica, altibos, mas quercundas,
Tal cumo suonhos i eideias sin sentido, ai!


Nun m’atermenta mais l Delor. Sou feliç. Tengo fé
An Dius, nua Outra-Bida, para alhá de l Aire.
Bendi mius lhibros, miu Filósofo queimei-lo até.
Agora, traio ua medalhica al peito
Cun quien falo, a las nuites, al deitar.


(I chuobe, ai...) Miu Dius! Que anseportable Mundo!
Nin germo! (L aire geme...) Ls outros que fazeran?
Senhor! la Bida nun ye un brebe segundo;
Que lhargas horas estas horas! Que perfundo
Spleen mortal l destas nuites que nun acabaran!


António Nobre,
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Ao canto do lume


Novembro. Só! Meu Deus, que insuportável Mundo!
Ninguém, viv’alma... O que farão os mais?
Senhor! a Vida não é um rápido segundo:
Que longas horas estas horas! Que profundo
Spleen o destas noites imortais!


Faz tanto frio. (Só de a ver me gela, a cama...)
Que frio! Olá, Joseph! Deita mais carvão!
E quando todo se extinguir na áurea chama,
Eu deitarei (para que serve? já não ama)
Às cinzas brancas, o meu pobre coração!


Lá fora o Vento como um gato bufa e mia...
Ó pescadores, vai tão bravo o Mar!
Cautela... Orçai! Largai a escota! Ave-Maria!
Cheia de Graça...Horror! Mortos! E a água tão fria!...
Que triste ver os Mortos a nadar!


Spleen! Que hei-de eu fazer? Dormir, não tenho sono,
Leva-me a carne a Dor, desgasta-me o perfil.
Nada há pior que este sonâmbulo abandono!
Ó meus Castelos-em-Espanha! Ó meu outono
D’Alma! Ó meu cair-de-folhas, em Abril!


A Vida! Horror! Ó vós que estais no último alento!
Que felizes, sois prestes a partir!
Ó morte, quero entrar no teu Recolhimento!...
Oiço bater. Quem é? Ninguém: um rato... o Vento...
Coitado! é o Georges, tísico a tossir ...


Mês de Novembro! Mês dos tísicos! Suando
Quantos a esta hora, não se estorcem a morrer!
Vê-se os Padres as mãos, contentes, esfregando...
Mês em que a cera dá mais e a botica, e quando
Os carpinteiros têm mais obra pra fazer...


Oiço um apito. O trem que se vai... Engatar-te
Quem me dera o vagão dos sonhos meus!
Lá passa, ao longe. Adeus! Quisera acompanhar-te...
- Boa viagem! Feliz de quem vai, de quem parte!
Coitado de quem fica... Adeus! Adeus!


Que ilusão, viajar! Todo o Planeta é zero.
Por toda a parte é mau o Homem e bom o Céu.
- Américas! Japão! Índias! Calvário! ... Quero
Mas é ir à Ilha orar sobre a cova do Antero
E a Águeda beber água do Botaréu...


Vi a Ilha Loira, o Mar! Pisei terras de Espanha,
Países raros, Neves, Areais;
Cantando, ao luar, errei nas ruas da Alemanha,
Armei na França minha tenda de campanha...
E tédio, tédio, tédio e nada mais!


Que hei-de eu fazer! Calai essas canções imundas,
Cervejarias do Quartier! Rezai, rezai!
Paisagem, onde estás? Ó luar, águas profundas!
Ó choupos, à tardinha, altivos, mas corcundas,
Tal como aspirações irrealizáveis, ai!


Não me tortura mais a Dor. Sou feliz. Creio
Em Deus, numa Outra-vida, além do Ar.
Vendi meus livros, meu Filósofo queimei-o.
Agora, trago uma medalha sobre o seio
Com a qual falo, às noites, ao deitar.


(E a chuva cai...)Meu Deus!Que insuportável Mundo!
Viv’alma! (O vento geme...) O que farão os mais?
Senhor! a Vida não é um rápido segundo;
Que longas horas estas horas! Que profundo
Spleen mortal o destas noites imortais!]


segunda-feira, 26 de maio de 2008

Las palabras sáben demais



Se las debano nunca le beio la punta; chamo-las i nunca acában de benir; pregunto-le i na repuosta queda siempre un bafo de mistério, cumo se nunca stubira purparado para todo l que ténen para me dezir; a la bezes passa por mi ua nuoba i sorbo-la cumo ostra, mas nunca me cabe n'ambuça: ye fiesta que me mata esta cunsemiçon de las palabras, alegrie adonde siempre s'anfrisga ua tristura que nunca me dá çcanso, i sien paraige s'upe i m'arredonda an óndias cumo poço apuis la piedra.



L regoixo

Aguanta l (tou) mundo anquanto puodas: a la puorta de l zistir, aguárdan las mundiadas cumo perro por regoixo: quando abócan, nun mais te déixan las canielhas de l'alma.

L lhion, la baca, la cabra i la canhona



Ua beç, un lhion, ua baca, ua cabra i ua canhona fazírun un trato: passarien a caçar todos quatro i debedirien l ganho antre eilhes, an partes armanas. Un cierto die achórun un benado i, apuis de muito porfiar, matórun-lo. Mui cansados, alhá debedírun l benado an quatro partes, cunsante treminado. Ende l lhion dixo-le als outros:
- Esta parte ye mie, cunsante l trato que fazimos; esta eiqui tamien me pertence porque you sou l mais baliente de todos; esta terceira tamien la bou a agarrar porque sou l rei de ls animales; la quarta parte que falta que naide s’astriba a bulhir neilha que you agarrarei esso cumo ua porbocaçon.
I, assi, l lhion quedou culas partes todas para el i todos se sentírun anganhados mas nada fazírun cun miedo de la grande fuorça de l lhion, que zumbaba deilhes todos.

domingo, 25 de maio de 2008

Cuntentos campos



Cuntentos campos, berdes arboledos,
Claras i frescas augas de cristal,
Que an bós los amostrais al natural,
Çfaiando-bos d’anriba ls fragaredos;


Montes perdidos, ásparos penedros,
Cumpuostos an cuncerto mui zeigual:
Sabei que, sin licença de miu mal,
Yá nun podeis deixar mius uolhos quedos.


I, pus me yá nun bedes cumo bistes,
Nun m'alégren berduras beciosas
Nin augas que correndo alegres bénen.


Sumbrarei antre bós lhembranças tristes,
Regando-bos cun lhágrimas suidosas,
I de l miu bien suidades solo ténen.

Luís de Camões
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Alegres campos, verdes arvoredos,
Claras e frescas águas de cristal,
Que em vós os debuxais ao natural,
Discorrendo da altura dos rochedos;


Silvestres montes, ásperos penedos,
Compostos em concerto desigual:
Sabei que, sem licença de meu mal,
Já não podeis fazer meus olhos ledos.


E, pois me já não vedes como vistes,
Não me alegrem verduras deleitosas
Nem águas que correndo alegres vêm.


Semearei em vós lembranças tristes,
Regando-vos com lágrimas saudosas,
E nascerão saudades de meu bem.]



Assomadeiro 32



Yá bou quedando rebolo a que l tiempo le fui lhabrando las squinas. Stá acerca l fin de la ribeira. Assi ache un remanso adonde l sol rechine i ceçon nun falte. Quien mirar la lisura de la piel, i admirar la redundeç de l star, que nun s'apréssie: alhá stan ls feitiços de ls bolcos zde l naciente, la friura de las augas, las ronchas de las arenas mais finas, ls silenços de las cencenhadas. L que se bei ye solo zlhumbramiento de ls uolhos agarrados al mundo, ye gana de que la ribeira nunca acabe, de que nunca percise remansos, de que nunca haba rebolo, de que nunca la piedra se gaste a aguçar la gadanha de ls dies.


Un die destes

Un die destes hei de tornar, you que nunca cheguei a salir: andube por ende a bagamundar i a anchir l cerron pa la merenda de ls uolhos.

sábado, 24 de maio de 2008

Percípio de l'eigualdade

Hai quien diga, i cun rezon, que las lhénguas son todas armanas i grandes i guapas: mas, de berdade, stan a pensar que la deilhes ye mais armana i mais grande i mais guapa do que todas las outras.

sexta-feira, 23 de maio de 2008

palabra macumba

la palabra ye mai de ls santos
la palabra ye pai de ls santos
cula palabra serpiente ye possible atravessar un riu
cheno de corcodilhos
passa-me a las bezes zenhar ua palabra ne l suolo
cun ua palabra fresca puode-se atrabessar l zerto
nun die de camino
el hai palabras remo para fastar ls tubarones
el hai palabras eiguana
el hai palabras sutibles essas son palabras brugo
el hai palabras de selombra cun çpertadores de rábia de centeilhas
el hai palabras Xangó
passa-me tener un nadar maladro nas cuostas dua palabra golfino.

Aimé Césaire [Martinica, 26 de júnio de 1913 – 17 de abril de 2008]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an francés:

mot macumba

le mot est père des saints
le mot est mère des saints
avec le mot couresse on peut traverser un fleuve
peuplé de caimans
il m’arrive de dessiner un mot sur le sol
avec un mot frais on peut traverser le desert
d’une journée
il y a des mots bâtons-de-nage pour écarter les squales
il y a des mots iguanes
il y a des mots subtils ce sont des mots phasmes
il y a des mots d’ombre avec des réveils en colère d’étincelles
il y a des mots Shango
il m’arrive de nager de ruse sur le dos d’un mot dauphin.]

quarta-feira, 21 de maio de 2008

Choro por Ignacio Sánchez Mejías (4). Alma fuora

Nun te conhece l touro nin la figueira,
Nin cabalhos nin formigas de tue casa.
Nun te conhece l nino nin la tarde
Porque te morriste para siempre.

Nun te conhece l lhombo de la piedra,
Nin l setin negro adonde te zgraniças.
Nun te conhece tue lhembráncia muda
Porque te morriste para siempre.

L outonho benirá cun caracoles
Uba de nubrina i montes amanolhados,
Mas naide querrá mirar tous uolhos
Porque te morriste para siempre.

Porque te morriste para siempre,
Cumo todos ls muortos de la tierra,
Cumo todos ls muortos que se squécen
Nun cembon de perros apagados.

Nun te conhece naide. Nó. Mas you canto-te.
You canto para manhana tou perfil i tue grácia.
La madureç sin nome de tou coincimiento.
Tue gana de muorte i l gusto de sue boca.
La tristeza que tubo tue baliente alegrie.

Tradará muito tiempo a nacer, se ye que nace,
Un andalhuç tan claro, tan rico d’abintura.
You canto sue eilegança cun palábras que gémen
I lhembro un airico triste puls oulibales.

Frederico Gracía Lorca
Traduçon de Fracisco Niebro





[na castelhano:
Alma ausente

No te conoce el toro ni la higuera,
ni caballos ni hormigas de tu casa.
No te conoce el niño ni la tarde
porque te has muerto para siempre.

No te conoce el lomo de la piedra,
ni el raso negro donde te destrozas.
No te conoce tu recuerdo mudo
porque te has muerto para siempre.

El otoño vendrá con caracolas,
uva de niebla y montes agrupados,
pero nadie querrá mirar tus ojos
porque te has muerto para siempre.

Porque te has muerto para siempre,
como todos los muertos de la tierra,
como todos los muertos que se olvidan
en un montón de perros apagados.

No te conoce nadie. No. Pero you te canto.
You canto para luego tu perfil y tu gracia.
La madurez insigne de tu conocimiento.
Tu apetencia de muerte y el gusto de su boca.
La tristeza que tuvo tu valiente alegría.

Tardará mucho tiempo en nacer, si es que nace,
un andaluz tan claro, tan rico de aventura.
Yo canto su elegancia con palabras que gimen
y recuerdo una brisa triste por los olivos.]

Assomadeiro 31



Preguntas cumo me quedou tan fuorte la mimória: que mais me poderie quedar? Miu palácio ye la rue, mius lhibros fuolhas que l outonho silba, mies modas ban i bénen cul aire: a nun ser la mimória, que mais poderie debanar? Por eilha me assomo a mi i al tiempo: que scalada me lhebarie a mies squinas mais slúbias? La mimória ye feita de matéria de silenço: para que haberie de querer mais bózios? Son palabras ls fincones de la mimória: ye por eilhas que abaixo até antes de nacer, quando era arble que sticaba ls galhos al peine de l aire inda berde, daprendediço de las modas que habie de cantar por todo l tiempo. Solo quedórun morgaços de l que fuste? I para quei percisabas de mais mimória, pus glórias mais nun serien que puro anganho? Agarra-te al que recebiste i al que sós, i ampalpa andrento l mundo anteiro: se algo buscas, que séian palabras pa l dezir.




segunda-feira, 19 de maio de 2008

Paisaige 32




Ye agora l tiempo de mirares pa las huortas, ls sucos ancarreirados, bersos nun poema de tierra i berde: por esso te albantas cedo, pa le abrir la puorta al sol i armar l triato a las checharras. Bés que linda stá la lheira de patatas!? Há de dar para nós i sobrar pa ls filhos: mira-le bien la rama, ls scarabeilhos son capazes de benir por ende. Cuorre debagar l tiempo antre la meia manhana i la tarchica, de modo que chego siempre adelantrado a la séstia pa nun oubir reloucar l'auga de l poço. Yá scachou la frol l'oulibeirica, San Marcos deixou quedar las brebas, mas inda me duolen dues raleiras nesta malina de poner arbles para apuis de mi: nun sei se bou a aguantar até que séian de maior: cumo tal, estes anxertos de uba fermosa inda falta acobilhá-los mais dous anhos pa quedáren a sou pan comer. Puode ser que ls filhos béngan pulas patatas, tu que achas, mulhier?! Bamos andando para casa anquanto la belheç nun sperta i mos chube pulas piernas. Mas nun me preguntes nada, nun báian las palabras a secar l'auga de l poço, que siempre me duol la ferida de l silenço quando le arrincas la cáspia.



L cabalho i l burro



Un tiu tenie un cabalho i un burro pa l ajudar a lhebar las cargas nas sues biaiges. Un die an que iba cun ua carga grande, l burro sentiu-se mui malo i cansado. Ende, pediu-le al cabalho que le botara ua mano lhebando-le ua parte de la carga. Mas l cabalho nun quijo saber i cuntinou cumo se nada fura cun el. L burro fui-se sentindo cada beç mais mal até que se caiu cula carga i morriu-se. L amo quedou mui peneroso pus gustaba muito de l burro, mas cumo tenie mesmo de fazer l carreto, puso la carga toda anriba l cabalho i inda la piel de l burro. Al ber-se assi, tan pesado que mal se podie mexer, l cabalho dixo mal de sue bida, que até la piel de l burro tenie de lhebar.
Porqui se bei que nunca perdemos nada an ajudar ls outros.



domingo, 18 de maio de 2008

Assomadeiro 30



Nunca antressa adonde, mas l modo cumo se chegou: bonda ua pinga de sangre pul camino, un zupiar quien bai al lhado, un aporbeitar l aire que outros fázen na passaige, i yá nada será guapo cumo parecie. Por esso, nunca t'assomes a la punta, mas al camino; nunca beias las lhágrimas de ls foguetes, mas l sítio adonde crécen las canhas. Tamien ls hai que nun percísan de andar camino, que l brício le pónen lhougo a la punta: la fuorça que neilhes nace, bota raiç ne l çprézio por caminos i canseiras.



Paisaige 31


Bai para un anho que stá el solo, l puial, i crécen lhibres, agora, ls bacielhos de las paredes. De las airaçadas quédan morgaços que rebufórun pa la squina, que se fui de beç la mano de l bardeiro. Yá naide reinhe culas andorinas, i ls andorinicos puoden botar sien miedo sous cagados. Naide podou la parreira, mas yá le creciu fuolha i agora un nun se dá de cuonta que nun fui podada. You bien sei que tenemos de mos morrer, mas qualquiera un bei que l puial quedaba melhor cul miu bezino alhá sentado, a remonicar culas moscas i cun todo l que apersentara seinha de bida. Até l perro que s'amonaba ambaixo la lhastra lhebou camárcio. Stá mais frie la piedra, i até quando le bate l sol ten outro rechinar. Tamien you bou quedando mais friu, que yá me faç mal agarrar sol. Inda hai dous anhos éran trés ne l mesmo puial: nunca fúrun giente de çueca i talbeç por esso nun se me lhembre de habéren sido quatro. Bien se stende la tarde quando entra pula nuite, de modo que l scuro mos agarra sin un se dar de cuonta. Bendo bien, quien sabe quando un s'ampeça a morrer?


L Guardador de Ganados - XXIX



Nin siempre sou armano ne l que digo i scribo.
Demudo, mas nun demudo muito.
La quelor de las froles nun ye la mesma al sol
Do que quando ua nubre passa
Ou quando entra la nuite
I las froles son quelor de la selombra.


Mas quien mira bien bei que son las mesmas froles.
Por esso quando aspareço nun cuncordar cumigo,
Mirai bien para mi:
Se staba buolto pa la dreita,
Bolbi-me agora pa la squierda,
Mas sou siempre you, assente subre ls mesmos pies –
L mesmo siempre, grácias al cielo i a la tierra
I als mius uolhos i oubidos atentos
I a la mie clara semprecidade d’alma...


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Nem sempre sou igual no que digo e escrevo.
Mudo, mas não mudo muito.
A cor das flores não é a mesma ao sol
De que quando uma nuvem passa
Ou quando entra a noite
E as flores são cor da sombra.


Mas quem olha bem vê que são as mesmas flores.
Por isso quando pareço não concordar comigo,
Reparem bem para mim:
Se estava virado para a direita,
Voltei-me agora para a esquerda,
Mas sou sempre eu, assente sobre os mesmos pés –
O mesmo sempre, graças ao céu e à terra
E aos meus olhos e ouvidos atentos
E à minha clara simplicidade de alma...]


sexta-feira, 16 de maio de 2008

berdades

Nun busca la berdade quien solo s'antressa pula sue.

quinta-feira, 15 de maio de 2008

L Guardador de Ganados - XL



Passa ua paxarina por lantre de mi
I pula purmeira beç ne l Ouniberso you arreparo
Que las paxarinas nun ténen quelor nin mobimiento,
Tal i qual cumo las froles nun ténen prefume nin quelor.
La quelor ye que ten quelor nas alas de la paxarina,
Ne l mobiminiento de la paxarina l mobimiento ye que se mexe,
L prefume ye que ten prefume ne l prefume de la frol,
La paxarina ye solo paxarina
I la frol ye solo frol.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Passa uma borboleta por diante de mim
E pela primeira vez no Universo eu reparo
Que as borboletas não têm cor nem movimento,
Assim como as flores não têm perfume nem cor.
A cor é que tem cor nas asas da borboleta,
No movimento da borboleta o movimento é que se move,
O perfume é que tem perfume no perfume da flor,
A borboleta é apenas borboleta
E a flor é apenas flor.]

quarta-feira, 14 de maio de 2008

L ponto

Picou-se al fazer renda i nunca mais quijo squecer l punto adonde todo se dou: cuntou para un lhado, cuntou para outro, para baixo i parriba, que l ponto quedaba mesmo al meio. Trés dies apuis quijo mirar l ponto de l delor mas nada çfrençaba uns de ls outros, nada que merecisse ser lhembrado: quedara la renda, cumo fuolha de calendairo an que ls dies yá nun íban alhá de ls númaros.

terça-feira, 13 de maio de 2008

L Guardador de Ganados X

Oulá, guardador de ganados,
Ende la borda de la strada,
Quei te diç l aire que passa?»

«Que ye aire, i que passa,
I que já passou antes,
I que passará apuis,
I a ti l que te diç?

«Muita cousa mais do que esso.
Fala-me de muita outra cousa,
De lhembráncias i de sauidades
I de cousas que nunca fúrun.»

«Nunca oubiste passar l aire.
L aire solo fala de l aire.
L que le oubiste fui mintira,
I la mintira stá an ti.»

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro]
Traduçon de Fracisco Niebro






[an pertués:
Olá, guardador de rebanhos,
Aí à beira da estrada,
Que te diz o vento que passa?»

«Que é vento, e que passa,
E que já passou antes,
E que passará depois,
E a ti o que te diz?»

«Muita cousa mais do que isso.
Fala-me de muitas outras cousas,
De memórias e de saudades
E de cousas que nunca foram.»

«Nunca ouviste passar o vento.
O vento só fala do vento.
O que lhe ouviste foi mentira,
E a mentira está em ti.»]

Paisaige 30

Ua lhéngua de poucos paga-se an silenço i soledade. Nun ampério de sonidos i de lhuç nun eisiste l que nun se oube ou nun se bei.

segunda-feira, 12 de maio de 2008

Suidades de nós

Las pátrias nácen de las raízes eirracionales que mos susténtan, assi cumo ciertas arbles an que l brabo, bien bezes arrincado, siempre renace becioso i fuorte. Nunca se muorre la gana de tornar a ua auga que buimos, a un oulor que oulimos, a un gusto que la fame eiternizou: mas nunca tornamos que l paraíso somos nós, perdidos an anhos an que cuidamos que fumus felizes - talbeç l téngamos sido - i l tiempo, se botaba selombra i eisistie, era para fazermos caçuada del. Por mais que búsquemos i quérgamos buscar nunca tornamos al que fumus: suidades de l tiempo antigo, l bun tiempo antigo cumo hai quien le chame, son suidades de nós nó cumo fumus, mas cumo mos fazimos na stória de nós mesmos. Mas nun hai outro tiempo: l nuosso ye agora, an que renacemos; l tiempo antigo, a que mos agarramos, ye l que mos fizo bielhos i nin eisiste yá. Nun aceitar que renacemos a cada sfergante ye cumo dezir que hoije nun somos repunsables.

Assomadeiro 29

L redadeiro die del fui tou purmeiro die: i nada tornou a ser armano. Mas ye siempre assi: nunca nada cuntina a ser armano a cada die que passa. Nós ye que nun mos damos de cuonta: percisamos dun çoco cun delor bien fuorte pa que las marras de defréncia mos spérten de l suonho de bibir.

segunda-feira, 5 de maio de 2008

las agulhas de las catedrales

Angulhiu toda la cultura que crecira an miles d'anhos, creciu culturalmente cumo ua catedral gótica: loinge de ls nadas de que todo ye feito, até la bida, tornou al ampeço. De tan alta, la cultura bolbira -se piedra por lascar: que outra cousa ye todo adonde nun cuorre l sangre, senó mostro que nin cun sangre se comuobe? Ye assi que ls houlocaustos drúmen serenos nas agulhas de las catedrales.



Raias

Nun sei que fuorça m'ampurra a zanterrar las raias doutros tiempos. Ye l que mais mos faç aparecer als outros animales, nun somos capazes de bibir sin raias. Riscamos lhinhas, oupimos muralhas, purparamos eisércitos, cumo se siempre tubíramos que mos lhembrar nuossos lhemites. Inda quando acában culas lhinhas la raia cuntina afeita a outros lhemites.

domingo, 4 de maio de 2008

Assomadeiro 28

Bás te dando de cuonta de ls anúncios de dies que ende bénen, ls dies an que yá stás a mais. Quieres antender, mas nun sós capaç de çcubrir l lhibro adonde studas para strobilho. Esso quier dezir que la fuorça cun que abaixas la lhadeira nun para de crecer. Stás cumo atento i assomas-te al frisgo que te trai la selombra de l que has de ser, se chegares alhá. Nun ye degradaçon cumo muitos dízen: son ls anhos que ne l altar de la bida te ban ponendo de zinolhos.



sexta-feira, 2 de maio de 2008

Odas de Ricardo Reis (050)


Prazer, mas debagar,
Lídia, que la suorte a aqueilhes nun agradece
Que le de las manos arríncan.
Calhados sáquemos de l huorto mundo
Ls roubadeiros fruitos.
Nun çpértemos, adonde drume, la Eirinis
Que cada gozo traba.
Cuono un regato, mudos passageiros
Gózemos scundidos.
La suorte ambeija, Lídia. Calhemos.


Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]

Traduçon de Fracisco Niebro


[an pertués:

Prazer, mas devagar,
Lídia, que a sorte àqueles não é grata
Que lhe das mãos arrancam.
Publicar mensagem
Furtivos retiremos do horto mundo
Os depredandos pomos.
Não despertemos, onde dorme, a Erínis
Que cada gozo trava.
Corno um regato, mudos passageiros,
Gozemos escondidos.
A sorte inveja, Lídia. Emudeçamos.
]

quinta-feira, 1 de maio de 2008

Salmos (021)



Salmo de Dabide, pa l mais alto Cantador.



Senhor, an tue fuorça s'alegra l rei
i muito se cuntenta cula tue ajuda.
Sastifaziste le ls deseios de sou coraçon
i nun le negueste l que ls sous beiços pedírun.
Porque l anchiste cula bencion de bienes,
poniste le na cabeça ua corona d'ouro fino.
Pediu te bida i tu deste se la,
lharga bida para todo l siempre.
Cula tue ajuda, ye grande la sue honra
anchiste lo de glória i majistade.
Abencioneste lo para siempre
i anciste lo de alegrie delantre de ti.

Porque l rei cunfia ne l Senhor,
i cul amor de l Altíssemo nunca dará parte de fraco.
La tue mano alcançará a todos ls tous einemigos,
la tue mano dreita alcançará todos ls que te ténen rábia.
Fazerás deilhes ua fornalha a arder,
quando aparecires para ls julgar.
L Senhor an sue rábia ls deborará
i seran queimados pul fuogo.
Fazerás zaparecer de la tierra ls sous decendientes,
i la sue semiente de antre ls filhos de ls homes.
Porque atentórun l mal contra ti
i maquinórun traiçon, mas nada ban a cunseguir.
Porque ls oubrigarás a scapá-se
i apuntarás contra eilhes las tues frechas.

Lhebanta-te, Senhor, cun tou poder
i ende cantaremos i lhoubaremos l tou poder.

Odas de Ricardo Reis (049)



Tan cedo passa todo quanto passa!
Muorre-se tan moço delantre ls diuses quanto
Se muorre! Todo ye tan pouco!
Nada se sabe, todo se mangina.
Arródia-te de rosas, ama, bebe
I calha. L mais ye nada.


Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro



[An pertués:

Tão cedo passa tudo quanto passa!
Morre tão jovem ante os deuses quanto
Morre! Tudo é tão pouco!
Nada se sabe, tudo se imagina.
Circunda-te de rosas, ama, bebe
E cala. O mais é nada.]


tierra oupida an bolo

Caminamos solos. Inda quando bozes bénen a tener cun nós, ye l retombo de la nuossa que siempre a stranha sona. Rimos para quien passa cumo a cuntar un segredo; podemos dar las manos, dar ua mano, recebir ua mano; ancandilamos mirares na lhagona de las lhágrimas que inda nun mos manórun; zupiamos l puolo de ls dies an passos lhebes, talbeç felizes; podemos mirar ua nubre i ber cumo tamien cuorre para adonde bamos (para adonde bamos?). Nin mos damos de cuonta: ampedrado, alcatron, sobrados, tunes, camboios, carros, siempre an todo menos an tierra caminamos: ben dende la eilusion de sermos mais do que nós mesmos, mais que tierra oupida an bolo, nieiro de palabras cun que l aire mos trai l'aguçadeira de ls dies.